முப்பத்தாறாவது ஸர்க்கம்
[ராவணனின் விஜய விருத்தாந்தத்தைக் கேட்ட ஸ்ரீராமன், 'அவனை ஐயிக்க அப்பொழுது யாருமே இல்லையா?' என்று அகஸ்தியரைக் கேட்க, ராவணனுடைய தோல்வியை எடுத்துக் கூற ஆரம்பித்தல்)
இவ்வாறான ராவண- இந்திரஜித்தின் விஜயத்தைக் கேட்ட ஸ்ரீராமன் மிகவும் ஆச்சரியத்தை அடைந்து மறுபடியும் அகஸ்தியரைப் பார்த்துப் பின்வருமாறு கேட்டார் - மகரிஷியே! க்ரூரனான ராவணன் வரபலத்தால் கர்வமடைந்து உலகத்தை ஜயிக்க எண்ணம் கொண்டு சுற்றித்திரியும்பொழுது, இவ்வுலகில் ஜனங்களே இல்லையா? இருந்தும் வீரர்கள் தான் இல்லையா? யாருடனும் அந்த ராவணன் போரிட்டுத் தோற்றதே இல்லையா? எல்லா க்ஷத்திரிய அரசர்களுமேயா அவனிடம் தோற்றுப் போயினா்?
இதைக் கேட்ட அகஸ்த்தியர் புன்முறுவல் செய்து, ராவணன் தோல்வியடைந்ததைக் கூறுகிறார் - ராவணன் இப்படியாக உலகத்தினரை ஹிம்ஸித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் ஒரு ஸமயம் கார்த்தவீர்யார்ஜுனனை ஜயிக்க எண்ணம் கொண்டவனாய், ஸ்வர்க்க லோகம் போலப் பிரகாசிக்கும் மாஹிஷ்மதீ என்ற அவனுடைய பட்டணத்திற்குச் சென்றான். அந்தப் பட்டணத்தை எப்பொழுதும் அக்கினி பகவான் பிராகாசரூபமாக இருந்துகொண்டு ரக்ஷித்து வருகிறான்.
ராவணன் அங்கே சென்று, கார்ந்த வீர்யார்ஜூனனுடைய மந்திரிகளை நோக்கி, “இலங்காதிபதியான ராவணன் யுத்தத்திற்கு வந்துள்ளான் என்று உங்களரசனிடம் கூ.றுங்கள்" என்றான். அதற்கு அவர்கள், "எங்கள் அரசன் நகரத்தில் இல்லை. எங்கோ வெளியில் சென்றிருக்கிறான்" என்றனர்.
இதைக் கேட்ட ராவணன் பிறகு பார்த்துக்கொள்ளலாம் 'என்று நினைத்தவனாய், அங்கிருந்து புறப்பட்டு, ஆகாயத்தை அளாவி 'நின்ற 'விந்த்ய' மலையை அடைந்தான். அதன் அழகை ரஸித்துக் கொண்டே, அடுத்து. மேற்குமுகமாகப் பிரவஹிக்கும் நர்மதா நதியை அடைந்தான். பிறகு புஷ்பக விமானத்திலிருந்து இறங்கினான். அந்தப் புண்யநதியில் நீராடினான். தனது அமைச்சர்களை நோக்கி, "இந்த நதி மஹாபரிசுத்தமானது. பாபங்களைப் போக்குவதில் கங்கைக்கு நிகரானது. ஆதலால் நீங்கள் அனைவரும் சிரமத்தைப் போக்கி ஆரோக்யத்தைத் தருவதான இந்த நர்மதா நதியில் நீராடிக் களை தீருக. இதோ சூரியன் ஆயிரம் கிரணங்களுடன் கூடினவனாய் உலகத்தை ஸ்வர்ணம் போலப் பிரகாசிப்பித்துக் கொண்டுள்ளாள். இந்த நடுப்பகலிலும் அவன் நான் இங்கு உள்ளதைக் கண்டு பயந்து சந்திரன் போன்று விளங்குகிறான்" என்று கூறினான். பிறகு அவன் அந்த நதியில் நீராடி, சரத்காலத்திய நிலவு போன்ற வெண்மையான அதன் மணல்மேட்டில் அமரிந்து கொண்டு, புஷ்பங்களால் சிவபூஜை செய்ய ஆரம்பித்தாள். அப்பொழுது அவன் சுத்தமான வெளுப்பு வஸ்திரத்தை உடுத்துக்கொண்டு விளங்கினான். பரிசரர்களால் கொண்டுவரப்பட்ட நாநாவித வாஸனை யுள்ள புஷ்பங்களால் வேதமந்திரங்களை உச்சரித்துக் கொண்டு தன்னுடன் எடுத்து வரப்பட்ட ஸ்வர்ண மயமான லிங்கத்திற்கு அர்ச்சனை செய்தான். பிறகு ஸாமகானம் செய்தான். லிங்கத்தின் முன்பு பாடிக்கொண்டே நர்த்தனமும் செய்தான்.
முப்பத்தேழாவது ஸர்க்கம்
[ராவண பூஜை செய்யும் இடத்திற்கு மேற்கே, சிறிது தூரத்தில் கார்த்தவீர்யார்சுனன். அந்த நதிநீரைத் தனது ஆயிரம் கைகளால் தடுத்து நிறுத்தல், இதை அறிந்த ராவணன் அவனுடன் போரிட்டு அவனிடம் கட்டுப்படுதல்)
ராவணன் சிவபூஜை செய்து கொண்டிருந்த அதே ஸமயத்தில், அந்த நதியில், அவ்விடத்திற்குச் சமீபத்தில் கார்த்தவீர்யாஜுனன் அனேக ஸ்த்ரீகளுடன் மகிழ்ந்து ஜலக்ரீடை செய்துகொண்டிருந்தான். அவன் தன் கைவலிமையைச் சோதிக்க நினைத்தவனாய். தனது ஆயிரம் கைகளாலும் அந்த ஆற்றுநீரை, அணைக்கட்டுவது போல நீட்டித் தடுத்தான். இப்படித் தடுக்கப்பட்ட அந்தப் பிரவாகமானது, மேலே செல்லச் சக்தியற்றதாக தேக்கம்கொண்டு பின் னோக்கிச் செல்லலாயிற்று. அந்தத் திடீர்ப் பிரவாகத்தால் இராவணனுடைய சிவபூஜை உபகரணங்கள் அடித்துச் செல்லப்படலாயின.
எதிர்பாராத இதைக் கண்ட இராவணன் வேகத்துடன் சுகசாரணா்களை அழைத்து, இப்படி ஜலம் எதிர்த்துப் பிரவகிப்பதற்கான காரணத்தை அறிந்து வருமாறு கட்டளையிட்டான். ஸஹோதரர்.களான அவ்விருவரும் வானில் கிளம்பி மேற்கு நோக்கிச் சென்றனர் அர்த்த யோஜனை தூரம் சென்ற அவர்கள் அங்கு அவ்வாற்றில் ஒரு புருஷன் அனேக ஸ்திரீகளுடன் ஜலக்கிரீடை செய்வதைக் கண்டார்கள். அந்தப் புருஷன், பெரிய ஸாலவ்ருக்ஷம் போன்றும், நீர் முழுவதும் பரந்துள்ள கேசங்களையுடையவனும், மதத்தினால் சிவந்த கண்களை யுடையவனும், தேஹகாந்தியுள்ளவனாகவும், ஒரு மலையானது தனது பாதங்களால் பூமியைத் தடுத்து நிறுத்துவது போலத் தனது ஆயிரம் கைகளானும் ஆற்றுநீரைத் தடுத்து நிறுத்துபவ னாகவும் காணப்பட்டான் இந்த ஆச்சரியத்தைக் கண்ட சுகசாரணர்கள் ஆற்றுநீர் எதிர்த்து வரும் காரணத்தை அறிந்தவர்களாய். வேகமாகத் திரும்பி வந்து ராவணனிடம் விஷயத்தைக் கூறினார்கள்.
இப்படிக் கூறக் கேட்ட ராவணன், அவன்தாள் கார்த்தவீர்யார்ஜுனனாக இருக்க வேண்டுமென நினைத்தான். உடனே தனது அநுசரர்களுடன் அவ்விடத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டான். இப்படி அவன் புறப்பட்டபொழுது, காற்று தீவிரமாக வீசியது. மேகங்கள் அனைத்தும் ஒரே ஸமயத்தில் ஹோ என்று சப்தமிட்டன. மஹோதான், மஹா பார்ச்வன்,,தூம்ராக்ஷன், சுகன், சாரணன் ஆகியவர்களும் உடன் புறப்பட்டனர். அனைவரும் அர்ஜூனன் இருக்குமிடத்தை அடைந்தனர்.
அங்கே அனேக ஸ்திரீகளுடன் ஜலக்ரீடை செய்யும் அர்ஜுனனைக் கண்ட ராவணன், அவனுடைய மந்திரிகளைப் பார்த்து, கம்பீரமான குரலில் பின்வருமாறு கூறினான்-மந்திரிகளே! நீங்கள் உடனே உங்களுடைய அரசனான ஹைஹயாதிபதியிடம் சென்று, ராக்ஷஸேச்வரனான ராவணன் உன்னிடம் போர் புரிய வந்திருக்கிறான் என்று கூறுங்கள்" என்று.
இதைக் கேட்ட அர்ஜுனனின் மந்திரிகள் தங்கள் தங்கள் ஆயுதங்களுடன் வேகத்துடன் எழுந்து நின்று கொண்டு, ராவணனிடம், "போர் புரியக் காலத்தை தன்கு அறிந்தாய். மதம் பிடித்தவனை. ஸ்திரீகளின் மத்தியிலுள்ளவனை எதிர்த்துப் போரிட நினைக்கிறாய் மிக மிக நன்று! பெண் யானைகளுடன் கூடிக் களித்திருக்கும் ஆண், யானையைப் பெரிய புலி எதிர்ப்பது போலுள்ளது உனது செய்கை. இந்த இரவுப் பொழுது போகட்டும். பொறுத்துக்கொள். நாளைக் காலை எமது அரசனுடன் போரிடவும். அப்படிக்கீன்றி இப்பொழுதே போரிட விரும்புவாயாகில், எங்களுடன் போரிட்டு வென்று பிறகு அரசனுடன் போரிடவும்" என்று கூறினர்.
இந்த அவகாசத்தை ஸஹிக்காத ராவண ஸைன்யத்திற்கும் அர்ஜுன மந்திரி ஸைன்யத்திற்கும் யுத்தம் உண்டாயிற்று. அரக்கர் ஸைனிகர்களால் அர்ஜூன ஸைனிகர்கள் பலர் கொல்லப்பட்டு பக்ஷிக்கப்பட்டனர்.
அர்ஜுன ஸைன்யம் அதிகமாக அழிக்கப்படுவதைக் கண்ட த்வார ரக்ஷகர்கள் அர்ஜுனனிடம் சென்று ராவணனுடைய அதிக்கிரமச் செயலைக் கூறினர். அவள் மிகவும் சினங் கொண்டு, யுகாந்தகால அக்கினி போல ஜலத்திலிருந்து வெளிக்கிளம்பி, ஸுவர்ண மயமான பெரிய கதையைக் கையிலேந்தியவனாக, ராவண ஸைன்யமாகிற இருளை அழிக்கச் சூரியன் போல எதிர்த்துச் சென்றான். இப்படி எதிர்த்து வந்த அர்ஜுனனைப் பிரஹஸ்தன் உலக்கையைக் கையில் கொண்டவனாக எதிர்த்து நின்றான். மேலும் கையிலுள்ள ஆயுதமான உலக்கையை, அர்ஜூனன்மீது பிரயோகித்தான். நெருப்பைக் கக்கிக் கொண்டு வரும் அந்த உலக்கையை அர்ஜுனன் தனது சக்தியினால் அழித்துவிட்டான். ஐந்து முழ நீளமுள்ள தனது கதையால் பிரஹஸ்தவை அடித்தான். அந்த அடியைத் தாங்க மாட்டாமல் பிரஹஸ்தன், வஜ்ராயுதத்தால் அடிக்கப்பட்ட மலை போலக் கீழே விழுந்து மூர்ச்சை அடைந்தான், பிரஹஸ்தன் அடிபட்டு விழுந்ததைக் கண்ட மாரீசன், சுகன், சாரணன் முதலானவர்கள் யுத்தபூமியிலிருந்து பயந்தவர்களாக ஓடிவிட்டனர்.
தனது வீரர்கள் ஓடினதைக் கண்ட ராவணன் மிகவும் கோபத்துடன் அர்ஜூனனை எதிர்த்தான். ஆயிரம் கையனுக்கும், இருபது கையனுக்கும் மிக்க பயங்கரமான யுத்தம் நடந்தது. இருவரும் கதையினா ஒருவரை ஒருவர் அடித்துக்கொண்டனா். மிகவும் கோபம் கொண்ட அர்ஜுனன் தனது பலம் முழுவதையும் ஒன்றுசேர்த்து, வேகத்துடன் கதையை ராவணனுடைய மார்பைக் குறித்துப் பிரயோகித்தான். சாகா வரம் பெற்ற ராவணனுடைய, மார்பைத் தாக்கிய அந்த கதை இரண்டு துண்டாகக் கீழே விழுந்தது. வேகமாகப் பிரயோகித்து அடிக்கப்பட்ட ராவணனுடைய கைகளிலிருந்த ஆயுதங்கள் நழுவின. ராவணனும் வலி தாங்காதவனாகக் கூக்குரலிட்டுக்கொண்டு கீழே அமர்ந்துவிட்டான்.
சிந்தைக் கலக்கமடைந்து உட்கார்ந்த ராவணணைக் அர்ஜுனன் வேகமாகச் சென்று, தனது ஆயிரம் கைகளாலும் பிடித்துக் கட்டிக்கொண்டு, கருடன் பாம்பை எடுத்துச் செல்வது போலத் தூக்கிச் சென்றான். அதனைக் கண்ட தேவர்கள் 'நன்று, நன்று' என்று சொல்லிக் கொண்டே பூமாரி பொழிந்தனர். அர்ஜூனன் ராவணனைத் தூக்கிச் செல்வது புலி மானைத் தூக்கி எடுத்துச் செல்வது போலவும், சிங்கம் யானையை அடித்துச் செல்வது போலவும் இருந்தது.
மூர்ச்சை தெளிந்தெழுந்த பிரஹஸ்தன், ராவணன் கட்டப்பட்டுப் பிடித்துச் செல்வதைக் கண்டு மிகுந்த கோபத்துடன் ஸைன்யத்துடன் அரிஜூனனைத் தொடர்ந்து சென்று "ராவணனை விட்டுவிடு” என்ற கூச்சலிட்டுக்கொண்டே அனேக ஆயுதங்களால் அர்ஜுனனை தாக்கினான். அர்ஜுனனும், அவற்றையே தான் கையில் வாங்கி கொண்டு அவற்றினாலேயே அவர்களைத் தாக்கி, பெருங்காற்றானது மேகக் கூட்டங்களைச் சிதற அடிப்பது போலச் சிதறியோடும்படி செய்தான்.
ராவணனைச் சிறை பிடித்து வந்த கார்த்தவீர்யார்ஜூனனை நகர வாசிகள் அனைவரும் புஷ்பங்களையும் அக்ஷதைகளையும் வாரியிறைத்து மங்கள ஹாரத்தி எடுத்து வரவேற்றனர்.
முப்பத்தெட்டாவது ஸர்க்கம்
[கார்த்தவீர்யார்ஜுனனால் ராவணன் கட்டப்பட்டதைத் தேவர்கள் மூலமாக அறிந்த புலஸ்தியர் அவனை விடுவித்தல்.)
வாயுபகவான் கட்டுண்டதைப் போன்று, ராவணன் கட்டுண்டான் என்ற விஷயத்தை ஆகாயத்தில் ஸஞ்சரிக்கின்ற தேவர்களின் வார்த்தைகளின் மூலமாக அறிந்த புலஸ்தியர், தமது பேரனிடமுள்ள அதிக அன்பினால், அதனைப் பொறுக்க முடியாதவராக, வாயுவைப் போன்று அதிக வேகத்துடன், மாஹிஷ்மதி நகரை அடைந்தார். இந்திரலோகமான அமராவதியைப் போலுள்ள அந்த நகரத்தில், ஒளி பொருந்திய சூரியன் நடந்து வருவது போன்று வந்த அவரைக் கண்ட நகரத்திலுள்ளோர் அர்ஜுனனிடம் அந்தச் செய்தியை அறிவித்தனர். அவன் வருபவர் புலஸ்திய மாமுனிவர் என்பதை அறிந்து, கைகளைத் தலைக்கு மேலாகத் தூக்கி அஞ்ஜலி செய்துகொண்டு வரவேற்றான். புரோகிதர் மூலமாக அர்க்யம் முதலானவற்றினால் அவரைப் பூஜித்து உயர்ந்த ஆஸனத்தில் அமரச் செய்து, அவரைப் பார்த்து, "தவசிரேஷ்டரே! தேவரீருடைய வரவினால் இந்த நகரம் தேவலோகம் போலானது. தேவரீருடைய தரிசனத்தால் எனது ஜன்ம ஸபலமானது. இந்த ராஜ்யம் இதிலுள்ள நாங்கள், மற்றுமெல்லாரும் தங்களுக்கு அதீனம். அடியேன் என்ன செய்ய வேண்டும்? ஆஜ்ஞையிடுங்கள், செய்கிறேன்”' என்று விஜ்ஞாபித்தான்.
இதைக் கேட்டு மகிழ்ந்த புலஸ்தியர், அவனைக் குசலப்ரச்னம் செய்து, பிறகு 'ராஜேந்த்ர! எவனைக் கண்டு ஸமுத்திரமும் காற்றும் அசைவற்றுப் பயத்தினால் நிற்குமோ அப்படிப்பட்ட பலவானான ராவணன் உன்னால் பிடித்துக் கட்டப்பட்டுள்ளான். உனது புகழ் உலகில் பரவியுள்ளது. என் பேரனும் யுத்தத்தில் ஜயிக்க முடியாதவனென்ற கீர்த்தியை யுடையவனுமான ராவணனுடைய கீர்த்தியானது உன்னால் அழிக்கப்பட்டது. நாள் உன்னை வேண்டுகிறேன். இந்த என் பேரனான ராவணனை விட்டுவிடு" என்றார்.
இதைக் கேட்ட அர்ஜூனன், பதிலேதும் பேசாமல் ராவணனை உடனடியாக விடுவித்தான். அக்கினி ஸாக்ஷியாக அவனுடன் ஸ்நேஹம் செய்துகொண்டு, புலஸ்திய முனிவரை வணங்கி விடை பெற்றுத் தன் இருப்பிடம் சென்றான். ராவணனும் வெட்கித் தலை குனிந்து புலஸ்தியரிடம் விடைபெற்றுச் சென்றனன்.
இராம! இப்படியாக அர்ஜுனனால் அவமானம் அடைந்த ராவணன் சிறிது காலம் சும்மர இருந்தான் ராகவ! 'பலவான்களைக் காட்டிலும், பலவான்கள் இருப்பார்கள் என்று நினைத்தல் வேண்டும். இதர பலசாலிகள் உலகிலேயே இல்லை என்று, பிறரை அவமதித்தல் கூடாது. இது தனக்கு நல்லதன்று.
एवं बलिभ्यो बलिनः सन्ति राघवनन्दन ।
नावझा हि परे कार्या यइच्छे त्प्ररिय मात्मनः ॥
ஏவம் பலிப்யோ பலிந: ஸந்தி ராகவநந்தன |
நாவஜ்ஞா ஹி பரே கார்யா ய இச்சேத் ப்ரியரைத்தை://
சில நாட்கள் சென்றபின் இராவணன் மறுபடியும் இதரர்களைப் பீடிக்க ஆரம்பித்தான்.
