ஞாயிறு, 26 ஜூலை, 2020

Desika ashtothram

66. नवमैकरसाश्रयः

अत एव नवमैकरसाश्रयः । एकः = मुख्यः ; नवमस्य एकरसस्य आश्रयः रसान्तरोत्कृष्ट शान्तिरसाश्रय इत्यर्थः । तदुक्तं सङ्कल्पसूर्योदये 'असभ्यपरिपाटिकामधिकरोति श्रृङ्गारिता
    परस्पर तिरस्कृति परिचिनोति वीरायितम् ।
विरुद्धगतिरद्भुतस्तदलमल्पसारैः परैः

    शमस्तु परिशिष्यते शमित-चित्तखेदो रसः ।।' इति ।

நவமைக- ரஸாஶ்ரய :-- 

நவம் -- ஒன்பதாவதும், ஏக = முக்யமானதுமான, ரஸ = சாந்தி ரஸத்துக்கு, ஆஶ்ரய: = இருப்பிடமானவர். ச்ருங்காரம் முதலான நவரஸங்களுக்குள்ளே சாந்திரஸம் ப்ரதானமானதென்று ஸங்கல்ப ஸூர்யோதயத்தில் "அஸப்ய பரிபாடிகா" என்கிற ச்லோகத்திலே அருளிச் செய்தார். அந்த ச்லோகத்தின் பொருள்:-- "ச்ருங்கார ரஸமானது ஸபைக்கு போக்யமன்று. வீரரஸமானது ஒருவரையொருவர் அவமதியா நிற்பது. அத்புத ரஸமானது பொய்யான வேடிக்கையைக் காண்பிப்பது. இப்படியே மற்றவைகளும். ஆகையால் மனதுக்கு துக்கத்தை நீக்குமது சாந்திரஸமே" என்று. இப்படி தேசிகன் சாந்திரஸத்தைக் கைக்கொண்டவரென்றபடி. 

67. दश-तात्पर्य-विज्ञाता मूलमन्त्रस्य दशविध तात्पर्यं, विशेषण (= प्रमाण-संप्रदायमूलकत्वेन) जानाति इति दशतात्पर्य-विज्ञाता । तद्यथा एक वाक्यत्वे कृत्स्नस्य उपायपरत्वं वृत्तिपरत्वं वा । वाक्य द्वयत्वे स्वरूपपरं उपायपरं पुरुषार्थपरं वा । वाक्यत्रय पक्षे आद्य वाक्यद्वयं स्वरूपपरं, तृतीय वाक्यं पुरुषार्थ-प्रार्थनापरं इति वा । आद्यं स्वरूपपरं उत्तर वाक्यद्वयं क्रमेण अनिष्टनिवृत्तिः इष्टप्रार्थनापरं इति वा । आद्यं स्वरूपपरं उत्तरवाक्यद्वयं उपायपरं इति वा । आद्यं समर्पणपरं उत्तरपदद्वयं फलप्रार्थनापरं इति वा । पदत्रयं क्रमेण स्वरूप-उपाय-पुरुषार्थपरं चेति । अत्र करणान्तरान्वेषण देवतान्तरादि स्पर्श महाभागवतापचार - प्रयोजनान्तराभिलाष - निवृत्तिश्च 'वि' शब्दाभिप्रेतेति ।

67. தச-தாத்பர்ய-விஜ்ஞாதா - 

தச = பத்துவிதமான, தாத்பர்ய = கருத்தை, விஜ்ஞாதா = நன்றாக அறிந்தவர். இங்கு திருமந்திரத்தில் பத்துவித யோஜனைகளை ப்ரமாண ஸம்ப்ரதாயங்களாலே திருமந்திராதிகாரத்தில் அருளிச்செய்தாரென்றபடி. 



திங்கள், 6 ஜூலை, 2020

ஸ்ரீ தேசிக‌ அஷ்டோத்த‌ர‌ ச‌த‌ம்–உத்த‌ர‌ பாக‌ம்

63. षडङ्गयोग-निर्णेता षडङ्गयोगस्य (= आनुकूल्यादि अङ्गपञ्चक युक्तस्य अङ्गिनो न्यासस्य), पूर्वपक्षनिरासपूर्वकं निक्षेपरक्षायां निर्णयात् षडङ्गयोग-निर्णेता ।
तत्र एवं पूर्वपक्ष-सङ्ग्रह उक्तः - भक्ति-व्यतिरिक्तं उपायान्तरं नास्ति;
कुतः
‘स्वरूप-लक्ष्मानुष्ठान विध्यदृष्टेनिषेधतः ।
ऐक्यादशक्तेरख्याते: संप्रदाय विरोधतः ।। इति ।

राद्धान्तस्तु - अस्त्येव भक्ति-व्यतिरिक्त उपायान्तरं, स्वरूपलक्षणादि दर्शनात्; निषेधाद्यभावाच्च । तथा हि साध्यरूपमेव प्रपदनं न सिद्धरूपं अविधेयत्व प्रसङ्गात्; अत एव

“फलादिभ्यो विभिन्नत्वात् प्रपत्तिः विध्यनन्वयात्।
विधेयान्तर हानेश्च नाधिकारि-विशेषणम् ।।'

विध्यनन्वयादिति । “व्रज" इति विध्यनन्वयप्रसङ्गात् इत्यर्थः । तच्च, वाक्यान्तरार्थ ज्ञानमूलकम् । हेत्वन्तरं च न योगाभ्यासादिरूपं, सौकर्याभाव-प्रसङ्गात्; किं तु सहकारि - विशेष - सहकृत मन एवेति पूर्वमेव उक्तम् । इदं च न अनुभवरूपं अलौकिक-विषयत्वेन अर्वाचीन-प्रत्यक्षादि फलत्वायोगात्, शास्त्रफलत्वे अविधेयत्व प्रसङ्गात्; किं तु, असमर्थस्य समर्थं प्रति स्वाभिमतं फलं त्वयैव साध्यं इति इष्टप्रकाशनरूप - प्रार्थनात्मकं स्मृतिरूपम् । सकृत् प्रत्यय - रूपायास्तस्याः श्रवणजनित संस्कारेण स्वतः संभवेऽपि गुरूपसति मन्त्रनियम-विशेषित्वेन विधिविषयत्वम् । न च अस्यापि स्मृतेः अनुकूलरूपत्वात् फलरूपत्वात् न विध्यत्वं इति वाच्यं; तदनुकूल-व्यापारस्य आज्यावेक्षणादाविव विधेयत्व-उपपत्तेः, तस्मात् प्रपदनस्वरूपं ज्ञातुं शक्यत एव । नापि लक्षणानुपपत्तिः; तथा हि - रक्षापेक्षापूर्वक- भरन्यासत्वं तल्लक्षणम् । कपोत-वृत्तान्तादौ गेहागत्यादिमात्रे औपचारिकश्शरणागति शब्द: यद्वा, नानार्थ इति न तत्र अव्याप्तिर्दोषाय । वस्तुतस्तु अनन्यसाध्ये स्वाभीष्ट-साधन-समर्थ-वशीकरणं कपोत-वृत्तान्त - साधारणं प्रपत्ति-लक्षणं इति न अव्याप्ति प्रसङ्गः । नापि अनुष्ठानादर्शनं विभीषण-मुचुकुन्द-क्षत्रबन्ध्वादि-अनुष्ठान - दर्शनात्, विधौ सति अनुष्ठान-दर्शनाकांक्षणस्य अतिमन्दत्वात् च । यत्तु उक्तं; विधिरेव न दृश्यत इति । तन्न; 'मुमुक्षुर्वे शरणमहं प्रपद्ये। इति मन्त्रस्य यच्छब्दानुपहतविधि-शक्तित्वे न विधिपरत्व-स्थापनात, 'ओमित्यात्मानं युञ्जीत2 इति विधिप्रत्यय श्रवणञ्च । तस्य च

'तेषां तु तपसां न्यासमतिरिक्तं तपः श्रुतम् ।
इदं महोपनिषदं देवानां गुह्यमुत्तमम् ।।

इति भगवच्छास्त्रे स्पष्टतरं उपब्रह्मणेन शरणागति-परत्वौचित्यात् इति । यत्तु उक्तं निषेधादिति तन्न; नान्यः पन्थाः' इति उत्सर्गापवाद-न्यायेन विहितव्यतिरिक्तस्य एव निषेधात्, प्रपदन-विधेश्च समर्थितत्वात्; अन्यथा प्रकृतविद्या न्यासविद्यादेरपि निषेध प्रसङ्गात् । यद्वा, 'तमेवं विद्वान्' इति सर्वविद्यापूर्वरङ्ग वाक्यार्थ ज्ञानपरं । अथवा, सर्वविद्यास्वरूपं वेदनत्वेन अविशेषात्-अनूद्य उत्तर-पूर्वाघ-अश्लेक्ष-विनाश - लक्षणं अमृतत्वं वदति । एवं - शब्दः प्रकृतमाहात्म्येन सह तत्तत् विद्या-वेद्याकारं समुपस्थापयति । वस्तुतः तु "नान्यः पन्थाः' इत्यत्र न अन्यत्व प्रतियोगि' वेदनं; अपि तु तमिति प्रकृत: परमपुरुषः "तमेव विदित्वा' इति श्रुत्यन्तरैकार्थ्यात् । वेदनेतर-निषेध- भाष्यं तु फलिताभिप्रायेण इति आचार्यः अधिकरणदर्पणे प्रपञ्चितत्वात् इति।

ऐक्यं तु भगवच्छास्त्रे भक्ति-प्रपत्योः पृथक् प्रपञ्चितत्वात् निरस्तम् । न च गुरुविधि-वैय्यर्थ्य; अशक्तं प्रत्येव न्यासविधानात् । अशक्तस्य शक्तं उद्दिस्य अनन्यसाध्य स्वाभीष्ट रक्षाभरसमर्पणं हि प्रपदनम् । 'नाना शब्दादि भेदात्। इत्युक्त शब्दभेदस्य न्यासोपासनयोः एव मुख्यत्वात् च । तदुक्तं न्यासविंशत्यां

'नाना शब्दादि भेदादिति तु कथयता सूत्रकारेण सम्यक्

न्यासोपासे विभक्ते यजनहवनवच्छब्द भेदादभाक्तात्' इति ।

उक्तं च अस्मदाचार्यः श्रीवत्सकुलतिलक श्रीनिवाससूरिभिः सारार्थसङ्ग्रहे 'न्यासभक्तयोश्शब्दभेदो मुख्यो भक्तिद्वये तु न' इति । नापि अशक्यानुष्ठानत्वं अस्मदुक्त प्रपदनस्य शक्यानुष्ठानत्वात् । सर्व व्यापार-उपरमस्य अनभ्युपगमात् । न हि यः कश्चित् प्रपन्नः अत्यन्तं निर्व्यापारो दृष्टः श्रुतो वा । भगवत्प्रवृत्तिविरोधिस्वप्रवृत्ति - निवृत्तिः प्रपत्तिरिति प्राचीनैः अभिहितम् । भगवत्प्रवृत्तिविरोधि स्वप्रवृत्तिश्च स्वरक्षणार्थं स्वातन्त्र्येण स्वव्यापारो वा, देवतान्तराश्रयणं वा, दुस्सह ब्रह्मविदपचारोवेति तदखिलं परित्याज्यं इति तेषां अभिप्रायः इति । यत्तु अख्यातेरिति तत्त्वैवाख्यानं अभिव्यक्ति, अस्य चोद्यस्य विध्यभावचोद्य परिहारेण दत्तोत्तरत्वात् । पृथगुपायत्वस्यापि अहिर्बुध्न्यादिषु प्रसिद्धत्वात् । कापिलादिषु अस्य उपादानं न दृश्यत इति चेत्; न नहि सर्वं सर्वत्र उपादीयते; कापिले कर्मयोगस्य, पातञ्जले ज्ञानयोगस्य अनुपादानात् इति । यत्तु संप्रदायविरोध इति तन्न; श्रुतिस्मृत्यादि-अनुसारेण उपदेशानुष्ठान-पारंपर्यस्य महात्मसु दर्शनात्, पृथगुपायत्व निबन्धनाभावेऽपि उपदेशेनैव संप्रदाय सिद्धेः, स्वातन्त्र्यं नास्तीति विपरीत निबन्धनाभावात्, स्तोत्र-गद्यादिषु पृथगुपायत्वस्य स्पष्ठं अभिधानात् चेति न कापि अनुपपत्तिः । विस्तारश्च निक्षेपरक्षायां द्रष्टव्यम् । अनुष्ठान प्रकारस्तु श्रीमति रहस्यत्रयसारे द्रष्टव्यः । तत् प्रदर्शनार्थमेव हि तदारम्भः । रहस्यत्वात् न अत्र लिखितः, तत एव मन्त्रार्थोऽपि ।

அவதாரிகை
அங்கியின் ஸ்வரூபாதிகளைச் சொல்லுகிறார்.

63.

63. ஷடங்கயோக நிர்ணேதா - ஷட் = ஆறுவிதங்களான, அங்க = முன்சொன்ன அங்கங்களையுடைய, யோக = ப்ரபத்தியாகிற யோகத்துக்கு, நிர்ணேதா = உறுதியைச் செய்யுமவர். ஷடங்க யோகமென்னுமது ஐந்து அங்கங்களோடு சேர்க்கையாலே சொன்ன தாகவுமாம். இங்கு ப்ரபத்தியை யோகமாகச் சொன்னது பக்தி போல இதுவுமொரு ஸ்மிருதி விசேஷமென்கிற கருத்தாலே; ஆனால், அங்கு இடைவிடாமல் உள்ளனவும் நினைக்கவேணும்; இங்கு ஒருதடவையே போதும்; இதுதான் பேதம்.

இங்கு சிலர், பக்தியை நீக்கி வேறொரு உபாயமில்லையே யென்ன; பக்தியினாலே அல்லது ப்ரபத்தியினாலே என்று சொல்லிற்றே யென்ன; ஆனால் ப்ரபத்தியின் ஸ்வரூபம் இவ்விதமென்று அறியக்கூடாததே, விதிக்கவுமில்லையே, அநுஷ்டானமுமில்லையே, செய்யத்தக்கதுமில்லையே என்று இதுமுதலாக சங்கிப்பார்கள். அவர் களை ப்ரபத்தி ஸ்வரூபம் இன்னதென்றும், 'வ்ரஜ' என்று விதியுளதென்றும், விபீஷணாழ்வான் முதலானோர் செய்தார்களென்றும், அநுஷ்டிக்க வேண்டியதே என்றும், அதிகாரி விசேஷணத்துக்குச் சொன்ன லக்ஷணத்தோடு சேராதது என்றும், இது ஸாத்தியமான உபாயமென்றும், வ்யாஜமாத்திரமாகையால் உபாயத்வித்துவ மில்லை" என்றும், ஸித்தோபாயத்துக்குக்கொற்றையும்' வாராதென்றும், இது வைதிகமானாலும் ஸத்தியவசனாதிகள் போலே எல்லாருக்குங்கூடுமென்றும், இதுமுதலானதுகளால் நிக்ஷேப ரக்ஷாதிகளில் பரக்க அருளிச்செய்து தெளிவித்தாரென்றபடி.

64: सप्ततन्तुकृदुत्तमः

अत एव सप्ततन्तुकृतां अध्वरकृतां उत्तमः सप्ततन्तुकृदुत्तमः

'समित्साधनकाधीनां यज्ञानां न्यासमात्मनः ।
नमसा योऽकरोद् देवे स स्वध्वर इतीरितः ।। इति वचनात् ।

64.

64. ஸப்ததந்து க்ருதுத்தம: - ஸப்ததந்து = யாகத்தை, க்ருத் = செய்தவர்களுள், உத்தம: = மேலானவர். இங்கு யாகமென்று ப்ரபத்தியைச் சொல்லுகிறது. இது யாகமானபடியை 'ஸமித்ஸாதந காதீநாம்' (145") என்கிற ச்லோகம் முதலானதுகளில் கண்டுகொள்வது.

இச்லோகத்தின் பொருள் - 'நெய், ஸமித்து முதலான த்ரவ்யங்களைக்கொண்டு செய்யும் யஜ்ஞங்களைக்காட்டிலும் நம: என்று சொல்லி சரணாகதி பண்ணுவது மேலான யாகம்' என்று. இப்படிச் செய்தவனை 'செய்த வேள்வியன்' என்றும், 'நூறு யாகம்' பண்ணினவன்' என்றும் புகழப்பட்டது. இப்படி அருளிச்செய்து அநுஷ்டித்தவரென்றபடி.

65. अष्टाक्षरैक – निरत : व्यापकमन्त्रेषु श्रीमदष्टाक्षरस्यैव तत्व-हित-पुरुषार्थ-कण्ठोक्तित्वेन भगवन्मूर्ति साधारणत्वेन प्रधानत्वात् अष्टाक्षरैकनिरतः । तदुक्तं,

'सिद्धे महति पाण्डित्ये सनिर्वेदश्चतुर्विधे ।
प्रणव द्विचतुष्काद्यैः प्रशान्तैरेव मोक्ष्यते ।।' इति ।

प्रशान्तैः, शान्तिरसजनकैः इत्यर्थः । सर्व मन्त्रापेक्षया अष्टाक्षरस्यैव प्राधान्यं ऋषिभिः एव उक्तं -

'बहवोऽपि महात्मानो मुनयः सनकादयः ।

अष्टाक्षरं समाश्रित्य ते जग्मुर्वैष्णवं पदम् ।।
'यथा सर्वेषु देवेषु नास्ति नारायणात्परः ।
तथा सर्वेषु मन्त्रेषु नास्ति चाष्टाक्षरात्परः ।।
'भूत्वोर्ध्वबाहुरत्राद्य सत्यपूर्वं ब्रवीमि वः ।
हे पुत्रशिष्याः श्रुणुत न मन्त्रोऽष्टाक्षरात्परः ।।
तदर्चनपरो नित्यं तद्भक्तस्तं नमस्कुरु ।
तद्भक्ता न विनश्यन्ति ह्यष्टाक्षरपरायणाः ।।
'आसीना वा शयाना वा तिष्ठन्तो यत्र कुत्र वा ।
नमो नारायणायेति मन्त्रैकशरणा वयम् ।।
'किं तत्र बहुभिर्मन्त्रैः किं तत्र बहुभिर्वतैः ।
नमो नारायणायेति मन्त्रस्सर्वार्थसाधकः ।।
इत्यादिभिः ।

65. அஷ்டாக்ஷரைக-நிரத: - அஷ்டாக்ஷர = திருமந்திரத்தில், ஏக = முக்கியமாக, நிரத: = விசேஷமான ரதியை உடையவர். அஷ்டாக்ஷரம், வாஸுதேவத்வாதசாக்ஷரம், விஷ்ணுஷடக்ஷரம் என்கிற வ்யாபகத்ரயத் தில் அஷ்டாக்ஷரம் முக்கியமானது. இது முக்கியமாம்படி எங்ஙனே என்னில் - தத்துவம் - ஹிதம் - புருஷார்த்தம் இதுகளைத் தெளிவாக வெளியிடுகையாலும், எல்லா பகவந் மூர்த்திகளுக்கும் ஸாதாரண மாகையாலும், எல்லா ஆசார்யர்களும், ஆழ்வார்களும், மஹர்ஷிகளும் விரும்பிப்போந்தார்களாகையாலும் இம்மந்திரம் ஸர்வ மந்திரங்களுள் முக்கியமானது, என்றிப்படி பல ப்ரமாண ஸம்ப்ரதாயங்களை அருளிச் செய்து அதிலேயே ஊன்றிப்போந்தவ ரென்றபடி.

ஞாயிறு, 10 மே, 2020

ஸ்ரீதேசிக அஷ்டோத்ரம் நாமம் 62

62.

सम्यक्ज्ञाताङ्ग – पञ्चकः

सम्यक् (= स्वरूपतः प्रमाणत: उपयोगतो हेतुतश्च), ज्ञातं आनुकूल्य-संकल्पादि अङ्गपञ्चकं येन सः सम्यक्- ज्ञाताङ्ग- पञ्चकः । यथोदाहृतं निक्षेपरक्षायां -

'आनुकूल्यमिति प्रोक्तं सर्वभूतानुकूलता'
'तथैव प्रातिकूल्यं च भूतेषु परिवर्जयेत्'
'त्यागो गर्वस्य कार्पण्यं श्रुतशीलादि-जन्मनः ।
'रक्षिष्यत्यनुकूलान्न इति या सुदृढा मतिः ।
स विश्वासो भवेच्छक सर्व-दुष्कृत-नाशनः ।।
'अप्रार्थितो न गोपायेदिति तत्प्रार्थनामतिः ।
गोपायिता भवेत्येवं गोप्तृत्व-वरणं स्मृतम् ।।

एतेषां उपयोगोऽप्युक्त: -

'आनुकूल्येतराभ्यां तु विनिवृत्तिरपायतः ।
कार्पण्येनाप्युपायानां विनिवृत्तिरिहोदिता ।। (i)
रक्षिष्यतीति विश्वासात् अभीष्टोपायकल्पनम् ।।
गोप्तृत्व-वरणं नाम स्वाभिप्राय-निवेदनम् ' इति । (ii)

प्रमाणन्तु -

'आनुकूल्यस्य संकल्पः प्रातिकूल्यस्य वर्जनम् ।
रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्व-वरणं तथा ।
आत्मनिक्षेप-कार्पण्ये षड्विधा शरणागति:'
'न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः
'प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम् ‘ इति ।

हेतुस्तु, आनुकूल्यसंकल्प-प्रातिकूल्यवर्जनसंकल्पयोः शास्त्रवशंवदं मनः करणम् । शास्त्रेण ईश्वरो रक्षिष्यतीति अनुभूतस्य अनुष्ठानकाले स्मृतिरूपो विश्वास: संस्कार-सहकृत मन: करणकः । प्रार्थनारूप गोप्तृत्व-वरणस्य प्रबलगुणवत् दर्शन-सहकृतं मनः करणम् । आत्मनिक्षेपस्य चोदना-सहकृतं मनः करणम्। गत्यन्तराभावरूपस्य कार्पण्यस्य योग्यानुपलंभ-सहकृतं मनःकरणमिति । ननु – 'प्रपत्तेः क्वचिदप्येवं परापेक्षा न विद्यते। इति वचनात् प्रपत्तेः अङ्गापेक्षा नास्तीति चेत्, न; आनकल्यादि अङ्गानामपि विहितत्वेन तस्य वचनस्य कर्माद्यपेक्षाभावमात्रपरत्वात् अङ्गमात्रानपेक्षत्वे करणत्वानुपपत्तेः । तदुक्तं -

'न हि तत् करणं लोके वेदे वा किंचिदीदृशम् ।
इति कर्तव्यता साध्यो यस्य नानुग्राहोत्थिते।।'  इति ।

அவதாரிகை மேலிரண்டு திருநாமங்களால் த்வயத்தின் பூர்வகண்டத்தில் சொன்ன அங்கங்களோடு கூடிய ப்ரபத்தியின் ஸ்வரூபாதிகளை நன்றாக உணர்ந்தவரென்கிறது. இதில் முதல் திருநாமத்தால் அங்கங்களைத் தெளிவாக உணர்ந்தவர் என்கிறது.

62. ஸம்யக் ஜ்ஞாதாங்கபஞ்சக:-
       ஸம்யக் = நன்றாக, ஜ்ஞாத = அறியப்பட்ட, அங்கபஞ்சக: = ஐந்து அங்கங்களையுடையவர்.

இப்பிரபத்தியின் ஐந்து அங்கங்களாவன - (i) ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம், (ii) ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனம், (iii) கார்ப்பண்யம், (iv) மஹா விச்வாசம், (v) கோப்த்ருத்வ வரணம்.

ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமாவது, பகவானிடத்தில் அல்லது ஸர்வபூதங்களிடத் தில் அநுகூலனாய் வர்த்திக்கக்கடவேன் எனப்படுமது. ப்ராதிகூல்யவர்ஜந மாவது, முன்சொன்ன இரண்டிலும் விரோதமான செய்கையைப் பண்ணக் கடவேனல்லேன் எனப்படுமது. கார்ப்பண்யமாவது, என் கையிலொரு கைமுதலில்லை என்று கொண்டு வேறு உபாயத்திலே நசையற்று அதடியாக வந்ததும், பகவத் க்ருபையை உண்டுபண்ணத் தக்கதுமான கர்வஹாநி என்னப்படுமது. மஹா விச்வாசமாவது, ஈச்வரன் ரக்ஷிப்பன் என்கிற உறுதி. கோப்த்ருத்வ வரணமாவது, நாம் வேண்டாவிடில் ரக்ஷிக்க மாட்டானென்று கொண்டு ரக்ஷிக்கவேணுமென்று வேண்டுகை.

இங்கு சிலர் (i) இவ்வுபாயத்துக்கு அங்கங்கள் வேணுமோ, (i) வேணுமானால், இவ்வுபாயத்துக்கு ஒன்றும் வேண்டாமென்கிறது விரோதி யாதோ, (iii) அது வேறு அங்கங்கள் வேண்டாதென்றபடியென்னில்; வேணுமானாலும் அவச்யமாக வேண்டுவதில்லை, இருந்தாலுமிருக்கலா மென்னில்; (iv) அங்கமில்லாவிடில் அங்கி நிறைவேறாதென்னில்; (v) ஆனால் ஐந்தும் வேணுமோ, சிலது போதாதோ, வரிசைக்ரமமும் வேணுமோ என்றும் - இது முதலிய சங்கைகள் வர, அவைகளை சுருதி, ஸ்மிருதி, ஆசாரங்களைக்கொண்டு ஸ்ரீரஹஸ்யத்ரயஸாராதிகளில் நிவர்த்தி செய்து அங்கங்களையும், அதன் ப்ரயோஜநங்களையும் நன்றாக உணர்ந்து அருளிச் செய்தாரென்றபடி

ஸ்ரீதேசிக அஷ்டோத்ரம் நாமம் 62

62.

सम्यक्ज्ञाताङ्ग – पञ्चकः

सम्यक् (= स्वरूपतः प्रमाणत: उपयोगतो हेतुतश्च), ज्ञातं आनुकूल्य-संकल्पादि अङ्गपञ्चकं येन सः सम्यक्- ज्ञाताङ्ग- पञ्चकः । यथोदाहृतं निक्षेपरक्षायां -

'आनुकूल्यमिति प्रोक्तं सर्वभूतानुकूलता'
'तथैव प्रातिकूल्यं च भूतेषु परिवर्जयेत्'
'त्यागो गर्वस्य कार्पण्यं श्रुतशीलादि-जन्मनः ।
'रक्षिष्यत्यनुकूलान्न इति या सुदृढा मतिः ।
स विश्वासो भवेच्छक सर्व-दुष्कृत-नाशनः ।।
'अप्रार्थितो न गोपायेदिति तत्प्रार्थनामतिः ।
गोपायिता भवेत्येवं गोप्तृत्व-वरणं स्मृतम् ।।

एतेषां उपयोगोऽप्युक्त: -

'आनुकूल्येतराभ्यां तु विनिवृत्तिरपायतः ।
कार्पण्येनाप्युपायानां विनिवृत्तिरिहोदिता ।। (i)
रक्षिष्यतीति विश्वासात् अभीष्टोपायकल्पनम् ।।
गोप्तृत्व-वरणं नाम स्वाभिप्राय-निवेदनम् ' इति । (ii)

प्रमाणन्तु -

'आनुकूल्यस्य संकल्पः प्रातिकूल्यस्य वर्जनम् ।
रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्व-वरणं तथा ।
आत्मनिक्षेप-कार्पण्ये षड्विधा शरणागति:'
'न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः
'प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम् ‘ इति ।

हेतुस्तु, आनुकूल्यसंकल्प-प्रातिकूल्यवर्जनसंकल्पयोः शास्त्रवशंवदं मनः करणम् । शास्त्रेण ईश्वरो रक्षिष्यतीति अनुभूतस्य अनुष्ठानकाले स्मृतिरूपो विश्वास: संस्कार-सहकृत मन: करणकः । प्रार्थनारूप गोप्तृत्व-वरणस्य प्रबलगुणवत् दर्शन-सहकृतं मनः करणम् । आत्मनिक्षेपस्य चोदना-सहकृतं मनः करणम्। गत्यन्तराभावरूपस्य कार्पण्यस्य योग्यानुपलंभ-सहकृतं मनःकरणमिति । ननु – 'प्रपत्तेः क्वचिदप्येवं परापेक्षा न विद्यते। इति वचनात् प्रपत्तेः अङ्गापेक्षा नास्तीति चेत्, न; आनकल्यादि अङ्गानामपि विहितत्वेन तस्य वचनस्य कर्माद्यपेक्षाभावमात्रपरत्वात् अङ्गमात्रानपेक्षत्वे करणत्वानुपपत्तेः । तदुक्तं -

'न हि तत् करणं लोके वेदे वा किंचिदीदृशम् ।
इति कर्तव्यता साध्यो यस्य नानुग्राहोत्थिते।।'  इति ।

அவதாரிகை மேலிரண்டு திருநாமங்களால் த்வயத்தின் பூர்வகண்டத்தில் சொன்ன அங்கங்களோடு கூடிய ப்ரபத்தியின் ஸ்வரூபாதிகளை நன்றாக உணர்ந்தவரென்கிறது. இதில் முதல் திருநாமத்தால் அங்கங்களைத் தெளிவாக உணர்ந்தவர் என்கிறது.

62. ஸம்யக் ஜ்ஞாதாங்கபஞ்சக:-
       ஸம்யக் = நன்றாக, ஜ்ஞாத = அறியப்பட்ட, அங்கபஞ்சக: = ஐந்து அங்கங்களையுடையவர்.

இப்பிரபத்தியின் ஐந்து அங்கங்களாவன - (i) ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம், (ii) ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனம், (iii) கார்ப்பண்யம், (iv) மஹா விச்வாசம், (v) கோப்த்ருத்வ வரணம்.

ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமாவது, பகவானிடத்தில் அல்லது ஸர்வபூதங்களிடத் தில் அநுகூலனாய் வர்த்திக்கக்கடவேன் எனப்படுமது. ப்ராதிகூல்யவர்ஜந மாவது, முன்சொன்ன இரண்டிலும் விரோதமான செய்கையைப் பண்ணக் கடவேனல்லேன் எனப்படுமது. கார்ப்பண்யமாவது, என் கையிலொரு கைமுதலில்லை என்று கொண்டு வேறு உபாயத்திலே நசையற்று அதடியாக வந்ததும், பகவத் க்ருபையை உண்டுபண்ணத் தக்கதுமான கர்வஹாநி என்னப்படுமது. மஹா விச்வாசமாவது, ஈச்வரன் ரக்ஷிப்பன் என்கிற உறுதி. கோப்த்ருத்வ வரணமாவது, நாம் வேண்டாவிடில் ரக்ஷிக்க மாட்டானென்று கொண்டு ரக்ஷிக்கவேணுமென்று வேண்டுகை.

இங்கு சிலர் (i) இவ்வுபாயத்துக்கு அங்கங்கள் வேணுமோ, (i) வேணுமானால், இவ்வுபாயத்துக்கு ஒன்றும் வேண்டாமென்கிறது விரோதி யாதோ, (iii) அது வேறு அங்கங்கள் வேண்டாதென்றபடியென்னில்; வேணுமானாலும் அவச்யமாக வேண்டுவதில்லை, இருந்தாலுமிருக்கலா மென்னில்; (iv) அங்கமில்லாவிடில் அங்கி நிறைவேறாதென்னில்; (v) ஆனால் ஐந்தும் வேணுமோ, சிலது போதாதோ, வரிசைக்ரமமும் வேணுமோ என்றும் - இது முதலிய சங்கைகள் வர, அவைகளை சுருதி, ஸ்மிருதி, ஆசாரங்களைக்கொண்டு ஸ்ரீரஹஸ்யத்ரயஸாராதிகளில் நிவர்த்தி செய்து அங்கங்களையும், அதன் ப்ரயோஜநங்களையும் நன்றாக உணர்ந்து அருளிச் செய்தாரென்றபடி

ஸ்ரீதேசிக அஷ்டோத்ரம் நாமம் 62

62.
सम्यक्ज्ञाताङ्ग – पञ्चकः
सम्यक् (= स्वरूपतः प्रमाणत: उपयोगतो हेतुतश्च), ज्ञातं आनुकूल्य-संकल्पादि अङ्गपञ्चकं येन सः सम्यक्- ज्ञाताङ्ग- पञ्चकः । यथोदाहृतं निक्षेपरक्षायां -
'आनुकूल्यमिति प्रोक्तं सर्वभूतानुकूलता'
'तथैव प्रातिकूल्यं च भूतेषु परिवर्जयेत्'
'त्यागो गर्वस्य कार्पण्यं श्रुतशीलादि-जन्मनः ।
'रक्षिष्यत्यनुकूलान्न इति या सुदृढा मतिः ।
स विश्वासो भवेच्छक सर्व-दुष्कृत-नाशनः ।।
'अप्रार्थितो न गोपायेदिति तत्प्रार्थनामतिः ।
गोपायिता भवेत्येवं गोप्तृत्व-वरणं स्मृतम् ।।
एतेषां उपयोगोऽप्युक्त: -
'आनुकूल्येतराभ्यां तु विनिवृत्तिरपायतः ।
कार्पण्येनाप्युपायानां विनिवृत्तिरिहोदिता ।। (i)
रक्षिष्यतीति विश्वासात् अभीष्टोपायकल्पनम् ।।
गोप्तृत्व-वरणं नाम स्वाभिप्राय-निवेदनम् ' इति । (ii)
प्रमाणन्तु -
'आनुकूल्यस्य संकल्पः प्रातिकूल्यस्य वर्जनम् ।
रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्व-वरणं तथा ।
आत्मनिक्षेप-कार्पण्ये षड्विधा शरणागति:'
'न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः
'प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम् ‘ इति ।

हेतुस्तु, आनुकूल्यसंकल्प-प्रातिकूल्यवर्जनसंकल्पयोः शास्त्रवशंवदं मनः करणम् । शास्त्रेण ईश्वरो रक्षिष्यतीति अनुभूतस्य अनुष्ठानकाले स्मृतिरूपो विश्वास: संस्कार-सहकृत मन: करणकः । प्रार्थनारूप गोप्तृत्व-वरणस्य प्रबलगुणवत् दर्शन-सहकृतं मनः करणम् । आत्मनिक्षेपस्य चोदना-सहकृतं मनः करणम्। गत्यन्तराभावरूपस्य कार्पण्यस्य योग्यानुपलंभ-सहकृतं मनःकरणमिति । ननु – 'प्रपत्तेः क्वचिदप्येवं परापेक्षा न विद्यते। इति वचनात् प्रपत्तेः अङ्गापेक्षा नास्तीति चेत्, न; आनकल्यादि अङ्गानामपि विहितत्वेन तस्य वचनस्य कर्माद्यपेक्षाभावमात्रपरत्वात् अङ्गमात्रानपेक्षत्वे करणत्वानुपपत्तेः । तदुक्तं -

'न हि तत् करणं लोके वेदे वा किंचिदीदृशम् ।
इति कर्तव्यता साध्यो यस्य नानुग्राहोत्थिते।।'  इति ।

அவதாரிகை:-- மேலிரண்டு திருநாமங்களால் த்வயத்தின் பூர்வகண்டத்தில் சொன்ன அங்கங்களோடு கூடிய ப்ரபத்தியின் ஸ்வரூபாதிகளை நன்றாக உணர்ந்தவரென்கிறது. இதில் முதல் திருநாமத்தால் அங்கங்களைத் தெளிவாக உணர்ந்தவர் என்கிறது.

62. ஸம்யக் ஜ்ஞாதாங்கபஞ்சக:-
       ஸம்யக் = நன்றாக, ஜ்ஞாத = அறியப்பட்ட, அங்கபஞ்சக: = ஐந்து அங்கங்களையுடையவர்.
இப்பிரபத்தியின் ஐந்து அங்கங்களாவன - (i) ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம், (ii) ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனம், (iii) கார்ப்பண்யம், (iv) மஹா விச்வாசம், (v) கோப்த்ருத்வ வரணம்.
ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமாவது, பகவானிடத்தில் அல்லது ஸர்வபூதங்க ளிடத்தில் அநுகூலனாய் வர்த்திக்கக் கடவேன் எனப்படுமது. ப்ராதிகூல்யவர்ஜநமாவது, முன்சொன்ன இரண்டிலும் விரோதமான செய்கையைப் பண்ணக் கடவேனல்லேன் எனப்படுமது. கார்ப்பண்யமாவது, என் கையிலொரு கைமுதலில்லை என்று கொண்டு வேறு உபாயத்திலே நசையற்று அதடியாக வந்ததும், பகவத் க்ருபையை உண்டுபண்ணத் தக்கதுமான கர்வஹாநி என்னப்படுமது. மஹா விச்வாசமாவது, ஈச்வரன் ரக்ஷிப்பன் என்கிற உறுதி. கோப்த்ருத்வ வரணமாவது, நாம் வேண்டாவிடில் ரக்ஷிக்க மாட்டானென்று கொண்டு ரக்ஷிக்கவேணுமென்று வேண்டுகை.




இங்கு சிலர் (i) இவ்வுபாயத்துக்கு அங்கங்கள் வேணுமோ, (i) வேணுமானால், இவ்வுபாயத்துக்கு ஒன்றும் வேண்டாமென்கிறது விரோதியாதோ, (iii) அது வேறு அங்கங்கள் வேண்டாதென்றபடியென்னில்; வேணுமானாலும் அவச்யமாக வேண்டுவதில்லை, இருந்தாலுமிருக்கலாமென்னில்; (iv) அங்கமில்லாவிடில் அங்கி நிறைவேறாதென்னில்; (v) ஆனால் ஐந்தும் வேணுமோ, சிலது போதாதோ, வரிசைக்ரமமும் வேணுமோ என்றும் - இது முதலிய சங்கைகள் வர, அவைகளை சுருதி, ஸ்மிருதி, ஆசாரங்களைக்கொண்டு ஸ்ரீரஹஸ்யத்ரயஸாராதிகளில் நிவர்த்தி செய்து அங்கங்களையும், அதன் ப்ரயோஜநங்களையும் நன்றாக உணர்ந்து அருளிச் செய்தாரென்றபடி

ஸ்ரீதேசிக அஷ்டோத்ரம் நாமம் 62

62.

सम्यक्ज्ञाताङ्ग – पञ्चकः

सम्यक् (= स्वरूपतः प्रमाणत: उपयोगतो हेतुतश्च), ज्ञातं आनुकूल्य-संकल्पादि अङ्गपञ्चकं येन सः सम्यक्- ज्ञाताङ्ग- पञ्चकः । यथोदाहृतं निक्षेपरक्षायां -

'आनुकूल्यमिति प्रोक्तं सर्वभूतानुकूलता'
'तथैव प्रातिकूल्यं च भूतेषु परिवर्जयेत्'
'त्यागो गर्वस्य कार्पण्यं श्रुतशीलादि-जन्मनः ।
'रक्षिष्यत्यनुकूलान्न इति या सुदृढा मतिः ।
स विश्वासो भवेच्छक सर्व-दुष्कृत-नाशनः ।।
'अप्रार्थितो न गोपायेदिति तत्प्रार्थनामतिः ।
गोपायिता भवेत्येवं गोप्तृत्व-वरणं स्मृतम् ।।

एतेषां उपयोगोऽप्युक्त: -

'आनुकूल्येतराभ्यां तु विनिवृत्तिरपायतः ।
कार्पण्येनाप्युपायानां विनिवृत्तिरिहोदिता ।। (i)
रक्षिष्यतीति विश्वासात् अभीष्टोपायकल्पनम् ।।
गोप्तृत्व-वरणं नाम स्वाभिप्राय-निवेदनम् ' इति । (ii)

प्रमाणन्तु -

'आनुकूल्यस्य संकल्पः प्रातिकूल्यस्य वर्जनम् ।
रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्व-वरणं तथा ।
आत्मनिक्षेप-कार्पण्ये षड्विधा शरणागति:'
'न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः
'प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम् ‘ इति ।

हेतुस्तु, आनुकूल्यसंकल्प-प्रातिकूल्यवर्जनसंकल्पयोः शास्त्रवशंवदं मनः करणम् । शास्त्रेण ईश्वरो रक्षिष्यतीति अनुभूतस्य अनुष्ठानकाले स्मृतिरूपो विश्वास: संस्कार-सहकृत मन: करणकः । प्रार्थनारूप गोप्तृत्व-वरणस्य प्रबलगुणवत् दर्शन-सहकृतं मनः करणम् । आत्मनिक्षेपस्य चोदना-सहकृतं मनः करणम्। गत्यन्तराभावरूपस्य कार्पण्यस्य योग्यानुपलंभ-सहकृतं मनःकरणमिति । ननु – 'प्रपत्तेः क्वचिदप्येवं परापेक्षा न विद्यते। इति वचनात् प्रपत्तेः अङ्गापेक्षा नास्तीति चेत्, न; आनकल्यादि अङ्गानामपि विहितत्वेन तस्य वचनस्य कर्माद्यपेक्षाभावमात्रपरत्वात् अङ्गमात्रानपेक्षत्वे करणत्वानुपपत्तेः । तदुक्तं -

'न हि तत् करणं लोके वेदे वा किंचिदीदृशम् ।
इति कर्तव्यता साध्यो यस्य नानुग्राहोत्थिते।।'  इति ।

அவதாரிகை மேலிரண்டு திருநாமங்களால் த்வயத்தின் பூர்வகண்டத்தில் சொன்ன அங்கங்களோடு கூடிய ப்ரபத்தியின் ஸ்வரூபாதிகளை நன்றாக உணர்ந்தவரென்கிறது. இதில் முதல் திருநாமத்தால் அங்கங்களைத் தெளிவாக உணர்ந்தவர் என்கிறது.

62. ஸம்யக் ஜ்ஞாதாங்கபஞ்சக:-
       ஸம்யக் = நன்றாக, ஜ்ஞாத = அறியப்பட்ட, அங்கபஞ்சக: = ஐந்து அங்கங்களையுடையவர்.

இப்பிரபத்தியின் ஐந்து அங்கங்களாவன - (i) ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம், (ii) ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனம், (iii) கார்ப்பண்யம், (iv) மஹா விச்வாசம், (v) கோப்த்ருத்வ வரணம்.

ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமாவது, பகவானிடத்தில் அல்லது ஸர்வபூதங்களிடத் தில் அநுகூலனாய் வர்த்திக்கக்கடவேன் எனப்படுமது. ப்ராதிகூல்யவர்ஜந மாவது, முன்சொன்ன இரண்டிலும் விரோதமான செய்கையைப் பண்ணக் கடவேனல்லேன் எனப்படுமது. கார்ப்பண்யமாவது, என் கையிலொரு கைமுதலில்லை என்று கொண்டு வேறு உபாயத்திலே நசையற்று அதடியாக வந்ததும், பகவத் க்ருபையை உண்டுபண்ணத் தக்கதுமான கர்வஹாநி என்னப்படுமது. மஹா விச்வாசமாவது, ஈச்வரன் ரக்ஷிப்பன் என்கிற உறுதி. கோப்த்ருத்வ வரணமாவது, நாம் வேண்டாவிடில் ரக்ஷிக்க மாட்டானென்று கொண்டு ரக்ஷிக்கவேணுமென்று வேண்டுகை.

இங்கு சிலர் (i) இவ்வுபாயத்துக்கு அங்கங்கள் வேணுமோ, (i) வேணுமானால், இவ்வுபாயத்துக்கு ஒன்றும் வேண்டாமென்கிறது விரோதி யாதோ, (iii) அது வேறு அங்கங்கள் வேண்டாதென்றபடியென்னில்; வேணுமானாலும் அவச்யமாக வேண்டுவதில்லை, இருந்தாலுமிருக்கலா மென்னில்; (iv) அங்கமில்லாவிடில் அங்கி நிறைவேறாதென்னில்; (v) ஆனால் ஐந்தும் வேணுமோ, சிலது போதாதோ, வரிசைக்ரமமும் வேணுமோ என்றும் - இது முதலிய சங்கைகள் வர, அவைகளை சுருதி, ஸ்மிருதி, ஆசாரங்களைக்கொண்டு ஸ்ரீரஹஸ்யத்ரயஸாராதிகளில் நிவர்த்தி செய்து அங்கங்களையும், அதன் ப்ரயோஜநங்களையும் நன்றாக உணர்ந்து அருளிச் செய்தாரென்றபடி

ஸ்ரீதேசிக அஷ்டோத்ரம் நாமம் 62

62.

सम्यक्ज्ञाताङ्ग – पञ्चकः

सम्यक् (= स्वरूपतः प्रमाणत: उपयोगतो हेतुतश्च), ज्ञातं आनुकूल्य-संकल्पादि अङ्गपञ्चकं येन सः सम्यक्- ज्ञाताङ्ग- पञ्चकः । यथोदाहृतं निक्षेपरक्षायां -

'आनुकूल्यमिति प्रोक्तं सर्वभूतानुकूलता'
'तथैव प्रातिकूल्यं च भूतेषु परिवर्जयेत्'
'त्यागो गर्वस्य कार्पण्यं श्रुतशीलादि-जन्मनः ।
'रक्षिष्यत्यनुकूलान्न इति या सुदृढा मतिः ।
स विश्वासो भवेच्छक सर्व-दुष्कृत-नाशनः ।।
'अप्रार्थितो न गोपायेदिति तत्प्रार्थनामतिः ।
गोपायिता भवेत्येवं गोप्तृत्व-वरणं स्मृतम् ।।

एतेषां उपयोगोऽप्युक्त: -

'आनुकूल्येतराभ्यां तु विनिवृत्तिरपायतः ।
कार्पण्येनाप्युपायानां विनिवृत्तिरिहोदिता ।। (i)
रक्षिष्यतीति विश्वासात् अभीष्टोपायकल्पनम् ।।
गोप्तृत्व-वरणं नाम स्वाभिप्राय-निवेदनम् ' इति । (ii)

प्रमाणन्तु -

'आनुकूल्यस्य संकल्पः प्रातिकूल्यस्य वर्जनम् ।
रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्व-वरणं तथा ।
आत्मनिक्षेप-कार्पण्ये षड्विधा शरणागति:'
'न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः
'प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम् ‘ इति ।

हेतुस्तु, आनुकूल्यसंकल्प-प्रातिकूल्यवर्जनसंकल्पयोः शास्त्रवशंवदं मनः करणम् । शास्त्रेण ईश्वरो रक्षिष्यतीति अनुभूतस्य अनुष्ठानकाले स्मृतिरूपो विश्वास: संस्कार-सहकृत मन: करणकः । प्रार्थनारूप गोप्तृत्व-वरणस्य प्रबलगुणवत् दर्शन-सहकृतं मनः करणम् । आत्मनिक्षेपस्य चोदना-सहकृतं मनः करणम्। गत्यन्तराभावरूपस्य कार्पण्यस्य योग्यानुपलंभ-सहकृतं मनःकरणमिति । ननु – 'प्रपत्तेः क्वचिदप्येवं परापेक्षा न विद्यते। इति वचनात् प्रपत्तेः अङ्गापेक्षा नास्तीति चेत्, न; आनकल्यादि अङ्गानामपि विहितत्वेन तस्य वचनस्य कर्माद्यपेक्षाभावमात्रपरत्वात् अङ्गमात्रानपेक्षत्वे करणत्वानुपपत्तेः । तदुक्तं -

'न हि तत् करणं लोके वेदे वा किंचिदीदृशम् ।
इति कर्तव्यता साध्यो यस्य नानुग्राहोत्थिते।।'  इति ।

அவதாரிகை மேலிரண்டு திருநாமங்களால் த்வயத்தின் பூர்வகண்டத்தில் சொன்ன அங்கங்களோடு கூடிய ப்ரபத்தியின் ஸ்வரூபாதிகளை நன்றாக உணர்ந்தவரென்கிறது. இதில் முதல் திருநாமத்தால் அங்கங்களைத் தெளிவாக உணர்ந்தவர் என்கிறது.

62. ஸம்யக் ஜ்ஞாதாங்கபஞ்சக:-
       ஸம்யக் = நன்றாக, ஜ்ஞாத = அறியப்பட்ட, அங்கபஞ்சக: = ஐந்து அங்கங்களையுடையவர்.

இப்பிரபத்தியின் ஐந்து அங்கங்களாவன - (i) ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம், (ii) ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனம், (iii) கார்ப்பண்யம், (iv) மஹா விச்வாசம், (v) கோப்த்ருத்வ வரணம்.

ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமாவது, பகவானிடத்தில் அல்லது ஸர்வபூதங்களிடத் தில் அநுகூலனாய் வர்த்திக்கக்கடவேன் எனப்படுமது. ப்ராதிகூல்யவர்ஜந மாவது, முன்சொன்ன இரண்டிலும் விரோதமான செய்கையைப் பண்ணக் கடவேனல்லேன் எனப்படுமது. கார்ப்பண்யமாவது, என் கையிலொரு கைமுதலில்லை என்று கொண்டு வேறு உபாயத்திலே நசையற்று அதடியாக வந்ததும், பகவத் க்ருபையை உண்டுபண்ணத் தக்கதுமான கர்வஹாநி என்னப்படுமது. மஹா விச்வாசமாவது, ஈச்வரன் ரக்ஷிப்பன் என்கிற உறுதி. கோப்த்ருத்வ வரணமாவது, நாம் வேண்டாவிடில் ரக்ஷிக்க மாட்டானென்று கொண்டு ரக்ஷிக்கவேணுமென்று வேண்டுகை.

இங்கு சிலர் (i) இவ்வுபாயத்துக்கு அங்கங்கள் வேணுமோ, (i) வேணுமானால், இவ்வுபாயத்துக்கு ஒன்றும் வேண்டாமென்கிறது விரோதி யாதோ, (iii) அது வேறு அங்கங்கள் வேண்டாதென்றபடியென்னில்; வேணுமானாலும் அவச்யமாக வேண்டுவதில்லை, இருந்தாலுமிருக்கலா மென்னில்; (iv) அங்கமில்லாவிடில் அங்கி நிறைவேறாதென்னில்; (v) ஆனால் ஐந்தும் வேணுமோ, சிலது போதாதோ, வரிசைக்ரமமும் வேணுமோ என்றும் - இது முதலிய சங்கைகள் வர, அவைகளை சுருதி, ஸ்மிருதி, ஆசாரங்களைக்கொண்டு ஸ்ரீரஹஸ்யத்ரயஸாராதிகளில் நிவர்த்தி செய்து அங்கங்களையும், அதன் ப்ரயோஜநங்களையும் நன்றாக உணர்ந்து அருளிச் செய்தாரென்றபடி

வியாழன், 7 மே, 2020

அமலனாதிபிரான் அனுபவங்கள் பாசுரம் 6

துண்டவெண் பிறையன் துயர் தீர்த்தவன் அஞ்சிறைய
வண்டுவாழ் பொழில்சூழ் அரங்கநகர் மேயவப்பன்
அண்டரண்ட பகிரண்டத்தொருமா நில மெழுமால்வரை முற்றும்
உண்ட கண்டங்கண்டீ ரடியேனை யுய்யக் கொண்டதே.    (6)

துண்டம் -- ஒரு துண்டாயிருக்கிற (கலாமாத்ரமான): வெண் பிறையன் --வெளுத்த சந்திரனை (முடியிலே) உடையனான சிவனுடைய: துயர்--(பிச்சை எடுத்துத் திரிந்த) பாதகத்தை: தீர்த்த‌வ‌ன் – போக்கினவனும்: அம் சிறைய வண்டு .... அழகிய சிறகையுடைய வண்டுகள்: வாழ் – வாழ்தற்கிடமான பொழில் சூழ் -- சோலைகள் சூழப் பெற்ற: அரங்கம் நகர்—திருவரங்கப் பெரு நகரிலே: மேய .. பொருந்தியிரா நின்ற: அப்பன் .... ஸ்வாமியுமான ஸ்ரீரங்க நாதனுடைய்.: அண்டர் –அண்டத்துக்குட்பட்ட தேவாதி வர்க்கங்களையும் அண்டம் ... அண்டங்களையும் ப‌கிர‌ண்டம் –அண்டாவர‌ண‌ங்களையும்: ஒரு மாநிலம் -- ஒப்பற்ற மஹாப்ருதிவியையும்: ஏழுமால் வரை ...... எழு குலபர்வதங்களையும்: முற்றும் -- சொல்லிச் சொல்லாத மற்றெல்லாவ‌ற்றை யும்: உண்ட – அமுதுசெய்த‌:கண்டம் கண்டீர் – திருக்கழுத்துக்கிடீர்: அடியேனை -- தாஸனான என்னை: உய்யக் கொண்டது....... உஜ்ஜீவிப்பித்தது.-

துண்ட வெண்பிறையன் துயர் தீர்த்தவன் :- (1) இங்கே கண்டத்தின் அநுபவம். நீலகண்டருடைய கண்டம் உயர்ந்ததென்பர். ஜ‌நங்களை நாசம், செய்யவந்த கால கோடி விஷத்தைப் பாநம் செய்து உலகத்தைக் காப்பாற்றித் தம் கண்டத்திற்குள் விஷத்தையடக்கியதால் பொன் வர்ணமாயிருந்த கண்டம் நீலமாய்க் கறுத்ததென்பர். அவர் பெருமைக்கும் மேற்பட்ட பெருமையைக் காட்டுகிறார். அவருக்கேற்பட்ட குருபாதகத்தைத் தீர்த்தவரென்கிறார். பாதகம் விஷத்திலும் கொடியவிஷம்.

(2) காலகோடி விஷத்தையுண்டதால் நீலகண்டர் கண்டம் பெருமை பெற்றது. அவர் கண்டத்தையும், அவரையும், உலகத்திலுள்ள ஸகல விஷங்களையும் அண்ட பஹிரண்டத்து ஒருமாநில மெழுமால்வரையும் முற்று முண்டகண்டம் எத்தனை பெருமையுடயதென்று நீரே காண்பீரென்கிறார். 3) விஷத்தால் கண்டம் நீலமாயிற்று. இவர் திருமேனி முழுவதும் ஸ்வபாவ மாகவே நீலம். 'முடிவில்லதோ ரெழில் நீலமேனி ஐயோ ' என்று மேலே பாடுகிறார்.

(4) பாரமாய என்பழவினையறுப்பவர் மட்டுமல்ல. நீல‌கண்டருக்கும் வினைத் துயர் தீர்த்தவரென்கிறார்.

5) அயனைப் படைத்ததோரெழில் என்று உந்தியை வர்ணித்து அயனிலும் பெரியார் என்றார். இங்கு துண்ட வெண்பிறையாரிலும் பெரியாரென்கிறார்.

(6) சந்த்ரன் பகவானுடைய மனத்திலுதித்தவர். பிறையைச் சூடுவதால், பகவானுடைய மனத்தில் உதிக்கும் திருவுள்ளத்தைத் தலையால் தாங்குகிறார் என்றும் த்வநிக்கிறது. தலையில் வெண் சந்த்ரன், அக்நி வர்ணமான செஞ்சடை, கங்கை நீர்ச்சுழல், கண்டம் நீலம், பொன்னார் திருமேனி என்றிப்படிப் பலவர்ணங்கள். பெருமாள். திருமேனி முழுதும் கருமேக வண்ணம், அதிலும் கேசம் மைவண்ணம்.

7) ' பேச நின்ற சிவனுக்கும் பிரமன் தனக்கும் பிறர்க்கும் நாயகன் அவனே, கபாலனன் மோக்கத்துக்கண்டு கொண்மிண்' என்ற திருவாய் மொழியில் பரத்வநிர்ணய ப்ரகரணத்தில் அநுபவம். .

அஞ்சிறையவண்டுவாழ் பொழில் சூழ் அரங்கநகர்மேய அப்பன்:-

(1) அவன் கருமைபோல் அவனைப் பாடும் வண்டுகளும் கரிய; அப்பெருமாள் பாடகரும் பெருமாள் போன்ற வண்ணத்தவர்.

(2) அரங்கநகரில் பாடும் வண்டுகள் வாழ்வண்டுகள்; வாழாட்பட்டு நின்றவை.

(3) மதுகரர் ஸந்யாஸிகள்; திருவடித்தாமரைத் தேனைப் பருகி இன்புறுமவர்; ஞாந கர்மங்களாகிய இரண்டு சிறகுகளை உடையவர். सारंगानां पदाम्बुजम् (ஸாரங்காநாம் பதாம்புஜம்) என்று திருவவடித்தாமரைத் தேனையருந்தி இன்புறுவர் பக்தரென்றார் சுகப்ரஹ்மரிஷி (பாக‌வ‌த‌ம்1,11,26) ' ஸாரங்கம் ' என்று வண்டுக்குப் பெயர் ; ஸார ப்ரஹ்மத்தைப் பாடும் பக்தருக்கும் அப் பெயரென்றார் ஸ்ரீதரஸ்வாமி. 'सारं गायन्तीति सारंगा: ' (ஸாரம் காயந்தீதி ஸாரங்கா

அண்டரண்ட பகிரண்டத்து ஒரு மாநிலம் எழுமால்வரை முற்று முண்ட கண்டம் - எழுமால்வரையில் கிரீசர் வஸிக்கும் வெள்ளி மலையும் அடங்கியது. நீலகண்டருடைய கண்டத்தினும் மஹத்தான கண்டம்.

கண்டீர் - நீங்களே பாருங்கள்.

அடியேனைஉய்யக்கொண்டதே- அஹமந்நம் அஹமந்தம் அஹமந்தம்' என்ற படி என்னை அவருண்டு அவருக்கு நான் போக்கியனாகிறேன். - அண்டரண்ட பஹிரண்டங்களை உண்டதிலும் திருப்தியடையாமல், மலைகளை (குல பர்வதங்களை) யுண்டும் திருப்தியடையாமல், அணுவாகிய என்னை ஆசை யுடன் உண்கிறான்; நீங்களே பாருங்கள். உண்ணப்படும் வஸ்து ஜீர்ணமாகி விடும் என்பர். உண்ணப்படும் நான் அதனாலேயே உஜ்ஜீவித்து இன்புறுகிறே னென்னும் விந்தையையும் பாருங்கள். இந்த அற்புதக்காட்சியை நீங்களே கண்கூடாகக் காணுங்கள்.

ப்ரஹ்மஹத்யா என்பது பெரும் பாதகம். ப்ராஹ்மண ஜாதி ஸாமாந்யரின் ஹத்தியையே பாதகமென்பர். ப்ரஹ்மாவின் தலையையே கிள்ளியெறிந்தது பெரும் பாதகம் , குருபாதகம். கிள்ளின கையிலேயே அந்தப் பாதகம் ஒட்டிக்கொண்டது. எந்த அவயவம் பாபம் செய்ததோ அங்கே அது கெட்டி யாய் ஒட்டிக்கொண்டுவிட்டது. இதனால்,ஈச்வரனாயினும் ஒரு பாபம் செய்தால் அது கழற்ற முடியாமல் அவரிடம் ஒட்டிக் கொண்டு அவரையே பாதிக்கும் என்று ருஜுவாகிறது. ஈச்வரன் வலிமையினும் பாபத்தின் வலிமை அதிகம். இந்த உண்மை ஸர்வலோக ஸாக்ஷிகமாக இந்தச் சரித்ரத்தால் விளக்கப் பட்டது. தலையில் பிறை சூடி என்ன? கையில் கபாலம் விடாமல் ஒட்டிக் கொண்டுவிட்டதே! உலகத்திற்கெல்லாம் க்ஷேமம் செய்யும் சங்கரராயினும், ஈச்வரனென்று ஐச்வர்யம் பெற்றவராயினும், பாபம் செய்தால் அது விடாமல் ஒட்டிக்கொள்ளும். ஸர்வேச்வரன் க்ருபையால்தான் அது கழியுமென்று இந்த விருத்தாந்தம் உலகமறியக் காட்டுவது. 'மாநுஷ ஜந்மம் பெற்றும், ஊமையும் செவிடுமில்லாமலிருந்தும், வாயிலிருந்தும், நமோ நாரணாவென்றோவாது

உரைக்கும் உரையிருந்தும், பகவந்நாமத்தைச் செவியுறக் காதிருந்தும், எவன் ஸம்ஸாரத்தைக்கடப்பதற்கு சுலபமான வழிகளைத் தேடுகிறதில்லையோ அவன் ப்ரஹ்மஹத்யைக்காரன்' என்று மத்ஸ்ய புராணம் கூறுகிறது. ப்ரஹ்ம மாசைப் பட்டு ஸம்ஸாரத்தைக் கடப்பதற்கென்று கொடுத்த மநுஷ்ய ஜந்மத்தை வீணாக்குகிறவன் ப்ரஹ்மத்தை பக்னாசமாக்கிக் கொலை செய்தவன் போலாகிறான். எல்லாவித ப்ரஹ்மாக்களையும் அபஹதபாப்மர்களாக்குவது ப்ரஹ்மம். மாத்ஸ்ய வசநத்தை நாயனார் உதாஹரித்தார். 'तत्र नारायणः श्रीमान् मया भिक्षां प्रयाचित: (தத்ர நாராயண : ஸ்ரீமான் மயா பிக்ஷாம் ப்ரயாசித:) என்றார் சங்கரர். முன் பாட்டில் திருவாரமார்பை ஸேவித்ததும், ஸ்ரீமானான நாராயண னுடைய ஸர்வேச்வரத்வத்தையும், எல்லையற்ற கருணையையும் இங்கே பாடுகிறார். கபாலம் ஆயிரம் துண்டமாய் உடைந்தது. வெண்பிறைச் சந்த்ரனுக்கும் ராஜயக்ஷ்மாவான பாபரோகம் போக்கப்பட்டதையும் பிள்ளை உரைத்தார். 'உண்ட கண்டம் अत्ता चराचरग्रहाणात् (அத்தா சராசர க்ரஹாணாத்) என்று ஸூத்ரத்தை நாயனார் உதாஹரித்தார். கண்டம் யாவற்றையும் உண்டு வயிற்றில் சேர்த்தது “ஆதி” என்பதும், கண்டத்திலொட்டுமென்று ரஸம். “ஆதி”, “அத்தா” என்று உபநிஷத் பாஷ்யம்.

திங்கள், 20 ஏப்ரல், 2020

ஸ்ரீ தேசிக அஷ்டோத்ரம் உத்தர பஞ்சாஸத் நாமம் 61

61. चतुश्लोक्यर्थ-सारज्ञः

चतुश्लोक्याः अर्थसारं (=श्रियः उभयविभूतिशेषित्व पुरुषकारत्व पुरुषार्थप्रदत्व उभयेच्छासिद्ध-पारतन्त्र्यरूपं सारार्थं) जानाति इति चतुश्लोक्यर्थसारज्ञः ।

    अत्रायं चतुश्लोकी-भाष्यसङ्ग्रहः । भगवतः सर्वप्रकार-अभिमत-अनुरूपसहधर्म चारिणी विशिष्टतयापि सर्वाधिकत्वं वक्तुं श्रियो विभूतिद्वय-शेषित्वादिकं आह ‘कान्तस्ते' इति प्रथम श्लोके । प्रतिपिपादयिषितानां शेषित्वादीनां स्थापकं समाख्यारूप-प्रमाणं "श्रीरित्येव च नाम ते भगवति' इत्युक्तं भगवत इव श्रियोऽपि पतिदासानां पत्नीदासत्वन्यायेन। 'मकारस्तु तयोर्दासः, 'अस्येशाना जगत' इति श्रुत्या च सिद्धम् । ब्रह्मादि समस्त शेषित्वं त्वद्दासदासीगणः'  इति अनेनोक्तं, ये तु; सत्तादि-विशिष्टो भगवानेव श्रीरिति वा, श्रीरूप नित्यविग्रहान्तर-विशिष्टः स एव अयं इति वा, दैत्य-मोहनभूमिका-परिग्रह-न्यायेन स्वयमेवभोगार्थं परिगृहीत कादाचित्क कान्ताविग्रहः स एव श्रीरिति वा स्वरूपैकदेशः पृथगहन्तया परिगृहीत स्त्रीरूपः श्रीरित्यादयः पक्षाः, तेऽपि, 'ह्रीश्च ते लक्ष्मीश्च पत्न्यौ इति श्रुतिमूलकेन ‘कान्तस्ते' इति व्यधिकरण-निर्देशेन निरवयवत्व-श्रुत्या च निराकृताः। ये पुनः भगवतः सत्ताहन्ता प्रभाव शक्ति विद्येच्छा भोक्तृतादिरूपा श्रीः इति विश्वप्रकृतिरिति च वदन्ति; तेऽपि 'ते' इति युष्मच्छब्देन, 'भगवति' इति संबोधनेन, ‘ते यवनिका' इति व्यधिकरण निर्देशेन, तन्मूलभूत श्रुत्यादिषु चेतन्त्व व्यपदेशेन च निराकृताः ।

द्वितीयेन श्लोकेन निरतिशय माहात्म्य-दया-सौलभ्य-पुरुषकारत्वादि गुणा उपपादिताः । तत्रायं आचार्यैः उक्तस्सङ्ग्रहः,

'अस्ति कहि फलदे पत्यौ कृत्य - द्वयं श्रियः ।
निग्रहाद्वारणं काले सन्धुक्षणमनुग्रहे ।। इति ।

तृतीयेन मोकेन श्रियः सकल पुरुषार्थप्रदत्वादयो गुणा उच्यते । ननु सात्वते, भगवतो मोक्षप्रदत्वं, श्रियः ऐश्वर्य-प्रदत्वं च विभज्य उक्तं; तदत्र संसात्यक्षर-वैष्णवाध्वसु इति । विशेष वचनं प्रशंसामात्रपरं स्यात्; मैवं, तत्र एव

'यामालंब्य सुखेनेमं दुस्तरं हि गुणोदधिम् ।
निस्तरन्त्यचिरेणैव व्यक्त-ध्यानपरायणाः ।।

इति । स्वायम्भुवे 'संसारार्णव तारिणी' इति ब्राह्मपुराणे, लक्ष्मीनामसहस्रे 'सकृतिभाता सर्वार्तिसमुद्र-परिशोषिणी', 'भवभङ्गापहारिणी', 'परनिर्वाणदायिनी', 'ज्योतिष्मत्यमृतावहा' इत्यादि, वैष्णवे 'विमुक्तिफलदायिनी' इत्यादिभिः मोक्षप्रदत्वस्यापि उक्तत्वात् इति ।

तुरीयेन श्लोकेना भगवतः स्वरूप-विग्रह-अवतारेषु अयोगव्यवच्छेदमुखेन तद्वत् सर्वाकार- प्रधान - प्राप्यत्व - विभुत्वादयो गुणा उच्यन्ते ।

(i) अत्र केचिदाहुः - गद्ये श्रियोऽपि, नारशब्दान्तर्गतत्व-उक्तया जीवकोटित्वात् अणुत्वे सिद्धे सर्वगत्वादिगिरः प्रशंसामात्रपरा: मुक्तवत् ज्ञानानन्त्यपरा वेति न विभुत्वसिद्धिः इति ।

(ii) अन्ये तु; अस्या जीवत्वेऽपि विभुत्वं न विरुध्यते । 'एषोऽणुरात्मा' इत्यादि जीवविषयाणुत्व श्रुतेः प्रकरण - सन्निहित - बद्धविषयत्वात्, नित्यानां तु जीवत्व सामान्यात् अवगत-अणुत्वस्य बाधकाभावात् अणुत्वमेव, निर्विकारश्रुत्यनुरोधात् धर्मभूतज्ञानद्वारा मुक्तानन्त्यं, लक्ष्म्यास्तु 'यथा सर्वगतो विष्णुः तथैवेयं द्विजोत्तम', 'सर्वभूत स्थिता द्विज' इत्यादिभिः विभुत्व-अवगमात्, बाधकाभावाच्च विभुत्वे सिद्धे

'व्यापिनी सर्वगेत्याद्यास्सुसूक्ष्मेत्यादयस्तथा ।
श्री समाख्या-मिथो वैरं जह्युः तात्पर्यभेदतः ।।
शक्ति कालवशादस्या विभुत्वाद्युपपादकाः ।
प्रच्छन्न-स्पष्ट-जैनाध्व-निरोधात् अगतीकृताः ।।

इति । एवं च परतन्त्र-चेतनत्वरूप-जीवलक्षणयोगात् जीवान्तर्भाव इति आहुः ।

(iii) अपरे तु – लक्ष्म्याः चेतनत्वात् अचिदन्यत्वं, विभुत्वात् जीवादन्यत्वं, पारतन्त्र्यात् ईश्वरादन्यत्वं, न च सदसद्विलक्षणत्वादिष्विव अत्र विरोधः; द्विधात्म विभाग-वचनेषु अस्या अनुक्ति अविवक्षामात्रात्, वस्तुतः पतिपुत्र-व्यावृत्तपत्नी नयेन लक्ष्याः कोट्यन्तरत्वमेव युक्तं इति आहुः ।

(iv) इतरे तु - अस्तु जीवात् अन्यत्वं, तथापि सेयं ईश्वरकोटिः, विभूतिद्वय - शेषित्वादि - मात्रेण तल्लक्षण सिद्धेः, अत्र सर्वशेषित्वादिकं भगवतः, अस्यास्तु तदितर सर्वशेषित्वादिकं इति विभागः, जगत्कारणत्वादि मात्रेण ब्रह्मलक्षणं तु पतिमात्र गोचरं, 'नर संबन्धिनो नाराः। इति नारान्तः प्रवेशो भगवदिच्छामात्रसिद्ध-पतिपारतन्त्र्याभिप्रायेण इति आहुः ।

(v) वस्तुतस्तु; भवतु विभुत्वं ईश्वरत्वं पारतन्त्र्यं च, तञ्च पारतन्त्र्यं न भगवदिच्छामात्र सिद्धं, अपि तु सर्वभूतेश्वरत्वादि वचन साम्यात् उभयेच्छा सिद्ध सर्वमिति संप्रदाय इति आचार्याः प्राहुः ।

'अन्योन्येच्छा विघातादि निवृत्तौ तत्परत्वतः ।
ऐककण्ठ्यमशेषाणां आगमानां भवत्विति ।।
पञ्चस्वेतेषु पक्षेषु कश्चिदेकः प्रमाणवान् ।
स लक्ष्मीकस्य साम्राज्यं सर्वथा संप्रतिष्ठितम् ।।
इहैवं क्वचिदंशे तु संशयेऽपि विपश्चिताम् ।
उपयुक्तांश वैशद्यात् उपाय-फल-संभवः ।।

उक्तेषु पञ्चसु पक्षेषु अन्तिमः पक्ष एव प्रमाणवान्, पक्षान्तरेषु अपि लक्ष्मीकस्यैव नारायणस्य सांराज्यं सुप्रतिष्ठितं, उक्त रीत्या पञ्चमपक्ष एव प्रमाणवान् इति निर्णयाक्षमाणां अणुत्व-विभुत्व-जीवत्वेश्वरत्वोभय-इच्छासिद्ध-पारतन्त्र्यादौ संशयेऽपि पुरुषकारत्वादि वैशद्यात् उपायानुष्ठानादि संभव इति । अनेन नाम्ना मन्त्ररत्नगत श्रीशब्दार्थाभिज्ञत्वं उक्तम् ।

61. சதுச்ச்லோக்யர்த ஸாரஜ்ஞ: = சதுச்லோகியினுடைய ஸாரார்த்தத்தை அறிந்தவர். சதுச்லோகி என்பது ஸ்ரீ விஷயமாக நான்கு ச்லோகங்களாலே ஸ்ரீ ஆளவந்தார் அருளிச்செய்த ஸ்துதி. அதினுடைய தாத்பர்யத்தை அறிந்தவரென்றபடி. அதாவது -

ஸ்ரீ அணுஸ்வரூபை என்றும், எம்பெருமானுக்கு ஜீவர்கள் போலே பரதந்த்ரை என்றும், புருஷகாரமாத்திரம் பண்ணுமவள் என்றும், உபாயத்தில் ஸம்பந்தமில்லை என்றும், மோக்ஷம் தவிர மற்ற புருஷார்த்தங்களைக் கொடுப்பவளென்றும், பகவானுடைய மோஹினீ ரூபம் போலே ஸ்ரீயும் ஒருரூபமே தவிர பகவானைக்காட்டிலும் வேறுபட்டவளன்று என்றும் - இப்படி பலர் பலவகையாக ஸ்ரீயினுடைய ஸ்வரூபாதிகளை குலையாநிற்க;

ஸ்ரீஆளவந்தார் சதுச்லோகியில் - ஸ்ரீயானவள் பகவானைப்போலே வேறு தத்வமே என்றும், விபுஸ்வரூபை என்றும், ரூபபேதமும் குணபேதங்களும் பெருமாளும் பிராட்டியுமாகப் பிரிவினை செய்துகொள்ளப்பட்டவைகள் என்றும், ஸ்ரீக்கு ஸ்த்ரீத்வமும் - பகவத்பாரதந்த்ர்யமும் - புருஷகாரத்வாதிகளும் பெருமாளுக்கு பும்ஸ்த்வம் – கோபித்துக் கொள்ளுதல் - சிக்ஷை செய்தல் முதலானதுகளும் விபாகத்தால் வந்தவைகள் என்று அருளிச்செய்தார் என்று உணர்ந்தவர். இந்த விபாகம் ஒருநாளும் மாறாதபடி நித்யேச்சாஸித்தம். ஸ்ருஷ்டி முதலானதுகள் எம்பெருமானுக்கும், புருஷகாரத்வாதிகள் பிராட்டிக்கும் 1கூறாக விபஜித்த வ்யாபாரங்கள். ஆகையால் எப்பொழுதும் பிரியாதபடி பிராட்டியோடு கூடியே உபாயாதிகள் அனுஷ்டிக்க வேணுமென்னும் சுருதி, ஸ்மிருதி, பகவத்சாஸ்திரம், இதிஹாஸம், புராணம், ஸம்ப்ரதாயங்கள் இதுகளுக்கு இணங்க சதுச் ச்லோகிக்கு பாஷ்யம் அருளிச்செய்தருளினாரென்றபடி.

1  கூறாக விபஜித்த = தனித்தனியாகப் பிரிக்கப்பட்ட


சனி, 18 ஏப்ரல், 2020

ஸ்ரீதேசிக‌ அஷ்டோத்ர‌ம் உத்த‌ர‌பாக‌ம் நாமாவ‌ளி 60



60. विभक्ताधिकृति-त्रयः


अधिकृति: (= अधिकारः) विभक्तं प्रपत्ति विशेषाधिकार-त्रयं येन सः
विभक्ताधिकृतित्रयः । मन्त्ररत्न-प्रतिपाद्य - प्रपत्ति - तत्प्रकार - तदुपयोगज्ञान
वैशिष्ट्यं स्वकर्तृक-विशद-प्रपत्तावधिकारः । आनुकूल्यादि अङ्गाङ्गिस्वरूप
सामान्यज्ञानं

'येन केनापि प्रकारेण द्वयवक्ता त्वं',
'पापीयसोऽपि शरणागति-शब्दभाजः',
'शरणवरणवागियं मयोदिता',
'प्रपत्तिवाचैव निरीक्षितुं वृणे',
'शरणमित्यपि वाचं उदैरिरं
इत्यादि प्रमाणसिद्ध-आचार्योपदिष्ट-सामान्यज्ञानपूर्वक-द्वयोच्चारणरूप उक्तत्युपाये
अधिकारः । सामान्य ज्ञानस्य अपि अभावः -
'पुत्त्रः प्रेष्यस्तथा शिष्य इत्येवं च निवेदयेत्”,


पशर्मनुष्यः पक्षी वा ये च वैष्णव-संश्रयाः ।।
तेनैव ते प्रयास्यन्ति तद्विष्णोः परमं पदम् ।।",
न संशयोऽत्र तत्भक्त-परिचर्या-रतात्मनाम् '२,
'तब भरोऽहमकारिषि धार्मिकैः
'त्यय्याचार्यविनिहितभरा:",
'अन्धोऽनन्ध-ग्रहणवशग-
उत्यादि प्रमाण-संप्रदायसिद्ध-आचार्यसंश्रयरूप आचार्यनिष्ठायां अधिकारः ।

उक्तं च शरणागति-दीपिकायां, 'भक्तिः प्रपत्तिरथ वा भगवंस्तदुक्तिः

तन्निष्टसंश्रय इतीव विकल्प्यमानम् । यं कंचिदेकमुपपादयता त्वयैव

त्रातास्तरन्त्यवसरे भविनो भवाब्धिम् ।।'' इति ।

यद्यपि भक्त्यादौ शक्तयभावः एकोऽधिकारः, तत्प्रमितिरहितता द्वितीयः, शास्त्रतः पर्युदासस्तृतीयः, कालक्षेपाक्षमत्वं तुरीयः, तथा भक्त्यादौ शक्त्यभावः प्रमिति-रहितता च पञ्चमः, शास्त्रत: पर्युदासः कालक्षेपाक्षमत्वं च षष्ठः, भक्त्यादौ शक्तयभावः शास्त्रत: पर्युदासश्च सप्तमः, प्रमिति-रहितता कालक्षेपाक्षमत्वं च अष्टमः, भक्तयादौ शक्तयभावः कालक्षेपाक्षमत्वन्तु नवमः, प्रमिति-रहितता शास्त्रतः पर्युदासश्च दशमः, भक्त्यादौ शक्त्यभावः प्रमिति-रहितता शास्त्रतः पर्युदासश्च एकादशः, प्रमितिरहितता शास्त्रतः पर्युदासः कालक्षेपाक्षमत्वञ्च द्वादशः, भक्तयादौ शक्तयभावः शास्त्रतः पर्युदासः कालक्षेपाक्षमत्वन्तु त्रयोदशः, भक्त्यादौ शक्त्यभावः प्रमिति-रहितता कालक्षेपाक्षमत्वन्तु चतुर्दशः, चतुर्णा योगः पञ्चदश इति पञ्चदश प्रपत्यधिकाराः प्रतिपादिताः । तथापि एतेषां प्रपत्ति-सामान्याधिकारत्वात् अत्र प्रपत्तिविशेषाणां मुक्त्यादि रूपाणां अधिकारस्य त्रिधा विभागः कृत इति न विरोध इति ।


விபக்தாதிக்ருதித்ரய:-

விபக்த = பிரிக்கப்பட்ட அதிக்ருதி = அதிகாரத்தினுடைய (இங்கு ப்ரபத்தியின் அதிகாரத்தினுடைய என்றபடி), த்ரய: = மூன்றையுடையவர். ஸ்வநிஷ்டை உக்திநிஷ்டை, ஆசார்ய நிஷ்டை இப்படிப் பிரித்து அருளினவரென்றபடி.

i) இங்கு ஸ்வநிஷ்டாதிகாரிகளாவார் - குருமுகமாக த்வயத்தின் அர்த்தத்தையும், அதின் விசேஷங்களையும் ப்ரபத்தியினுடைய அங்கங்க ளென்ன, அங்கியென்ன, இதுகளுடைய ஸ்வரூபமென்ன, உபயோக மென்ன, இது முதலாக மற்றும் ப்ரபத்திக்கு வேண்டுவனகளையும் நன்றாக உணர்ந்து ப்ரபத்தியை அநுஷ்டிக்குமவர்கள்

(1) உக்திநிஷ்டராவார் - இவ்வர்த்தங்களில் தெளிவில்லாதவராய் அவனை யொழிய போக்கற்று நிற்கிற அதிகாரமும், இரட்சிக்குமென்கிற விச்வாசமு முடையராய், சரண்யனறிய ஆசார்யராலே பூர்ணப்ரபத்தி கர்பமாக உபதிஷ்டவாக்யத்தைச் சொல்லி “என்னுடைய ரக்ஷை உனக்கே பரமாக ஏறிட்டுக்கொள்ளவேணும்' என்றிப்படி அநுஷ்டிக்குமவர்கள். இப்படிப்பட்ட அதிகாரிக்கு இவ்வுக்தி மாத்திரமும் அமையும். இங்கு 'யேந கேநாபி' , 'வாசமுதைரிரம்'  இதுமுதலான ப்ரமாண ஸம்ப்ரதாயங்களை அநுஸந்திப்பது.

(ii) ஆசார்யநிஷ்டராவார் - இப்படி, ஸாமாந்ய ஞானமுமில்லாதவராய்; 'புத்ர ப்ரேஷ்ய ' இது முதலான ப்ரமாண ஸம்ப்ரதாயப்படி ஓர் ஆசார்யனை அடைந்து அவனுடைய ஆத்மாத்மீய பரஸமர்ப்பணத்தில் தாமும் அந்தர்ப்பூதராமவர். இந்த ஆசார்யநிஷ்டை ஞானசூந்யனுக்கு மாத்திரமன்று, ஸர்வக்ஞனுக்கும் இதுவே ச்ரேஷ்டம். இப்படி ஸாரஸாரம் என்கிற ரஹஸ்யத்தில் அருளிச்செய்தார். ஆனால் அக்ஞனுகென்றது - ஸர்வக்ஞனை நீக்கவந்ததன்றோவென்னில், அப்படிக்கில்லை; அக்ஞனுக் குமுண்டென்கைக்காகச் சொன்னபடி

இப்படி அதிகாரிகளுடைய பிரிவை சரணாகதிதீபிகையில் 'பக்தி: ப்ரபத்திரதவா'  என்கிற ச்லோகத்திலும் அருளிச் செய்தார். ஆனால், ப்ரபத்தியோக்யாதிகாரத்தில் அதிகாரிகளை பதினைந்தாகப் பிரித்து இருக்கிறதே என்னில், அது ஸாமாந்யாதிகாரம். இது விசேஷாதிகாரம். இப்படி பேதங்கண்டுகொள்வது

வெள்ளி, 13 மார்ச், 2020

ஶ்ரீதேசிக அஷ்டோத்ரம்–உத்தர பஞ்சாசத் திருநாமம் 58 &59

அவதாரிகை

                  மேல்18 திருநாமங்களால் ப்ரபத்தி ஸ்வரூபத்தை விளக்காநின்று கொண்டும் , ஒன்று முதல் மேன்மேலாக அநந்தமென்னுமளவாக எண்களை ஸூசிப்பியா நின்று கொண்டும் சொல்லப்படுகிறது.

58. ज्ञातैक-सारः

ज्ञात: एकसारः (= मुख्यसारः) येन सः ज्ञातैकसारः । 'भजेत् सारत

इत्युक्त सारतम रहस्यत्रयवेदी इत्यर्थः । अत्रेकत्वाविवक्षायां अपि तद्वाचक

शक्तियोगात संख्यावाचक-पदवत्वं इति अविरोधः । एवं सप्ततन्तु-स्थल

इत्यादौ द्रष्टव्यम् ।

58. ஜ்ஞாதைகஸார: -- ஜ்ஞாத -- அறியப்பட்ட, ஏக -- முக்கியமான, ஸார: -- தேர்ந்த பதப் பொருளை உடையவர்.

வேதவிருத்தம் அஸாரமென்றும், வேதத்திலும் இம்மைப் பயனைக் கூறுமிடம் அற்பஸாரமென்றும், அங்கும் மறுமைப் பயனைக் கூறுமிடம் சிலருக்கு ஸாரமென்றும், ஆத்மமாத்ராநுபவமாகிற கைவல்யத்தைக் கூறுமிடம் ஸாரதரமென்றும், பரமாத்மப்ராப்தியைச் சொல்லுமிடம் ஸாரதமமென்றும், அவ்வம்சத்திலும் ப்ரதாந ப்ரதிதந்த்ரமாக தத்வஹித ஸங்கிரஹமான ரஹஸ்யத்ரயமே மிகவும் ஸாரதமமென்றும், இப்படி இவைகளின் ஸாரா ஸாரங்களை அறிந்து 'அஸாரம் அல்பஸாரம் ச'  என்கிற ச்லோகத்தாலே அருளிச்செய்தாரென்றபடி.

59. द्वय-वित्

सारतम-रहस्यत्रयान्तर्भूत द्वयाख्य मन्त्ररत्नं सर्वानिष्टनिवर्तनक्षमत्वेन

सर्वाभीष्टप्रदत्वेन च सर्वदा वर्तनीयं वेत्ति इति द्वयवित् । 'न द्वय-वचनतः

क्षेमकरण', 'सकलं कालं द्वयेन क्षिपन्'(122) इति हि उक्तम् ।।

59. த்வயவித் = த்வயத்தை அறிந்தவர். த்வயம் என்பது ஓர் ரஹஸ்யம். உபாயத்தையும், உபேயத்தையும் அடைவே ப்ரகாசிப்பிக்கையாலே த்வயமென்று பேர்பெற்றது. இது திருமந்திரம், சரமச்லோகம் என்ற ரஹஸ்யங்களின் நடுவே பேசப்பட்டது. எல்லா அநிஷ்டங்களையும் போக்குமது; இஷ்டங்களெல்லாவற்றையும் கொடுக்குமது. உபாயத்துக் காக ஒருதரம் சொன்னால் போதுமானது. பிறகு போக்யமாக எப்பொழுதும் சொல்லலாமானது. ரஹஸ்ய த்ரயத்திலும் ஸாரமானது. இப்படிகளால் இதன் மஹிமையை நன்றாக உணர்ந்தவரென்றபடி.

செவ்வாய், 25 பிப்ரவரி, 2020

ஸ்ரீ தேசிக‌ அஷ்டோத்ர‌ம் உத்த‌ர‌ ச‌த‌க‌ம் 55 -- 57

55. भक्तियोग-विरोधिघ्नः
भक्तियोग विरोधिनः परान् स्वैकदेशिनश्च हन्तीति भक्तियोग-विरोधिघ्नः, तेषा निराकर्तेत्यर्थः । पशुच्छाग-न्यायेन वेदनादि शब्दानां भक्तिरूप-ज्ञानविशेष-पर्यवसायित्व-प्रदर्शनेन वाक्यजन्य-ज्ञानमात्रस्य अविद्या-निवर्तकत्वं वदन्तः परे निराकृताः । ताः एकदेशिनस्तु वेदनादि शब्दानां भक्तिविशेष-पर्यवसायित्वं अभ्युगच्छन्त एव भक्तत्युपायविधेः प्रपत्ति विश्वास-जननार्थत्वात् अहङ्कार-गर्भात्वात् पारतन्त्र्यस्वरूप-विरुद्धत्वात् देवतान्तराराधनरूप कर्माङ्गकत्वेन परमैकान्त्यस्वरूप-विरुद्धत्वाञ्च अनुपायत्वं वर्णयन्ति । तेप्येवं निराकृता: -


'अन्यविश्वास सिध्यर्थं भक्तन्युपायविधिं वदन् ।
सर्वशास्त्रेष्वविश्वासं आधत्ते मुखभेदतः ।। (i)


मद्योपहतपात्रस्थ-तीर्थ-दृष्टान्त-वर्णनम् ।
अहङ्कारान्वये तु स्यात् प्रपत्तावपि भक्तिवत् ।। (ii)


'संबन्धज्ञान-विश्वास-कैङ्कर्यादिषु कर्तृता ।
स्वरूपस्याविरुद्धा चेत् भक्तत्यादौ कोऽयमाग्रहः ।। (i)


आज्ञातिलङ्घना योगादन्तर्यामित्व दर्शनात् ।
साक्षादप्यविरोधाच्च कर्मकर्तव्यमिष्यते ।। इति । (ii)

55. பக்தியோக-விரோதிக்ந: = பக்தியோகத்துக்குண்டான விரோதத்தைப் போக்கினவர். பக்தியோகமாவது - முன்சொன்ன யமம் நியமம் முதலிய அங்கங்களோடு கூடின அஷ்டாங்க யோகம். அது ஸ்வரூபவிருத்தமென்றும், ஆத்மநாசமென்றும் இப்படி பலமுகமாக அதுக்கு விரோதம் சொன்னார்கள். அவைகளைக் கண்டித்து, அதிகாரி களுக்குத் தக்கபடி ஸ்வரூபாதுகுணமென்றும், ஆத்மநாசக மன்றென்றும் ஸ்தாபித்து விரோதத்தை நீக்கி அவைகளை நிக்ஷேபரக்ஷை முதலான பல க்ரந்தங்களாலே அருளிச் செய்தாரென்றபடி.


56. भक्तिमान् 

फलरूपा भक्तिः अस्य अस्तीति  भक्तिमान् ! अनेनापि भक्तेः स्वरूपविरुद्धत्वे परभक्ति- परज्ञान – परमभक्तियुक्तं मां कुरुष्व, “ भगवन् भक्तिमपि प्रयच्छ मे” इति प्रार्थिता फलरूपा भक्तिरपि स्वरूपविरुद्धा स्यात् स्ति |

ப‌க்திமான் – ப‌க்தியையுடைய‌வ‌ர். ப‌க்தி என்ப‌து உபாய‌ ப‌க்தி என்றும், ஸாத்ய‌ப‌க்தி என்றும் இருவ‌கை. உபாய‌ ப‌க்தியாவ‌து, மோக்ஷ‌த்துக்கு உபாய‌மாக‌ச் செய்ய‌ப்ப‌ட்ட‌ ப‌க்தியோக‌ம். ஸாத்ய‌ ப‌க்தியாவ‌து ப்ர‌ப‌த்தி. ப‌க்தியோக‌த்தை ஸாத‌ந‌ புத்திய‌ன்றிக்கே ப‌ல‌மாக‌ அனுஸ‌ந்தித்து அனுஷ்டித்தால், அது அப்போது ப‌ல‌ப‌க்தி என‌ப்ப‌டும். ஆக‌, இவ‌ற்றால் ப‌ல‌ப‌க்தியுடைய‌வ‌ரென்றாய்த்து.

57. भगवत् प्रियः

(1) अत एव भगवतो भक्तवत्सलस्यात्यर्थ प्रियो भगवत् प्रियः उक्तं हि भगवता प्रियो हि ज्ञानिनोत्यर्थं अहं स च ममप्रियः इति| भाष्ये च यस्यायं निरदिशयप्रियस्य एवास्य प्रियतमो भवति इति|

(2) यद्वा, भगवत् भक्तिरुक्ता, भगवत्-भक्तिमत्वं आह| भक्तवत् प्रिय इति| भागवत प्रियत्वात् भगवत्प्रियः| “मम मद्भक्तभक्तेषु प्रीतिरभ्यधिका भवेत् इति भगवत् वचनम्| आचार्यस्यापि भागवत भक्तिः --

“चक्रादि लाञ्छनभृतः सुधृतोर्ध्वपुण्ड्रान्
          न्यस्तात्मनो भगवश्चरणारविन्दे|
तद्भुक्त भोगरसिकान् त्रिदशेन्द्र -- वन्द्यान्
          पुंसः प्रमाणशरणान् शिरसोद्वहाम् ||

इत्यदौ प्रसिद्धा|

பகவத்ப்ரிய: – (1) பகவானுக்கு ப்ரியரானவர். இப்படி பக்தியை யுடையவராகையாலே பகவானுக்கு ப்ரியரென்றபடி. இப்படி பக்தியாகிய ஞானமுடையவன் தமக்கு ப்ரியன், அவனுக்கு நான் ப்ரியன் என்று கீதாசார்யன் அருளிச் செய்தார். ஸ்ரீபாஷ்யத்திலும் ப்ரியதம ஏவ ஹி வரணீயோ பவதி என்று பேசப்பட்டது. அல்லது (2) பாகவதர்களிடத்திலே பக்தி உடையவராகையாலே பகவானுக்கு ப்ரியரென்றுமாம். மம மத்பக்த பக்தேஷு – இது முதலாக பகவானே அருளிச் செய்தாரிறே. தமக்கு பாகவத பக்தி உண்டென்றுமதை சக்ராதிலாஞ்சந ப்ருத என்று ஸச்சரித்ர ரக்ஷையில் தேசிகன் தாமே அருளிச் செய்தாரிறே.


சனி, 22 பிப்ரவரி, 2020

ஶ்ரீ தேசிக அஷ்டோத்ரம் உத்தர பஞ்சாசத் 54

अवतारिका
अर्थपञ्चकज्ञाने सत्यपि चिदचिदीश्वर-लक्षणज्ञानं विना प्रकृत्यात्मभ्रमादेश-
निवृत्तेः तदर्थं आह ।

அவதாரிகை
இப்படி அர்த்தபஞ்சக ஞானமுண்டானாலும், இவற்றுள் ப்ரதாநமான தத்வத்ரயத்தை விசேஷித்து அறியவேணும். அறியாவிட்டால் தேஹமே ஆத்மாவென்றும், தானே கடவுள் என்றும் உண்டாகும் ப்ரமம் போகாது. இதைப்பற்றியே தனித்து தத்வத்ரயசிந்தநம் பண்ண வேணுமென்று வேதம் சொன்னதற்குக் கருத்தென்று உணர்ந்து, அதின் ஸ்வரூபத்தை அறிந்தவரென்கிறார்.

54. तत्त्वत्रयविशेषवित्


(i) तत्त्वत्रयाणां = चिदचिदीश्वराणां, विशेषं = लक्षणं, वेत्तीति तत्त्वत्रय- विशेषवित्। प्रमाविषयस्तत्वम् । तञ्च त्रिविधं - चिदचिदीश्वर-भेदात । अचेतनतत्वं नाम ज्ञान-अनाधारत्वम् । धर्मभूतज्ञान-शुद्धसत्वयोः अपि अचेतनत्वात् न तत्र अतिव्याप्तिः । जीवत्वं नाम अणुत्वे सति चेतनत्वं । ईश्वरे अतिव्यप्ति -वारणाय अणुत्वे सति इत्युक्तम् । इन्द्रिय-प्राणादौ अतिव्याप्ति वारणाय चेतनत्वं इति । स्वतः शेषत्वे सति चेतनत्वं, परतन्त्र-चेतनत्वं इत्याद्यपि जीवलक्षणं बोध्यम् । ईश्वरत्वं विभुत्वे सति चेतनत्वम् । जीव-कालयो. अतिव्याप्ति-वारणाय पद-द्वयं इति । (ii) यद्वा, तत्त्वत्रयाणां जडत्व-अजडत्व-प्रत्यक्त्व-पराक्त्वादि विशेषं वेत्तीति तथोक्तः। यथा तत्त्वटीकायाम्,


'परेणैव घटाद्यर्थः परस्मा एव भासते ।
स्वान्याभ्यां पुरुषस्स्वस्मै परस्मै परधर्मतः ।।
धीस्स्वान्याभ्यां स्वाश्रयाय तदन्यस्मै तु तद्धिया ।
परस्मा एव भातत्वात् पराची सा घटादिवत् ।।' इति ।


इदं अत्र अनुसन्धेयम् ,
परेणैव प्रकाश्यत्वं जडत्वं तच्च दृश्यते ।
प्राकृतेषु च काले च भान्ति ते स्वान्यया धिया ।
परेण भासमानत्वं तदित्येव कृते सति ।
अजडेष्वात्मधी शुद्धसत्त्वेषु हि तदा भवेत् ।
अतिव्याप्तिः परेणैव इत्येवकारस्ततः कृतः ।
परस्मा एव भातत्वं पराक्त्वं तद्यथा मतिः ।
शुद्धसत्वञ्च कालश्च प्रकृतिः प्राकृता अपि ।।
जीवेशयोरतिव्याप्तिः एवकारान्निराकृता ।
तत्र प्रकृति-कालौ तु स्वगोचर-धियात्मनः ।।
भासते शुद्धसत्वं तु स्वान्याभ्यां तस्य सर्वदा ।
ज्ञानन्तु स्वेन च स्वस्मिन् नित्यत्वाद्यवगाहिना ।।
परिणामेन च स्वस्य स्वाश्रयायैव भासते ।।

भासते स्वाश्रयान्यस्मै स्वाश्रयान्यस्य सर्वदा ।
परस्मा एव भातत्वात् पराचीधी घटादिवत् ।।
स्वेन प्रकाशमानत्वं अजडत्वं तु तद्यथा ।।
आत्मा धीश्शुद्धसत्वञ्च नैवकारोप्यसंभवात् ।
स्वस्मै प्रकाशमानत्वं प्रत्यक्त्वं पुरुषेशयोः ।
फलित्वं स्वप्रकाशस्य इत्येवं निष्कर्ष ईष्यते ।
एवकारोस्ति नात्रापि लक्षणासंभवो यतः ।
एवमाखण्डलार्थो अत्र वर्णित श्लोकयोर्मया ।।' इति

54. தத்வத்ரயவிசேஷவித் - அறியவேண்டிய உண்மைப் பொருளுக்குத் தத்வம் என்று பெயர். அதின் த்ரயமாவது - போக்தாவென்றும், போக்கியமென்றும், ப்ரேரிதாவென்றும் சொல்லுமது.


போக்தாவாவது ஜீவதத்வம். இஜ்ஜீவாத்மா, பத்தர், முக்தர்,
நித்யரென்று மூன்றுவிதம். பத்தராவார் - ஸ்தம்பமென்கிற பூச்சி
முதல் ப்ரம்மாவரையிலுள்ள ஸம்ஸாரி சேதனர்கள். முக்தராவார்
- ஸம்ஸாரிகளாய் வைத்து, தக்க உபாயம் பண்ணி, அதனால்
நற்பதவி பெற்றவர். நித்யராவார் - பகவானைப்போலே ஒருக்காலும் பிறப்பிறப்பு ஞானக்குறைவு முதலிய துர்குணமின்றி எப்பொழுதும் பகவானை அநுபவியா நின்றுள்ள அநந்தன், கருடன்,சேனைத்தலைவன் முதலியவர்கள். போக்யமாவது - அறிவில்லாதது. அது த்ரிகுணமென்றும், காலமென்றும், சுத்தஸத்வத்ரவ்யமென்றும், தர்மபூதஞானமென்றும் பிறிவுளது.

ப்ரேரிதாவாவது -அவ்விரண்டு தத்வங்களுக்கும் கடவனான ஸ்ரீமந்நாராயணன். இவ்வர்த்தத்தை 'ஸ்வாதீந' என்பதால் சுருங்க அருளிச்செய்தார்கள்ஆளவந்தாரும், பாஷ்யகாரரும். இப்படி இதினர்த்த விசேஷங்களை தெளிய அறிந்து, தத்வத்ரய சிந்தநாதிகாரம், தத்வமுக்தாகலாபம் முதலியவைகளை அருளிச்செய்தாரென்றபடி.

செவ்வாய், 4 பிப்ரவரி, 2020

ஶ்ரீ தேசிக அஷ்டோத்தர சதம் உத்தரபாகம் நாமம் 53

அவதாரிகை

இப்படி அர்ச்சாவதாரங்களுடைய ஸேவையினாலே மேன்மேலும் வ்ருத்தியடையா நின்றுள்ள ஞானவிசேஷங்கள் சொல்லப்படுகின்றன.

53. अर्थपञ्चक-तत्वज्ञः 

प्राप्य-प्राप्त - प्राप्त्युपाय - फल - विरोधिरूप अर्थपञ्चक अर्थपञ्चकतत्वज्ञः । तत्र,

53. அர்த்தபஞ்சகதத்வஜ்ஞ: = அர்த்த பஞ்சகத்தின் உண்மை அறிந்தவர். அர்த்த பஞ்சகமாவது,

ப்ராப்யஸ்ய ப்ரஹ்மணோ ரூபம் ப்ராப்துச்ச ப்ரத்யகாத்மந: |
ப்ராப்த்யுபாயம் பலஞ்சைவ ததா ப்ராப்தி விரோதி:||

என்று சொல்லப்பட்டவை. இதன் பொருள் -- ப்ராப்யமான ப்ரஹ்மத்தின் ஸ்வரூபமும், அடைகிறவனான ஆத்மாவின் ஸ்வரூபமும், அடைகைக்கு உபாயமும், பலமும், அடையவொண்ணாதபடி செய்யும் விரோதியும் ஆக ஐந்து.

(i) श्रियः पतिः निखिल-हेयप्रत्यनीक-कल्याणैकतानः अपरिमित स्वरूपः शरीरभूत-विभूतिद्वययुक्तः जगत्सृष्ट्यादि व्यापारलील पञ्चप्रकार-दिव्यमङ्कळ-विग्रहविशिष्टः पुरुषोत्तमः प्राप्यः

இங்கு ப்ராப்யமான ப்ரஹ்மத்தின் ஸ்வரூபமாவது: -- லக்ஷ்மியோடு கூடின வும், எண்ணிறந்த ஞானானந்தமும், துர்குணமற்றவும், ஞானசக்தி முதலிய அநந்தங்களான மங்கள குணங்களுடையவும், முற்கூறியபடி ஐவகையான ரூபமுடையவும், சரீரமாக நின்ற லீலா விபூதி, போக விபூதிகளென்கிற இரண்டு விபூதிகளுடையவும், உலகழிப்பு, படைப்பு, அமைப்புகளை விளையாடலாகவுடையவும், விஷ்ணுவென்றும், நாராயணனென்றும் பெயர்களால் பேசப்பட்டவுமாயிருக்கும்.


(ii) ज्ञानानन्दस्वरूपो ज्ञानानन्द-गुणको अणुपरिमाण-स्वयंप्रकाशरूप भासमानो देहादि विलक्षणः परशेषतैकरसः पराधीन-स्वरूप-स्थिति-प्रालि परिपूर्ण-भगवदनुभव-योग्यः स्वरूपानुगुण-स्वच्छन्द-कैङ्कयार्थी जीवः प्राप्ता। 

ப்ராப்தாவான ஜீவனுடைய ஸ்வரூபமாவது:-- ஞானானந்த ஸ்வரூபமும், அணுபரிமாணமும், தனக்குத்தான் தோன்றுமதுவும், தன்னையொழிந்த தொன்றைக் காட்டுமதான தர்மபூத ஞானத்தையுடையவும், தேஹாதி களுக்கு வேறுபட்டதும், எம்பெருமானுக்கு அடிமையையே உகக்குமதுவும், ஈச்வரனிஷ்டப்படிக்குள்ள தன் பிறப்பு -- இருப்புக்களையுடையவும், மிகவும் பரிபூர்ணமாக பகவானை அனுபவிக்க யோக்யமும், தன்னிஷ்டப்படி தக்க வேலையில் ஆசையுடையவும், ஜீவாத்மாவென்றும் சொல்லப்படுமது.

(iii) प्राप्त्युपायश्च जीवस्य संसार -लङ्घनसाधनतया शास्त्र-चोदितोऽर्थः । स च द्विविधः, सिद्ध-साध्य-भेदात् । तत्र सर्वज्ञत्वात् परहितवेदी, सर्व-शक्तित्वात सर्व-अनिष्ट-निवर्तनक्षमः, सर्व-सुहृत्त्वात् परानिष्ट-निवारणादौ सर्वदा अभि मुखः, संसारतन्त्रवाहित्वात् अवसर-प्रतीक्षो व्याजविशेष-वशीकृतः स्वाधीन सहकारि-व्यतिरिक्त-निरपेक्ष-स्वार्थप्रवृत्तो मोक्षप्रदान-अव्यवहित-सङ्कल्पाश्रय श्रीमन्नीलमेघाभिध श्रीमन्नारायणः सिद्धोपायः ।

ப்ராப்த்யுபாயமாவது --  ஸித்தமென்றும், ஸாத்யமென்றும் இருவகையுளது. ஸித்தோபாயமென்றால் முன்பே உளதென்றபடி. அது முன் கூறிய லட்சண முடைய பரமாத்மா.

ஸாத்யோபாயமாவது -- பக்தியென்றும், ப்ரபத்தியென்றும் இருவகையுளது. இங்கு பக்தியாவது -- கர்மயோகம், ஞானயோகம் இவைகளைச் செய்து சுத்தமனம் பெற்றவனுக்கு செய்ய அடுப்பதாய் கடுமையானதும், இடையறா எண்ணெய் ஒழுக்கேபோல் அன்பு காரணமாய் ஒரு பொருள்மேலே நீங்காத நினைவுடையதாயும், ஸஞ்சிதமென்றும், ப்ராரப்தமென்றுமாப்போலே இருக்கிற பாபங்களில் சிலவற்றை மட்டில் போக்குமதாய், நாள்தோறும் அநுஷ்டிக்க வளர்ந்து வருவதாய், தன்னாலேயே செய்துகொள்ள வேண்டிய தான கடைசி நினைவை உடையதாய், யமம், நியமமென்றாப் போலே சொல்லப்படுகிற தனக்குரிய அநுஷ்டானங்களை உடையதாய், இப்படிப் பல நியமமுடையதாயிருக்கும். ப்ரபத்தியின் ஸ்வரூபம் மேலே சொல்லக்கட வோம். அங்கே கண்டுகொள்வது.

(iv) पुरुषस्य कर्तव्यतया विधीयमानस्साध्योपायः भक्तिः प्रपत्तिश्चेति द्विविधः । भक्तिर्नाम - कर्मयोग-ज्ञानयोग संस्कृत-अन्तःकरण-साध्यो वणादि नियताधिकारो वर्णाश्रमधर्म- इतिकर्तव्यताकः कृच्छ्रसाध्य तैलधारावत्  अविच्छिन्न–स्मृतिसन्ततिरूपः, प्रारब्धेतर-पुण्य-पाप-निवर्तकः, प्रतिदिनं अभ्यासाधेयानि आप्रयाणं अनुवर्तनीयः स्वयत्नसाध्य-अन्तिमप्रत्ययविशेषो यम-नियमा अष्टाङ्गयोगः । प्रपत्ति-स्वरूपं उत्तरत्र वक्ष्यते ।

பலமாவது -- உபாயத்தை அநுஷ்டித்து அதினாலே முன்பின்புள்ள பாபங்களின் துவக்கற்றவனாய், தேஹமுடிவில் பிரம்மநாடியாலே வெளிப்பட்டு, அடைவே அர்ச்சிராதி தேவதைகளால் வழிநடத்தப்பட்டு, அப்ராக்ருத தேசத்திற்சென்று, ஸூக்ஷ்மசரீரத்தைவிட்டு, விரஜையைக் கடந்து, திவ்யதேஹத்தை அடைந்து, அலங்காரஞ்செய்யப்பட்டு, பூஜிக்கப் பட்டு, ஶ்ரீவைகுண்டமாநகரில் திருமாமணி மண்டபத்தில், திருவரவணை யில்  ஶ்ரீமந்நாராயணனைக் கிட்டி, அஷ்டகுணங்கள் வந்துபுக, பரிபூர்ணமாக அனுபவித்து, அதின் போக்குவீடாக ஏவல்தேவை செய்துகொண்டிருக்கை

(v) वशीकरणविशेषात् उत्तर-पूर्वाघ-अश्लेषविनाशपूर्वक स्थूलशरीरनिवनिऊर्ध्वनाडि-उत्क्रमण-अचिरादि-आतिवाहिकगणातिवहन - प्रकृत्यतिक्रमण सूक्ष्मशरीरनाश-अप्राकृतदेशविशेषप्राप्ति-स्वरूपाविर्भाव - गुणाष्टकाविर्भावपर्वकआवृत्तिरहित-देश-काल-स्वरूप-परिच्छेदरहित - कैङ्कर्यपर्यन्त - परिपूर्णभगवदनुभवानन्दः फलम् । बीजाङ्कुरन्यायेन' अनादिकालप्रवृत्त अनन्तअकृत्यकरण कृत्याकरण प्रवाहात् उत्पन्नः अकृतप्रायश्चित्तानां अनतिलङ्घनीयफल: श्रुत्यैक-समधिगम्यो अनुत्प्रेक्षणीय-विपाकसमयः आब्रह्म-स्तम्ब-पर्यन्तमभिव्याप्तो अत्यन्त-विषमप्रवाह: अतिघोरनरकादि-अनर्थपरंपराहेतुः, चक्रवत् परिवर्तमानो निरन्तरं आमोक्षात् अनुवर्तमानो भगवन्निग्रह-सन्तानविशेषः प्राप्तिविरोधि - इत्येते अर्थाः सर्वेषु रहस्यग्रन्थेषु प्रपञ्चिताः ।

ப்ராப்திவிரோதியாவது -- விதைமுளையின் நியாயத்தால் வந்தனவும், புண்யபாபங்களுக்கு மூலமும், ப்ராயச்சித்தம் முதலானதன்றி நீங்காதவும், அனுபவித்தே தீரவேண்டியதும், ப்ரம்மா முதல் ஸ்தம்பமீறாகவுள்ள சரீரத்தை எடுவிப்பதும், துக்கத்தையே தருமதுவும், பெருந்துன்பமான நரகத்தைக் கொடுப்பதுவும், சக்ரம்போலே சுழன்று வருவதுவும், எம்பெருமானுடைய தண்டனைக்கும் காரணமானதுவுமான கர்ம விசேஷம். இப்படிப்பட்ட விரோதியை உபாயத்தாலே நீக்கி, ஜீவன் பரமாத்மாவை அடையவேண்டுவ தென்று திரண்ட பொருளை அறிந்தவரென்றபடி.


செவ்வாய், 21 ஜனவரி, 2020

ஶ்ரீதேசிக அஷ்டோத்தர சதம்


अवतारिका
दृप्तता हेतुभूतं अर्चावतार-सौन्दर्याभिनिवेशं आह ।
52. अर्चा-सौन्दर्य-सक्त-धीः
अर्चायाः सौन्दर्ये सक्ता धीः यस्य सः अर्चासौन्दर्य-सक्त-धीः । तदुक्तं,
'निरन्तरं निर्विशतस्वदीयं अस्पृष्ट चिन्तापदमाभिरूप्यम् । .
सत्यं शपे वारण-शैल-नाथ वैकुण्ठ-वासेऽपि न मेऽभिलाषः ।।" (பாதுகா சஹஸ்ரம் 262 ஸஞ்சார பத்ததி)
'शरदः शतमम्ब पादुके स्यां समयाहूत-पितामह-स्तुतानि ।
मणिमण्डपिकासु रङ्गभर्तुः त्वदधीनानि गतागतानि पश्यन् ।।
इति । त्यागशब्दार्थ-निर्णये वरदाचार्यैः अर्चा-अभिनिवेशस्य दृप्तता हेतुत्वं उक्तं
'केचित्तु न्यासनिष्णाता भगवत्भाव-वेदिनः ।
सहन्ते अवस्थिति लोके वैराग्येषु महत्स्वपि ।।
अध्यात्मशास्त्र-निर्माणं अनेकेषाञ्च बोधनम् ।
अर्चावतार-सेवा च तेषां एतन्महत्फलम् ।।' इति ।
'सन्दर्शनादकस्माञ्च पुंसां संमूढ-चेतसाम् ।
कुवासना कुबुद्धिश्च कुतर्क-निचयस्तथा ।
कुहेतुश्च कुभावश्च नास्तिकत्वं लयं व्रजेत् ।।
इत्युक्त अर्चावतार-दर्शनफलं आह ।
52. அர்ச்சா - ஸௌந்தர்ய – ஸக்ததீ:--அர்ச்சா --கோயில் முதலிய இடங்களிலே எழுந்தருளியிருக்கிற ஶ்ரீரங்கநாதன் முதலிய விக்ரஹம். ஸௌந்தர்ய:--அதினுடைய அழகில் ஸக்த – மிக்க அவாவுடன் பொருந்தின தீ:தர்ம்பூத ஜ்ஞான விகாஸத்தை உடையவர்.
இப்படி இவருக்கு அர்ச்சாவதாரத்தில் மனம் ஊன்றினபடியை வரதராஜ பஞ்சாசத்தில் " கரிகிரிநாதனே! உமதழகை இடைவிடாது ஸேவியாநின்ற அடியேனுக்கு வைகுந்த வாஸத்திலும் ஆசையுண்டாகவில்லை. இப்படிக்கு உம்மை ஆணையிடுகிறேன்" என்றும், பாதுகா சஹஸ்ரத்தில் "ஏ பாதுகையே! உம்மை ஸேவித்துக்கொண்டு அநேக வருடமிருப்பேனாகுக" என்றும் இப்படி தேசிகன் தாமே அருளிச் செய்தாரிறே.