ஸ்ரீ கேசவ ஐயங்காரின் “திருப்பாதுக மாலை” மலர்ப்பத்ததி யை இங்கிருந்து தரவிறக்கம் செய்து கொள்ளலாம்.

PADUKA SAHASRAM -- INTRODUCTION BY SRI. KESAVA AYYANGAR (continues)

God's command --cordial persuasion ;
Man's obedience -- willing submission

The nature of God's command and its transformation into the serving will of the soul is beautifully brought out in the Lord's Song. The Lord said to Arjuna :- "Thus have I declared unto thee the Science -- the secret of all secrets. Consider it all well and then do as you please." {Gita XVIII 16} That is the true command, and that is the truth about God's command -- a command in all the sweetness of cordial persuasion. That is the Song Divine. "Thy word I shall do" was the loving response of Arjuna to the persuasion. [Gita XVIII. 73.] The same sentiment has been expressed by Seneca when he says, " I follow Him (God) because my soul wills it and not because I must" [Epistles XCVI] The transformation of the world of God into the will and way of the soul is the essence of Vedantic ethics. It is the very essence of sweetness, the one "sweetness of unanimity" in the words of the present author. {Adhikaranasaravali 530: Cf: Rahasyathrayasara ch 22 & 32} It is the unanimity of the Lord's "foot" (pada) and His "foot-guard" (Paduka). That the fruition of knowledge is service to the "good foot" of the Lord is the declaration of the great moral philosopher Thiruvalluvar. (Kural 1, 2.) The "goodness" of the foot, according to the great commentator -- Parimelalagar, is the goodness of its redemption of man from his frustration in material bondage. That is the Lord's 'narpada' (good foot) of present author's Mummanikkovai.[Mummanikkovai 7 : Cf: Sarasara: Dvayadhikara: as to the "Foot" being the eternal abode of the liberated; As to the "Foot" being the means --upaya-- and the end--upeya Cf: in in particular Rahasyatrayasara ch 28;] It is in the eternal and immediate percipience of that "Foot" of the Lord that souls fulfil themselves. That is moksha (liberation) Moksha is the liberation of the spiritual energy of the soul from the bondage of matter and seldom and it is in that liberation that the soul is restored for ever to ots primal competency of serving the "foot" of God. To become His servant is to become His Paduka and the servant of His Paduka. The liberated can alone worthily worship and serve the "foot" of God; for it is the worship and service of sentience in the infinity of its liberation. If the liberated soul shines in the pristine essence of its luminous sentience, it is radiant in the supernal function of its luminiferous servience. Service is sentience in radiation and it is that service that illuminates and sustains the universe. It is lokasangraha, the true social service. That alone is true service in that it serves the purpose of universal illumination and sustenance. All service is purposive and that purpose is service. Service is the means, service is the end. The purpose of God is being served in the service of souls. Souls in their service obey the will of God and serve the purpose of God. As is God's purpose vever-ending, so is soul's service. It is the purpose of the infinite "foot" of God that is being eternally served in the infinite service of "Paduka". Souls in their service serve and subserve the purpose of God to the greater glory of God. There is no end to God's glory and therefore there is no end to soul's service. Hence the sadadarsana of souls. Service is the one universal gospel and Paduka stands for that gospel. God is the Lord of the liberated.. He is "to be served by the liberated" is the declaration of Vyasa. He is the "muktopasrpya" of his Sutra, and the "mukanam parama gati" of his Sahasranama. {For a full elucidation of the Vedantic truth that service to God is the essential characteristic (lakshana) of liberated souls and that souls in their full and final liberation from the impediment of matter gain their service and thereb gain their essence in eternal service to God. Vide Bhattar Parasara's Bhagavadgunadarpana in the Bhashya for the name "Muktanam parama gati'. Wherein the relevant Upanishads, Brahma Sutras, Bhagavad Gita, Bharata, Vishnu Purana, Vishnu Tattva, etc., are set out and service to God shown as their key thought.} The "Upasarpana" (service) of Vyasa, is the "Padopasarpana" -- service to the foot of the Lord-- of Suka [Bhagavate 7.6.2: It is the "padasevana" in 7.5.23.ibid] Moksha is service in liberty. It is unimpeded service. Matter is the one impediment to service and it is from that impediment that muktas have been for ever liberated by God. The freedom of the liberated is the freedom from matter and in that freedom they are for ever wedded to the "foot" of God so that they may serve that "foot" in all spiritual energy in their freedom from matter and selfdom. That is moksha. It is the absolute liberation of the soul's spiritual energy from the bondage of matter for God's service without any break or lapse. Souls gain and fulfil themselves in that service and that service is bliss.

To be continued.....................................

திருவருட்சதகம்

அநுசரசக்த்யாதி குணாமக்ரேஸர போத விரசிதாலோகாம்

ஸ்வாதீ நவ்ருஷகிரிசாம் ஸ்வயம் ப்ரபூதாம் ப்ரமாணயாமிதயாம்.

பின்னடைச் சத்தி யாதிப் பண்புநின் பாங்கு தாங்க

முன்னடைப் போத வெள்ளச் சுடருனக் கொளிதெ ளிக்க

நின்னயத் திருவ னென்றே நடைத்திரு விடப வெற்பன்

தன்மையொன்றுணர்த்து மாட்சித்தயையுனைத் தெரியக்கண்டேன்.

[சக்தி, பலம், ஐசுவரியம், வீரியம், தேசு என்னும் குணங்களைத் தனக்குப்பின் தொடரும் ஊழியக்காரர்களாகவும்,ஜ்ஞாநம் என்னும் குணம் தனக்கு முன்கையில் விளக்கை வைத்துக் கொண்டு வழிகாட்டிக் கொண்டு போகும் வெளிச்சத்தை உடையவளாயும்,வேங்கட வெற்பனைத் தனக்கு ஸ்வாதீநமாக உடையவளாயும், தானே பிரபுவாயும், தானே ஆவிர்பவிப்பாளாயும் உள்ள தயாதேவியே கதியென்று அவளைச் சரணம் புகுகின்றேன்.]

அபிநிகில லோகஸுசரித முஷ்டிந்தய துரிதமூர்ச்ச்நாஜுஷ்டம்

ஸஞ்ஜீவயது தயேமாமஞ்ஜ நகிரிநாத ரஞ்ஜநீபவதி. .12.

உள்ளுநல் லுலகு வாழக் கொள்ளுநல் லொழுக்க முற்றும்

கள்ளுமோர் சிறங்கை யாகக் குடித்தகம் தடித்த யர்ந்தே

உள்ளவோர் விரகி லாத வென்னுயிர் தயையு னக்காய்த்

தெள்ளருட் டேவ னாவித் தேவிநீ தெளிவிப் பாயே.

[அகில புவநங்களும் செய்த புண்ணியம் அனைத்தையும் ஒரு கையால் எடுத்து உறிஞ்சி விடக்கூடிய பாவங்களைப் புரிந்து அந்தப் பாப விஷமூர்ச்சை மிதமிஞ்சி ஏறியிருக்கும் என்னையும், அஞ்சநகிரிக்கு அதிபதியான அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பனை ரஞ்சிப்பிக்கும் அவனது ஆவித்தேவியாகிய நீ என்னை உயர்த்தி எனது ஆத்மாவை உனதாகச் செய்யவேணும்.]

Technorati Tags: kesava Iyengar,thiruvarudsatakam

Paduka Sahasram Intro

Fulfilment of God’s Justice in God’s mercy ;
God’s will; Soul’s will ; Intuition.

That glory, that greater glory, is the gory of the fulfilment of God’s justice in God’s mercy. Mercy has its foundation in justice, and justice its fulfilment in mercy. Justice is the law of frustration, and mercy is the law of fulfilment. Man in his defiance of God, effects his own frustration and in his submission to God, effects his own fulfilment. Justice is the law that frustration and redemption is the law of that fulfilment; for the one is as much the will of God as the other. The one is the will of “Kshipami” (Gita XVI.19) (throw down) and the other is the will of “mokshayishyami” [ Gita XVIII.66] (I shall liberate), of the Lord’s Song. All sin is the sin of frustration and all virtue is the virtue of fulfilment. Man effects his frustration in transgressing the will of God, and effects his fulfilment in surrendering to the will of God. In His surrender he renders unto God what is God’s own – his very soul, and it is in that rendering that he gains himself. That is his fulfilment – the fulfilment of being owned and affiliated for ever by God as God’s own. That fulfilment is the one achievement of man, and it is achieved in his placing for ever his will in line with God’s, so that His will and his way become one. In that submission God’s will becomes one. In that submission God’s will becomes the soul’s volition and resolve. It is the very fulfilment of God’s command in the servant’s will, in the abundance of the servant’s love f God, and faith in God. The servant becomes thenceforward free to will and move, for it is the will and movement of serving percipience in the infinity of love and faith. It is intuition in beatitude. That intuition is the transformation of God’s will into His servants. It is not a substitution which brought about his frustration from which he had to be redeemed and was redeemed in his submission to the will of God. All good and true intuition is the intuition in and into the will of God and of God alone so as to be integrated in it for ever in infinite beatitude. #
#[It is pratyagatmadarsana, and sadadarsana. God’s command (sastras, chodana agna in Karmabhaga becomes transformed into the will (sankalpa) of the liberated soul in Brahmabhaga. That will is the soul’s will to serve God. It is the fulfilment of God’s will in the will of His liberated servants. Karma is the ‘earlier’ part (purvabhaga) and gnana is the ‘ later ‘ part (uttara bhaga or uparitanabhaga) of one and the same science of Mimamsa. Karma and gnana are neither exclusive nor contradictory. To adopt the language of the present author in Adhikaranasaravali, verse 10, karma is no more gnana in truncation than gnana is karma in decapitation. According to Vyasa {Cf: Devadadhikarana} ‘sruti’ is perception (pratyaksha) and ‘smruti’ is inference(anumana) The soul sees with the eye of God and wills with the will of God. That is the soul’s satyasankalpa (true volition) and that satya is the satya of the soul’s serving percipience and experience. Intuition , which, as its etymology implies, roughly corresponds to pratiyagatmadarsana, is the realisation in eternal immediacy of the truth of that “perception” in the soul’s sadadarsana, and upasarpana. That is vedantic truth as would appear from the various sutras of Vyasa and particularly those in Kartradhikarana. Avrttiyadhikarana, Ikshatyadhikarana, Ikshatikarmadhikarana, Dyubhavadyadhikarana,Sankalpadhikarana, and Jagatvyaparavarjadhikarana. The synthetical gist of the relevant sutras in the adhikarana is that the command (sastra) in Karmadhikarana, by dint of the soul’s undaunted endeavour in faith and love in Avrttiyadhikarana, is transformed into the soul’s will(sankalpa) in Sankalpadhikarana and the eternal percipience (sadadarsana) in Ikshatikarmadhikarana, and service (upasarpana) in Dyubhavadyadhikarana, and non-reverter in Jagadvyaparavarjadhi karana. That serving percipience has its beginning in avrtti and its fulfilment in anvrtti. Similarly according to Vyasa, whose articulation is Vedanta, God is gneya (to be known), soul is gna (knower) and matter is heya (to be cast off) Cf: Anumanikadhikarana, Gnadhikarana, andIkshdyadhikarana, where God, soul, and Matter are declared to be Gneya, Gna and Heya respectively . The Gneya(to be known) of Anumanikadhikarana is the Muktopasrpya (to be served by the liberated) of Dyubhavadyadhikarana. Vyasa Sutra may be equated thus : Matter: Soul: God: Hey (to be cast off): Gna (knower): Gneya (to be known): and uktopasrpya (to be served by the liberated).]

To be continued…….

திருவருட்சதகமாலை

ஆத்தூர் சந்தானம் ஸ்வாமியின் பாதுகா சகஸ்ர மொழிபெயர்ப்பு மேலே உள்ளது.

திருவருட்சதகமாலை.


கமப்யநவதிம் வந்தே கருணா வருணாலயம்
வ்ருஷசைல தடஸ்தாநாம் ஸ்வயம் வ்யக்தி முபாகதம் .9.

செடித்தொட ரறுத்தெழு விழுத்தவர் வழுத்தும்
விடைக்கிரி தடத்தம ரடைக்கல மவர்க்கே
கொடைப்பெரு நடைப்புக ழுடைத்தனை விளக்கும்
படித்திக ழளப்பரு மருட்கடல் பணிந்தேன். .9.

{ கருணை யென்னும் குணத்தினால் நிரம்பிய வருணாலயம் என்கிற அளப்பரும் அருட்கடலாயும், திருவேங்கடமாமலையின் தடத்திலிருப்பவர்களுக்கு ஸ்வயம் வ்யக்தமாய் அணுகியவரும், இன்னார் இப்படிப்பட்டவர் என்று வருணிக்கக் கூடாதவருமான ஸ்ரீநிவாஸனைப் பணிகின்றேன்.}

அகிஞ்ச நநிதிம் ஸுதிமப வர்கத்ரிவர்கயோ :
அஞ்ஜநாத் ரீச்வரதயாம பிஷ்டௌமி நிரஞ்ஜநாம்.

கைம்முதலி லர்க்கொருக ரத்துறுநி திப்போல்
இம்மைநல னோடுதிரு வீடுநனி நல்கும்
அம்மைவரை யெம்மிறைவர் தம்மருளி னன்மைச்
செம்மைதெரி மும்மறையின் மெய்ம்மையிது ரைப்பேன். 10.

( கைம் முதலில்லாத பேதைகளும் வேறு கதியற்றவர்களுமான சரணம் அடைபவர்க்கு நிதி போன்றதும், அபவர்கமென்னும் மோக்ஷ புருஷார்த்தத்தையும் , திரிவர்க்கம் என்னும் அறம் பொருள் இன்ப புருஷார்த்தங்களையும் அளிப்பவளும், அஞ்ஜநம் என்கிற மாசு அடியோடு அல்லாதவளுமான அஞ்ஜநமலை யரசனுடைய தயையென்னும் தேவியைப் பல படியாகத் துதிக்க எண்ணுகிறேன். )

PodMail – The best way to send and receive large files by email - instant fundas

 

How do you deal with the email attachment size limitation when you need to send a large file to someone? You use some file sharing service like Rapidshare or Yousendit, obviously. But if that someone is not too conversant with the web, he or she might not be able to figure out how to download that file from such a sharing service. These people are only used to clicking on the attachment link and the file magically gets downloaded to their PCs.

PodMail is an application that allows you to send and receive files of unlimited size via email. The integration of this service with email is seamless – the recipient can download the file right from their browser as if the file actually came attached with the mail.

The Podmailing Network uses two kinds of method to deliver the file to the recipient - via Peer-To-Peer and via centralized servers. In the Peer-To-Peer method, data moves directly between the PCs of the sender and the recipients. In the centralized method, data is delivered from their server where the files remains for up to 30 days.

To send files you compose a “podmail” the same you compose an email in your email client. Select the files or folders you want to attach and send the podmail. The composed message gets delivered to the recipient's inbox and the attached file gets transferred to PodMail’s servers. Not only you get to send large files, you also prevent the recipient’s inbox from getting clogged since all the attachments are stored in PodMail’s servers and not on their mail box.

The recipient will receive a mail such as the one shown below.

He can now download the file either directly from the browser, or through a torrent client or using the PodMail application. PodMail also supports resume, so you can download very large attachment in parts without having to download it all at once.

I have seen many file sharing application in the past but PodMail blows them all. It’s the best solution I have seen so far. It’s easy, it’s simple and it’s free.

PodMail – The best way to send and receive large files by email - instant fundas

திருவருட்சதகமாலை

நிசாமயதுமாம் நீளாயத்போக படலைத்ருவம்

பாவிதம் ஸ்ரீநிவாஸஸ்ய பக்ததோ ஷேஷ்வதர்சநம்   8.

ஏகசர ணன்பரக மேதுமது காணா

வாகுதரு மாணிமறை யாணையன் விழிக்கோர்

போகுறும யக்களிபி ணைப்படல டைத்தே

ஈகைமிகு சீலநல நீளையெனை நோக்கும்.                    8.

 

யாருடைய போகமயக்குகளினால் பக்தர்களின் குற்றங்களைப் பார்க்க வொட்டாமல் ஸ்ரீநிவாஸனுடைய கண் மறைந்தது போல அவர் அக்குற்றங்களை அறவே நோக்காதது போல இருப்பாரோ அந்த நீளையென்னும் பிராட்டி அடியேனைத் தனது நீண்ட கண்களால் நோக்கி யருளவேண்டும்.

Technorati Tags: rajamragu thiruppadukamaalai

திருவருட்சதகமாலை கேசவ ஐயங்கார் முகவுரை

||ஸ்ரீ:||

ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:

முகவுரை

வாழவுல கேழுமொரு வேதமுடி வள்ளல்

யாழினிசை விள்ளமுத வெள்ளமென நல்கும்

ஆழியொடு சங்கமில காதிபர னங்க

ளேழுமலை யண்ண லரு யோதியெழு வாமே.

                                                    தயாசதகம் (அருணூறு) என்ற இப்பனுவல் வேதாந்த தேசிகரால் ஸ்ரீநிவாஸப் பரம்பொருளாகிய திருவேங்கடமுடையான் திருவருள் விஷயமாய் வடமொழியில் அருளிச்செய்யப்பட்டது. இது வணக்கப் பதிகம், முதன்மைப் பதிகம், கற்புப்பதிகம், அடைவுப்பதிகம், உதவிப்பதிகம், சீலப்பதிகம், வீற்றுப்பதிகம், ஆற்றற்பதிகம், தோற்றப்பதிகம், பேற்றுப்பதிகம் என முறையே முக்கியப்பொருள் பொதியச் செய்ந்நன்றி விண்ணப்பப்பா, நூற்பயன் கூறும்பா, திருநாமப்பா, முதலிய மேலெண் பாக்களுடன் கணக்கால் நூற்றெட்டுத் திருவிருத்தங்கள் அமைந்துள்ள சந்தமிகும் பதிகம் பதிகமதாகிய பேரருள் சதகமாகும். முதற் பதிகம் அநுஷ்டுப்,இரண்டாம் பதிகம் ஆர்யை, மூன்றாம் பதிகம் ஔபச் சந்தஸிகம்,நான்காம் பதிகம் மாலிநீ, ஐந்தாம் பதிகம் மந்தாக்ராந்தை, ஆறாம் பதிகம் நர்த்தடகம், ஏழாம் பதிகம் சிகரிணீ, எட்டாம் பதிகம் ஹரிணீ, ஒன்பதாம் பதிகம் ப்ருத்வீ, பத்தாம் பதிகம் ஸிம் ஹோந்நதை என்னும் விருத்தங்களிலும் , மேலெண் பாக்கள் ஸிம் ஹோந்நதை, மாலிநீ, சார்த்தூல விக்ரீடிதம் என்னும் விருத்தங்களிலும் யாக்கப் பெற்று, ஓசை யுயர்த்துப் பொருள் பொதிந்து கவி நலந்திகழும் திருவருணூறிதாகும். ஊன்றிப் பரவி யொக்க நடக்கும் கவியினழகு ஒப்பற்ற தென்பது மிகையாகாது. சிகரிணீ, ஹரிணீ என்னும் விருத்தங்களில் மாக்கவிஞர்கள் பலரும், வருந்தியே நடந்துள்ளார்கள். கிந்ந : கிந்நச்சிக ரிஷு கதம் நியஸ்கந்தாஸி என்றும் சகித ஹரிணீ ப்ரேக்ஷணா என்றும் அக்குறிப்பை ஒருவாறு சுட்டியுள்ளார்கள். இத்திருச் சதகத்து அவை சீர்மல்கும் பெற்றி நோக்கியே களிகூரற் பாலது. ஆர்வத்தருளும் பொருளின் பொதிவுக் கேற்பக்கூறும் சொல்லும் கருடகதிபோல் வட்டமிட்டுச் சூழ்ந்தெழுமாறே ஒலிநயமும் ஒளிமிளிர்வும் ஒன்றிப் பொலியும் சீர்த்தி புலவர்க்குக் கண்கூடேயாம்.சேகாநுப் ராஸத்து நர்த்தடகம் பேரெழில்காட்டும் திருவிருத்தமொன்றை இங்கு எடுத்துக் காட்டுவாம்.

ம்ருது ஹ்ருதயேதயே ம்ருதித காமஹிதே மஹிதே

த்ருதவிபுதே புதேஷுவித் தாத்மதுரே மதுரே

வ்ருஷகிரி ஸார்வபௌவ் மதயி தேமயிதே மஹதீம்

புவகநிதே நிதேஹி பவமூல ஹராம் லஹரீம்.

சொற்றிருவும் பொருட்டிருவும் ஒக்கப் பொலியும் திருமறையே ‘தயாசதகம்.’

      அருளின்வடிவளேதருமவரும்பயனாகியதிருமகள்என்பாள்.அவள்தனிக்கேள்வனே

ஸ்ரீநிவாஸன். மறை புகல் என்னும் மறைமுடித் தருமமும் அதன் அரும்பயனும் அனைவர்க் கும் அம்மையப்பராகிய அத்திப்பிய தம்பதியாரே ஆவர். திருக்கலந்த மார்பனே அருள் கலந்த  ஆளரி. அருண்மை திருமாட்சி. ஆண்மை அரிமாட்சி. ஒப்புயர்வற்ற ஆண்மையும் ஒப்புயர்வற்ற அருண்மையும் பதிபத்தினியராய் எண்பெருக்கந் நலத்திணை பிரியா  தொன்றி  நின்ற உயர் நிலையே பரத்துவ நிலை. அந்நிலை ஸர்வ சரீரப் பொருள் ஒன்றுக்கே உறும். ஆதலின் ஸர்வ சரீரப் பொருள் என்றதே பரம்பொருள். தனதுடம்பாகிய உலகத்துக்குத் தானே ஓருயிராய் விளங்கும் பெற்றியதே அஃதாம். அதன் உடம்பென்றே அவரப் பொருள்யாவும் பொருளாகும். அஃதே அவற்றின் தன்மை. ஆதலின் உலகனைத்தையும் உடம்பென ஆண்டு காக்கும் இயல்புடைய தத்துவமே பரதத்துவமாகும். அதன் ஆணை காத்து அதனடிக் கீழமர்ந்து புகுந்து காப்புப் பெறும் தத்துவமே அவரதத்துவமாகும். காக்கும் இறையின் குணங்கட்கு இறைமை சான்ற திருக்குணமே அருட்குணமாம். அத்தகைப் பேரருள் பொதிந்து விளங்கும் இயல்வினனாகிய பெருந்தகையாளனே திருப்பரன் என்றதே இப்பேராசிரியர் இச்சதகத்துத் தேறியதோர் திண்ணம். இதை 53, 61, 68, 69 முதலிய திருவிருத்தங்களை நோக்கிக் கண்டு  கொள்க. ஸர்வசரீரியாகிய இறைப் பொருட்கே அருள் என்றது இறைக்குணமாக கூறும். ஸர்வ சரீரியிடத்தே அருள் என்ற திருக்குணம் அளவு கடந்தும் வாசியற்றும் பொதிந்து விளங்கும்.  அத்திருக்குணங் கொண்டே ஸர்வ சரீரியாகிய திருப்பரன் தன் சரீரமாகிய உயிரனைத்தையும் தன்கண் ஒன்றச் செய்து தன்னையே யொக்கச் சமன் செய்விக்கும் தனிப் பெரு வள்ளலாய்த் திகழ்வான். அபயமளிக்கும் வள்ளலே அண்ணல். அவனே பரன். பரன் அபயமளித்துக் காப்பான். அவரன் சரணம் புகுந்து காப்புப் பெறுவான். அத்தகைப் பேரருளாளனே திருப்பரன். அவனே காரணனாகும் நாரணனென்பான். அவன் நின்று விளங்கும் மலையும் நாரண மலையாம். வேங்கடமலை, வேதமலை, சேடமலை, அஞ்சனமலை, திருமலை, சிங்கமலை, ஏழுமலை, விடபமலை, நெடியோன்மலை, அண்ணல்மலை முதலிய  திருநாமங்கள்  அந்நாரண மலைக்குள்ளன. திருவரியே மலையப்பன் விஷ்ணு : பர்வதா நாமதிபதி : கிரிஷ்டா: யஸ்யோருஷு த்ரிஷு விக்ரமணேஷு என்று மறை தானே அறையா நின்றது. பரத்துவம் விளங்கும் மலையாதலின் திருமலையொன்றே நாரணமலை, வேதமலை என்னப்படும். வாக்கியத்தை நோக்க நாரணமலையென்றும், வாசகத்தை நோக்க வேதமலையென்றும் ஓதப் பெறும். ஆதலின் மலை என்ற சொல் திருவேங்கடத்தையும் , மலையப்பன் என்ற சொல் திருவேங்கடமுடையானையும் உணர்த்தா நின்றன. பிரணவமே வாசகம். நெடியோனே வாச்சியன். அவனே ஸ்ரீநிவாஸன். அஃதோர்ந்துணர்க.

    இறுக்கமே ஆண்மை. உருக்கமே அருண்மை. ஆண்மையிறைமை இறுக்கமாகும். அஃதே கோன்மை. ஸத்யா ததிக்ராந்தம் ஹநிஷ்யாமி ஸபாந்தவம். (மெய்ந்நெறி கடந்தாரைக் கிளையுடன் களைந்திடுவேன்.) என்று இறுகுமதே அஃதாம். பெண்மை யிறைமை இரக்கமாகும். அஃதே அருண்மை கார்யம் கருண மார்யேண நகச்சிந் நாபராத்யதி. (வழுப்பாடில்லார் எவருமிலர். இரங்கி அருள் செய்தலே ஆரியரின் கடமைப்பாடாகும்) என்று உருகுமதே அஃதாம். இறைமைக்கே இறுக்கமும், உருக்கமும் உற்றனவாகும். இரண்டும் அளவு கடந்து முழுதொன்ற நின்ற மறைப் பொருளே இறைப்பொருள். ஆண்மைத் தலைமைப் பொருள் அரி. அவனே புருடோத்தம நம்பி. பெண்மைத் தலைமைப் பொருள் திரு. அவளே நாரியுத்தமை, நங்கை. நம்பியும் நங்கையும் எக்காலும் எந்நிலையிலும் பிரியகில்லார். பிரித்து நிலையில்லை. அத்தகைய பிரியா நிலையே இறைநிலை. ஒன்றையொன்று அவாவித் தழுவிக் கொண்டே நிற்கும். திரு நங்கையைக் கொம்பென நோக்கும் நம்பியே குரிசில். அரி நம்பியைக் குரிசிலென நோக்கும் திரு நங்கையே கொம்பு. கொம்பும் (அருண்மையும்) குரிசிலும் (ஆண்மையும்) ஒன்றிப் பம்பிய பெருமாட்சியே மறைமுடி. நல்லன்பர்க் கருளும் திருக்காட்சி. இச்சதகத்து 84ம் திருவிருத்தத்தை நோக்குக. அவ்விருமையின் ஒருமையென்னும் திருமணமொன்று நோற்றுப் புரிவித்த வித்தகனே விசுவாமித்திரன் (உலகுக்கன்பன்) என்பான். அவ்விருமையின் ஒருமையே ஒருமையாகும். “கோலமலர்ப் பாவைக் கன்பாகிய வென்னன்பேயோ” என்றதே அது. அவ்வொருமையே விசிட்ட வொருமை. முரண்பாடு அறும் ஒருமை அஃதொன்றே. அஃதே பேரன்பினொருமை. அந்தணரந்திய ரெல்லையினின்ற அனைத்துலகத்தையும் வாசியின்றி நலம்பெற வாழ்விக்கும் ஒருமை அஃதேயாம். “ஸ்ரீநிவாஸன்” என்பது அவ்வொன்றின் திருநாமம். அஃதே பரம்பொருள். அப்பொருள் சுரக்கும் திருவே அருள். ஸ்ரீநிவாஸன் திருவருளின் நீர்மையைக் கலக்கமறத் தெளிவித் தருளிய பேராசிரியரே வேதாந்த தேசிகர்.அவ்வொருமையும் அந்நீர்மையும் ஒக்கத்தெளிக்கும் கதகமே இத்தயாசதகமாகும். வேறுபாடுகள் மிகுந்துள்ள அவ்வுலகம் முரண்பாடற்றுப் பேரன்பு நெறியாகும் மறைபுகனெறிக்கண் திருப்பரனடிக் கீழமர்ந்து புகுந்து அடியாராகி அவ்வடியாரெனும் உறவில் ஒக்கக் கலந்து துறவின்கண் தொண்டு பூண்டு இருமையும் வழுவாது நல் வாழ்வுற்று மகிழுமாறு மறைமுடித் தேசிகனார் இத் திரு வருட்சதகத்தைப் பணித்துள்ளார். திருவருளின் பணியென்றே இதை ஒருவாறு தமிழ் செய்துள்ளோம். முதநூலின் கருத்தையும் குறிப்பையும் விரித்து விளக்கும் முறையில் இது செய்யப் பெற்றுள்ளது. திருவேங்கடமுடையான் உகந்தருள்வானாக். திருவருள் பொலிக ! திருவருட்சதகம் பொலிக !

ஆழிமா மாதுடன்

வாழுமா வேங்கடத்

தாழியா னாரருள்

வாழியாழ் வார்களே.

                         கேசவய்யங்கார்.

Technorati Tags: kesava Iyengar,desika sthothram,daya satakam

திவ்யதேசப்பாமாலை

இன்று காலையில் எதையோ தேட கிடைத்ததோ ஒரு பழைய பாடல். அனந்தகிருஷ்ண ஐயங்கார் எழுதியுள்ள திவ்யதேசப் பாமாலை என்பதில் இருந்து ஒரு பாடல் கிடைத்தது.

நேத னாதிப சீரக யாதவா !
கீத மோகன வாடவ மாதவா !
வாத மாவட வானக மோதகீ
வாத யாகர சீபதி நாதனே !


மாலை மாற்று எனப்படும் இந்த வகைப் பாடல்கள் மிக்க கடினமானவை. முழுதும் கிடைக்க ஆசார்ய அனுக்ரஹம் வேண்டும். ஏற்கனவே அறிந்தவர்கள் உதவ வேண்டுகிறேன்.

தயாசதகம்

Technorati Tags: kesava iyengar,daya satakam

ஏற்கனவே இங்கு ஸ்ரீ கேசவ ஐயங்கார் தயாசதகத்தை திருவருட்சதகமாலை என தமிழாக்கம் செய்ததை எழுதிக் கொண்டிருந்தேன். முதல் 5 பாட்டுக்களுக்குப்பிறகு தொடரமுடியவில்லை. இன்றிலிருந்து மீண்டும் 6வது பாடலிலிருந்து தொடர்கிறேன்..

   ஸமஸ்த ஐநநீம் வந்தே சைதந்யஸ்தந்யதாயி நீம்

   ப்ரேயஸீம் ஸ்ரீநிவாஸஸ்ய கருணாமிவ ரூபிணீம்.      .6.

துன்னுமுடி மின்னுமிறை யுன்னுதிரு மன்னன்

பொன்னருளி னன்னகுரு வென்னவுயி ரெல்லாம்

மன்னுமக வன்னவுணர் வம்மமினி தூட்டும்

அன்னைதிரு வன்னவள டிச்சரண டைந்தேன்.              .6.

{ உணர்வு என்கிற திருமுலைப்பாலை அளிப்பவளும், கருணையே வடிவெடுத்தது போன்றவளும், உலகமனைத்துக்கும் அன்னையும், ஸ்ரீநிவாஸனுக்கும் ஸ்ரேயஸ்ஸை நல்குபவளுமான பிராட்டியை சரணம் அடைகிறேன்.}

  வந்தே வ்ருஷகிரீசஸ்ய மஹிஷீம் விச்வதாரிணீம்

  தத்க்ருபா ப்ரதிகாதா நாம் க்ஷமயா வாரணம்யயா.        .7.

அன்னவன ருட்குறுத டக்குகள டக்கத்

துன்னுகமை கொண்டுதனி முன்னுதவு நன்மைத்

தன்னிலை யிலோங்கிமகி தாங்கியெனு நாமம்

மன்னுவிடை யத்திரியன் பத்தினிது தித்தேன்.                     .7.

{அகில புவனங்களையும் தாங்குகிறவளும், வேங்கடாத்ரி நாதனுக்குப் பத்தினியாயும், கமையெனும் பொறுமைக்குணத்தால் வேங்கடநாதனுடைய கிருபைக்கு விக்நங்களனைத்தையும் தடுப்பவளான க்ஷமை எனப் பெயரிய பூமிப்பிராட்டியைத் துதிக்கிறேன்.}