போகப் போகத் தெரியும்-14

 

தமிழ் இந்து

தமிழரின் தாய் மதம்

• Subscribe
• Subscribe by email

• முகப்பு
• அறிமுகம்
• தொடர்பு கொள்ள
• புகைப்படங்கள்

போகப் போகத் தெரியும்-14

~ சுப்பு | மார்ச் 9th, 2009 | பார்வை: 108 | அச்சிட

அணுகுண்டு, துப்பாக்கி, அஹிம்சை, கீதை

Trinity Explosion 1945. Copyright: U.S.Federal Govt. Courtesy: Wikimedia Commons

1945ஆம் ஆண்டு ஜுலை 16. அன்று திங்கட்கிழமை. காலை 05.30 மணி. அமெரிக்காவின் லாஸ் அலமோஸ் பகுதியில் ஒரு பரிசோதனை நடந்தது அப்போது. இரண்டாம் உலகப்போரை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்த அணுகுண்டை பரிசோதனையாக வெடித்துப் பார்த்தது அங்கேதான். அதுதான் முதல் பரிசோதனை. நெருப்புப் பந்து வெடித்து வானில் வெளிப்பட்டது அதிசயப் பிரகாசமாய். ஒரு மைல் தொலைவிற்குள் இருந்த அத்தனை உயிர்களும் அழிக்கப்பட்டன.

ஒன்பது மைல் தொலைவிலிருந்து இந்தக் காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். இயற்பியல் துறையின் விஞ்ஞானிகள். அந்தக் குழுவின் தலைவர் ஜெர்மனியைச் சேர்ந்த ராபெர்ட் ஒபென்ஹீமர். அவர்களுடைய ஆறு வருட உழைப்பின் பயன் அங்கே கிடைத்தது.

J. Robert Oppenheimer. Copyright: U.S.Federal Govt. Courtesy: Wikimedia Commons

அந்த நேரத்தில் தனக்குள் முட்டி மோதிய உணர்வுகளை அப்படியே பதிவு செய்திருக்கிறார் ஒபென்ஹீமர். பகவத் கீதையின் இரண்டு ஸ்லோகங்களை நினைவு கூர்ந்தார் அவர்.

ஒரே சமயத்தில் வானத்தில் ஆயிரம் சூரியன்கள் உதிப்பதால் ஏற்படும் பிரகாசம் விசுவரூப பரமாத்மாவின் ஒளிக்கு நிகராகும்

- கீதை 11:12

பகவான் கூறினார்: காலம் நான். உலகங்களை அழிப்பவன். எல்லா மக்களையும் ஈடுபடுத்த நான் வந்திருக்கிறேன். உங்களைத் தவிர இரு தரப்பிலும் இங்கு காணப்படும் வீரர்கள் எல்லோரும் அழிக்கப்படுவார்கள்.

- கீதை 11:32

கீதை ஒபென்ஹீமருக்கு வாழ்க்கைத் துணையாக இருந்தது. அவரும் சில நண்பர்களும் ஒவ்வொரு வியாழக்கிழமையிலும் நண்பர் ஒருவர் வீட்டில் கூடுவார்கள். கீதை, பர்த்ருஹரி, காளிதாஸன் பற்றிய பாடங்கள் அங்கே நடத்தப்படும்.

‘கீதையும் வேதாந்தமும் விஞ்ஞானத்தோடு முரண்படுவதில்லை’ என்கிறது ஒபென்ஹீமரின் அத்தாட்சிப் பத்திரம்.

- உலகமொழிகளில் கீதை / சுப்பு / சக்திவிகடன் 10.03.2005

இந்திய தேசிய எழுச்சிக்கு இந்தியா பற்றிய பெருமிதமும் உரிமை உணர்வும்தான் அடிப்படை. இந்தப் பெருமிதத்தில் பெரும்பகுதி இந்துக் கலாசாரத்தோடு தொடர்புடையது. இந்த வரலாற்று உண்மை பிரிட்டிஷ்காரர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தது. இந்துக் கலாசாரத்தை இழிவுபடுத்த வேண்டும், அதன்மூலம் தேசிய இயக்கத்தைப் பிளவுபடுத்த வேண்டும் என்பதே அவர்களுடைய அரசியல் நெறியாக இருந்தது. அதில் பிறந்ததுதான் திராவிட இயக்கம். தேசிய எழுச்சிக்குக் காரணமாக இருந்த பகவத் கீதையைப் பற்றி இந்த முறை பார்ப்போம்.

இந்திய எழுச்சியை உருவாக்கியதில் பகவத் கீதைக்கு முக்கியமான பங்கு உண்டு. அணுகுண்டு தயாரிக்கும் விஞ்ஞானிகளுக்கு மட்டுமல்ல அஹிம்சையே தவம் என்று ஆன்ம விடுதலைக்காக உழைத்த மெய்ஞ்ஞானிகளுக்கும் பகவத் கீதை கையேடாக இருந்திருக்கிறது. நாட்டு விடுதலைக்காகத் துப்பாக்கி ஏந்திய வீரர்களுக்கும் கீதையோடு தொடர்பு இருந்திருக்கிறது.

ஆசாரியர்களுக்குப் பிரமாணமாகவும் அருளாளர்களுக்குச் சமயச் சின்னமாய் இருந்தது கீதை. உடலும் உள்ளமும் பயணம் போகும்போது உள்ளே இருப்பான் சாட்சியாக இருக்கிறான் என்று உணரவைப்பது கீதை. இது வானகத்திற்கு வழி; வையகத்தின் மொழி.

இந்தியா மட்டுமல்ல, இங்கிலாந்து, ஃபிரான்ஸ், ஜெர்மனி, இத்தாலி, அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளைச் சேர்ந்த அறிஞர்களும் கீதையைப் படித்திருக்கிறார்கள். கீதையின் மொழிபெயர்ப்புகளைப் பற்றி சுவாரசியமான புத்தகமே எழுதலாம். ஆங்கிலத்திலே பல மொழிபெயர்ப்புகள் வந்துள்ளன.

இங்கேதான் ஏகப்பட்ட உரைகள் இருக்கின்றனவே, இதில் ஆங்கிலேயர் கருத்தால் ஆகப்போவது என்ன என்று நீங்கள் யோசிக்கலாம்.

சுழி எப்படி இருக்கும் என்பதைச் சொல்ல முடியாது. அது குஜராத்தில் புறப்பட்டு ஐரோப்பா வழியாகத்தான் குருக்ஷேத்திரத்திற்குப் போகும்.

குஜராத்தைச் சேர்ந்த ஒருவர் இங்கிலாந்தில் படித்துக் கொண்டிருந்தார் (1888-89). இருபது வயது அவருக்கு. “நாங்கள் கீதையைப் படிக்கப் போகிறோம். நீங்களும் வரவேண்டும்” என்று அழைத்தனர். இரண்டு நண்பர்கள். மாணவருக்கு கீதை அறிமுகமில்லை. அவசரத்துக்கு உதவியது ஆர்னால்டின் ஆங்கில மொழி பெயர்ப்பு – எட்வின் ஆர்னால்டின் ‘தி ஸாங் ஸெலஸ்டியல்’ (The Song Celestial). கீதை அவருடைய வாழ்க்கையை மாற்றியது. காலப்போக்கில் மாணவர் அஹிம்சையில் ஈடுபாடு கொண்டு மகாத்மாவானார். மகாத்மா காந்தி எழுதிய கீதை விளக்கம் பக்தியோடு படிக்கப்பட்டது. ஆகவே ஆங்கிலம் அவசியம்.

கீதையின் முதல் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு 1785 ஆம் ஆண்டில் வெளிவந்தது; மொழிபெயர்த்தவர் சர். சார்லஸ் வில்கின்ஸ் என்ற ஆங்கிலேயர்.

வில்கின்ஸின் சமஸ்கிருத ஆர்வத்திற்குக் காரணமானவர் வாரன் ஹேஸ்டிங்ஸ். ஹேஸ்டிங்ஸ் இந்தியாவின் முதல் கவர்னர் ஜெனரல். கொல்கத்தாவிலிருந்து செயல்பட்ட ஹேஸ்டிங்ஸ் மற்ற ஆங்கிலேயர்களிடமிருந்து வேறுபட்டிருந்தார். அவருக்கு சமஸ்கிருத மொழியில் தேர்ச்சி இருந்தது. மகாபாரதத்தின் சில பகுதிகளை அவர் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்திருந்தார். உருது, வங்காளம், பாரசீகம் ஆகிய மொழிகளிலும் அவருக்குப் பரிச்சயம் இருந்தது.

பல லட்சம் இந்தியர்களை ஆட்சி செய்த ஹேஸ்டிங்க்ஸ், தன்னுடைய நிர்வாகம் வெற்றிபெற இந்தியர்களின் ஒத்துழைப்பு அவசியம் என்று கருதினார். “இந்தியர்கள் தரம் கெட்டவர்கள், தந்திரக்காரர்கள், தீயவர்கள்” என்று பெரும்பான்மையான ஆட்சியாளர்கள் நினைத்திருந்த காலம் அது. ஆனால் ஹேஸ்டிங்க்ஸின் அணுகுமுறை வித்தியாசமாக இருந்தது. ஆங்கிலேயர்களை இந்தியமயமாக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார்.

ஹேஸ்டிங்ஸ் கேட்டுக் கொண்டபடி காசியைச் சேர்ந்த பண்டிதர்களிடம் வில்கின்ஸ் சமஸ்கிருதம் படித்தார். அவர்களிடம் இருந்த கீதைச் சுவடிகளையும் படித்தார். பிறகு, வில்கின்ஸ் உருவாக்கிய பகவத் கீதை மொழிபெயர்ப்பு வெளிவருவதற்கு ஹேஸ்டிங்ஸ் அரும்பாடு பட்டார்; கீதை வெளியீட்டிற்கு நிதி ஒதுக்க வேண்டுமென்று கம்பெனியின் டைரக்டர்களைத் துளைத்தெடுத்தார். இது தொடர்பாக அவர் எழுதிய கடிதங்கள் வரலாற்றுப் புகழ் கொண்டவை.

“இந்தியாவில் ஆங்கிலேயர் ஆட்சி செய்தனர் என்பதற்கான அடையாளங்கள் மறைந்த பிறகும் அந்த ஆட்சியின் அடிப்படையான அதிகாரமும் செல்வமும் மறைந்துபோன பிறகும், வெகு காலத்திற்கு இந்தியத் தத்துவ ஞானிகளின் கருத்துகள் நீடித்திருக்கும்” என்று கடிதத்தில் எழுதினார் வாரன் ஹேஸ்டிங்ஸ்.

கீதையைப் பற்றிச் சொல்லும்போது ஒரு ஜெர்மானியரைக் கட்டாயம் குறிப்பிட வேண்டும். அவர் வில்லியம் வான் ஹம்போல்ட். ஹம்போல்ட் பெர்லின் பல்கலைக் கழகத்தைச் சேர்ந்தவர். “உபநிஷதம், பத்மபுராணம் ஆகியவற்றைப் படித்ததால் கீதையைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது” என்றார் அவர்.

“கீதை ஒப்பிலாத அழகுடையது. நாமறிந்த இலக்கியங்கள் அனைத்திலும் இது ஒன்றுதான் உண்மையில் தத்துவம் கலந்த கவிதையாகும். உலகத்தின் படைப்புகளிலேயே பகவத் கீதைதான் உன்னதமானது; ஆழ்ந்த பொருள் கொண்டது” என்றார் ஹம்போல்ட். பெர்லின் நகர ராயல் அகதெமியில் (1825) கீதையைப் பற்றிய பேருரை ஒன்றை நிகழ்த்தினார் அவர்.

ஹம்போல்டின் உரை பரவலான வரவேற்பைப் பெற்றது. இந்திய தத்துவத்திற்கு ஆதரவாக ஜெர்மனியில் ஓர் அறிஞர் கூட்டம் உருவானது.

இந்தியாவின் வெற்றி இன்னொரு திசையிலும் இருந்தது. தத்துவ அறிஞரான ஹெகல், தன்னுடைய தர்க்க முறையான ‘முரணியக்க முறை’ (Dialectics) இந்தியாவில் தோன்றியது என்பதை ஏற்றுக் கொண்டார்.

ஹெகல் உருவாக்கிய முரணியக்க முறையைக் கருவியாகக் கொண்டு வரலாற்றை அளந்தார் ஒருவர். அவரை நிச்சயமாக உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். அவர் பொதுவுடமைக் கட்சியை ஏற்படுத்திய காரல் மார்க்ஸ்.

ஆனால் தோட்டத்துப் பச்சிலையைத் தோழர்கள் பயன்படுத்துவதில்லை. முரணியக்கப் பொருள்முதல் வாதத்திற்கான முதலீடு இந்தியாவிலிருந்து பெறப்பட்டது என்பதை இங்கிருக்கும் தோழர்கள் இன்னும் உணரவில்லை.

தோழர்களுக்கு மட்டுமல்ல, சில ‘அறிஞர்களுக்கும்’ இந்த அம்னீசியா இருக்கிறது. தமிழ்த் தொலைக்காட்சி ஒன்றில் வகுப்பு நடத்தும் பேராசிரியர் நன்னன் ‘கீதை ஒரு குப்பை’ என்கிறார். அதைச் சொல்லும் போது அவருடைய முகத்தில் வெளிப்பட்ட அசூயையே அவர் ‘சான்றோர்’ என்பதற்கான சான்று. தமிழ்ப் பயிற்சி அளிக்கும் நன்னன், ‘சினமென்னும் சேர்ந்தாரைக் கொல்லி இனமென்னும் ஏமப் புணையைச் சுடும்’ என்ற தமிழ் மறையைப் படித்துப் பார்த்துக்கொண்டால் அவருடைய சூடு தணியும்.

நாம் கீதைக்கு வருவோம்.

பக்கிம்சந்திரர், விவேகானந்தர், அரவிந்தர், திலகர், சாவர்க்கர், பாரதி, வினோபா பாவே போன்ற பலரும் கீதைக்கு உரை எழுதியுள்ளனர்.

தத்துவத்திற்கு மட்டுமல்ல நடைமுறைக்கும் கீதை உதவியது.

ஆங்கில அரசு புரட்சியாளர்களின் இடங்களைச் சோதனையிட்ட போது, அங்கிருந்து பகவத் கீதைப் பிரதிகளை கைப்பற்றியும், டாக்கா நகரிலிருந்த அனுசீலம் சமிதியில் 17 பகவத் கீதை பிரதிகளையும் அரவிந்தரின் சகோதரர் பரிந்திர கோஷின் மாணிக் தோலா தோட்ட ஆசிரமத்திலிருந்து மூன்று பிரதிகளையும் போலீசார் கைப்பற்றினர்.

1918ல் வெளியிடப்பட்ட ரெளலட் கமிட்டி அறிக்கை, புரட்சி இயக்கத்தின் மீது பகவத் கீதைக்கு இருந்த செல்வாக்கைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டது.

1908ம் ஆண்டு இந்தியாவில் முதல் வெடிகுண்டு வழக்கான அலிபூர் சதி வழக்கில் கைது செய்யப்பட்டு தூக்குத் தண்டனை வழங்கப்பட்ட குதிராம் போஸ், தூக்குமேடைக்குச் செல்லும்போது பகவத் கீதையை எடுத்துச் சென்றார்.

அணுகுண்டு தயாரித்த விஞ்ஞானிக்கு கீதையின் அறிவியல் நுட்பங்கள் புலப்பட்டிருக்கிறது. நாட்டு விடுதலைக்காக துப்பாக்கி ஏந்திய புரட்சிக்காரருக்கு மறுபிறவி குறித்த கீதைக் கோட்பாடு வழிகாட்டியிருக்கிறது. அஹிம்சையைப் போதித்த அண்ணலுக்கு கீதை வலு சேர்த்திருக்கிறது. அணுகுண்டோ, துப்பாக்கியோ, அஹிம்சையோ, அவரவர் நிலைக்கு ஏற்றபடி கீதை வெளிப்பட்டிருக்கிறது.

பண்பாளர்க்கு கீதை எப்படிப் பயன்பட்டது என்பதைப் பார்த்தோம். உயிர்த்தியாகம் செய்தவர்களுக்கு அது உறுதுணையாக இருந்திருக்கிறது என்பதையும் பார்த்தோம். தேசிய எழுச்சியில் பகவத் கீதையின் தாக்கம் பற்றி ஒரளவு சொல்லியிருக்கிறேன்.

கீதையிலிருந்து ஒரு மேற்கோளைச் சுட்டிக்காட்ட விரும்புகிறேன். பதினைந்தாவது அத்தியாயத்தின் துவக்கத்தில்

“எப்போதாவது சிருஷ்டி என்னும் அதிசய மரத்தைப் பார்த்திருக்கிறாயா? அது வெட்ட வெளியிலிருந்து பூமிக்கு இறங்குகிறது. காரணங்களிலிருந்து விளைவுகள், காரணங்கள் மேலே, விளைவுகள் கீழே. எனவே வேர்கள் மேற்புறமும் கிளைகள் கீழ்ப்புறமும் உள்ள மரமிது. உன்னிலும் இது எண்ணங்களிலிருந்து செயல்களாக இறங்குகிறது”

என்கிறான் இறைவன்.

கடவுளின் படைப்பே தலைகீழாக இருக்கும்போது நம்முடைய கட்டுரை மட்டும் விதிவிலக்காகுமா? காலக்கிரமம் சற்று முன்பின் ஆகத்தான் இருக்கும்.

1917ல் தொடங்கி திராவிட இயக்க வரலாற்றை ஆராயும்போது அதற்கான வரலாற்றுப் பின்னணியைச் சொல்லியிருக்க வேண்டும்; விட்டுப் போய்விட்டது. அந்த ஆண்டுக்கு முற்பட்ட காலத்தின் சுவடுகளை இங்கே சொல்லியிருக்கிறேன். திராவிட இயக்கத்தின் தோற்றத்தைப் புரிந்து கொள்ள இது உதவும்.

வரலாற்றுச் சுவடுகள்

* 1799 - வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் கயத்தாறில் தூக்கிலிடப்படல்.
* 1801 - கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியின் கீழ் தமிழ்ப்பகுதிகள்
* 1836 - மெக்காலே கல்வித் திட்டம்
* 1845 - இங்கிலாந்து ஜவுளி இறக்குமதி செய்யப்பட்டதால் பாதிக்கப்பட்ட நெசவாளிகள் மற்றும் நிலவரிக் கொடுமையால் நிலத்தை இழந்த விவசாயிகள் ஒப்பந்தக் கூலிகளாக இலங்கை, பர்மா, மலாயா, மொரிஷியஸ், நேடால், ஃபிஜி போன்ற நாடுகளுக்குச் செல்லுதல்.
* 1853 - இந்தியாவில் புகை வண்டிப் பயணம்.
* 1856 - திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கணம்
- கால்டுவெல் பாதிரியார்.
* 1857 - ஆங்கில அரசின் ஆட்சி
* 1866 - The Sacred Books of the East / மாக்ஸ் முல்லர் வெளியீடு
* 1870 - நீலகிரியில் பண்டிதர் க. அயோத்திதாசர் ‘அத்துவைதானந்த சபை’யை உருவாக்குதல்.
* 1872 - வடலூரில் திருவருட்பிரகாச வள்ளலார் சமரச சுத்த சன்மார்க்க சங்கம் நிறுவுதல்.
* 1876/78 - தமிழ்நாட்டில் பஞ்சம்
* 1878 - ‘தி ஹிந்து’ நாளிதழ் துவக்கம்.
* 1882 - ‘சுதேசமித்திரன்’ வாரப் பதிப்பு.
* 1882 - காலின் மெக்கன்ஃபீ சுவடி தொகுப்பு வெளியீடு.
* 1885 - பம்பாயில் ‘இந்திய தேசிய காங்கிரஸ்’ துவக்கம்
* 1892-1903 - உ.வே. சாமிநாத அய்யர் சங்க கால இலக்கிய பதிப்புகள்
* 1893 - சிகாகோ நகரில் சுவாமி விவேகானந்தர் உரை.
* 1899 - சிவகாசி காசிவிசுவநாத ஆலயத்தில் நுழைய நாடார்கள் போராட்டம்.
* 1906 - வங்காளப் பிரிவினை.
* 1906 - சூரத் காங்கிரஸ் - திலகருக்கு தமிழகத் தலைவர்கள் ஆதரவு.
* 1907 - லண்டனில் சாவர்க்கர், வ.வே.சு. ஐயர் புரட்சிக்குழு அமைப்பு.
* 1908 - பாரதியாரின் ‘ஸ்வதேச கீதங்கள்’ வெளியீடு.
* 1908 - தூத்துக்குடியில் வ.உ. சிதம்பரம், சுப்பிரமணிய சிவா கைது.
* 1908 - ‘சுதேசமித்திரன்’ கட்டுரைகளுக்காக ஜி. சுப்பிரமணிய ஐயர் கைது.
* 1909 - மின்டோ-மார்லி சீர்திருத்தச் சட்டம்.
* 1911 - மணியாச்சியில் கலெக்டர் ஆஷ் சுட்டுக் கொலை. வாஞ்சிநாதன் உயிர்த் தியாகம்.
* 1913 - தென்னாப்பிரிகாவில் தில்லையாடி வள்ளியம்மை தியாகம்.
* 1914 - முதல் உலகப் போர் துவக்கம்.
* 1915 - மகாத்மா காந்தி சென்னை விஜயம்.
* 1915 - ஆப்கனிஸ்தான் தலைநகரான காபூலில் ‘சுதந்திர இந்தியாவின் தற்காலிக அரசு’ அமைக்கப்படுதல்; அயல்நாட்டுத்துறை அமைச்சராக டாக்டர். செண்பகராமன் பிள்ளை என்ற தமிழர்.
* 1916 - அன்னிபெசன்ட் அம்மையாரின் ‘ஹோம் ரூல்’ இயக்கம்.
* 1917 - ரஷ்யப் புரட்சி
* 1917 - ‘தேசபக்தன்’ ஆசிரியராக திரு.வி.க.

இட ஒதுக்கீடு பற்றி கேள்வி கேட்டுள்ள நண்பர் அன்பழகனுக்குப் பதில் அடுத்த பகுதியில் வரும்.

மேற்கோள் மேடை:

“பரந்து கிடக்குமிந்த படைப்பு முழுவதையும் சரி செய்து தூக்கி நிறுத்த ஒருவர் முயற்சி செய்கிறார். இது, காய்ந்து போன மரத்தின் இலைகளின் மீது நீரைத் தெளிப்பது போலாகும். இன்னொருவர் தன்னுடைய விடுதலைக்காகத் தவம் செய்கிறார். இது, அந்த மரத்தின் வேருக்கு நீருற்றுவது போலாகும்”.

- கீதையின் சாரம் பற்றி காஞ்சி மஹாஸ்வாமிகள்.

வகைகள்: வரலாறு

போகப் போகத் தெரியும்-14

திருப்பாதுகமாலை

ஸ்ரீ கேசவ அய்யங்காரின் "திருப்பாதுகமாலை" நாத பத்ததியை இந்த லிங்கிலிருந்து இறக்கிப் படிக்கலாம்.

RAMA RAJYA

Act II. Scene I.

PLACE: Royal palace at Ayodhya - A Private Chamber of Sri Rama.

TIME: Early forenoon.

(When the curtain rises Rama is seen seated on a Divan after having finished his morning ablutions. Sita is standing a little close by.)

Rama: Can you guess? My dear Sita, what dream I has last night?

Sita: The very question would seem to suggest that it would not be possible or easy to guess. How can I?

Rama: Just try. Let us see.

Sita: (Pausing to think and smiling) I should have liked you to dream of our marriage. It seems only the other day, though it was so many years ago.

Rama: True! True! Was it not the greatest event in the lives both of us?

Sita: What would have happened, My Lord, if you have not had the misfortune to marry me and go through all the sufferings and dangers of those fourteen years?

Rama: What else? If I had not married you, I would not have been Rama, nor you Sita, and there would not have been the SitaRam, the refrain, which we found so many groups of citizens singing with ecstasy in the streets of our Ayodhya last night.

Sita: I suppose it is Divine? Providence that brought it all about.

Rama: No! it seems to me that even Providence could not have prevented it. We seem to have been made for each other, my dear!

Sita: What else! How else! It was because of your becoming wedded to me that you had to share all my misfortunes.

Rama :- No, My Lord! No! Even now, when I look back on those fourteen years of exile, I feel I would not have it otherwise. It strikes me that it was planned by Providence for us both. But for it, we might have been Sita and Rama, but never Sitaram.

Rama :- I like hearing you say so. Our troubles and struggles are momentary. But, as soon as the fleeting present becomes embalmed in the museum of our memory, it almost becomes a kind of Purana we like to hear recited, or a kind of painted picture, gazing at which from a distance, we like to enjoy its presentation of truth, beauty and good. By-the-by, my dream last night was of the forest and of the life we had therein in inseparable company.

Sita:- Ah! Ah! Those days ! How I love them!

(Enter Dwarapalaka, the watchman at the door of the Chamber)

Rama :- What is the matter, Dwarapalaka?

Dwarapalaka:- Maharajah must excuse me! His Holiness Baghawan Vasishta Maharishi, it seems, is coming here to see the Maharajah. A disciple came running and told me in advance.

Rama :- Very well.

(Exit Dwarapalaka.)

Rama :- (Turning to Sita) Rather and unexpected visit What may be the purpose?

Sita :- You will know it soon, My Lord! Shall I retire?

Rama :- No! Not so! There is no need for you to leave. We shall wait and see.

(The doors of the hall are suddenly thrown open and there enters Vasishta Maharishi with a smile on his face. As soon as Rama and Sita see him, both of them together prostrate before him and Srirama makes Abhivadanam by taking both his hands near the ears and then touching the feet of the Maharishi).

Vasishta :- May you both, like Sriman-Narayana and Mahalakshmi, rule over this ancient land of the Raghu’s Race for ever and ever! May this earth, under the joint sovereignty of you both become and be the pattern of a Dharma Rajya!

(Rama makes a gesture to the Maharishi to be seated on a special seat reserved for holy persons. Vasishta takes his seat there. Then Vasishta to Rama):

Vasishta :- Be seated, Sri Ramachandra! (Rama sits down on a seat at some distance from Vasishta).

Rama :- I have been wondering what this honour of an unexpected visit by your Holiness may be due to.

Vasishta :- You are right, Sri Ramachandra! Even as I rose early this morning, a thought struck me. Indeed it has been coming into my mind off and on for the last few days. I thought I world come and see you this morning about it.

Rama :- May we know it ?

Vasishta :- Of course. It is to tell you about it, I have come over here specially. It is this. Now that everything is over and you are finally installed on the throne of your great forefathers, it struck me that the time has come when I might retire once again to the Himalayan heights and spend the rest of my life in Tapas, Yoga and Samadhi – in that unison with the divine which alone gives us the peace that passeth understanding.

(Sita looks at Rama).

Rama :- Whence this sudden resolve Your Holiness? We are both of us surprised and pained in mind to hear it.

Vasishta :- Sri Ramachandra! I nee not tell you. All meetings on this earth of ours must end in partings. So many of our great and distinguished ancestors are gone. How long should I waste my years with Kings and Courts? I seem to have been waiting for your advent and coronation. It is all over now. I am beginning to feel tired and weary of crowds and noises. The call of the high hills and forests is irresistible. Their call is the call of the harmony of nature. Their message is the message of silence and meditation. It is the goal of my soul. How long can I keep away?

Rama :- It is not for you along, your Holiness! Even we, who are not rishis, are thrilled with joy when we think of the trees reaching up to the skies, the wild beasts, the singing birds, the leaping rivulets, the rushing rivers, the majestic rocks and the joys of solitude, far from the dust and din of cities.

Vasishta :- But you are the king. It is your duty to rule. It is your Dharma which you should not run away from, except-except-perhaps at the last and final stage, even as many of your ancestors have done.

Rama :- It is true, quite true, Your Holiness! It is that thought alone that keeps me here. Else, any day, my Dharmapathni here, - my Sita – and myself, would a hundred times prefer the discomforts of Dandaka to the delights of Ayodhya.

Vasishta :- But, if your proper place is on the throne of your ancestors, my proper place is among the heights of Himalayas.

Rama :- No, your Holiness! I refuse to agree, I cannot agree. To the Rishis who are still on the path, who are still in the process of preparation, the practice of Tapas may be necessary. But not to those like you Holiness, who have reached the summit of spiritual perfection. To such, indeed the return to the forest is only an act of utter selfishness. Their duty to humanity enjoins on them to live, move and have their beign among the people, to teach, to lead, to guide and to save.

Vasishta :- Sri Ramachandra! It is you that seem selfish now.

Rama :- I confess, now I am. In such a case, it is my duty to be selfish. I am selfish not for me, but for my people no, not for me, but for this ancient capital and country,.

Vasishta :- you both are here; your devoted brothers are here; all of you to look after the people and county. What need is there for me? I have begun to think that my function is finished, my mission is ended. Let me go back to my hallowed ashram on the Hills. I have been dreaming of it day and night.

Rama :- I and my Sita, You Holiness, will also come away with you.

Vasishta :- No! No! No! That cannot be. That ought not to be. That will verily lobe running away from the post of duty.

Rama :- It is only that which is keeping me here. Does your Holiness think that I have accepted the charge of the Raj because of the power and the pomp, because of the pleasures and luxuries, or even because I like to be a king? No, your Holiness! The crown is at best a heavy load on the head which wears it.

Vasishta :- Sri Ramachandra! I am sorry to here you speak so. You are yet young. Your ruling over this land will become and be the ideal for all future ages. For thousands of years still to come, Rama Rajya will be, and remain, a pattern to follow, a goal to be reached.

Sita :- With your blessings, your Holiness, may it prove so!

Vasishta :- I have no doubt about it. I know that the country and people are safe with you. Even when you great father, the old Dasaratha was alive, I was contemplating retirement from the pontifical land ministerial duties entrusted to me. But, when he passed away suddenly and you both left for the forest, and Bharatha would not touch the crown, it seemed to me that I should not leave the country or people in that state of anarchy. But all is well and it has ended well. I have crowned you both King and Queen. It is true that that there has been no precedent. I wished to create one. I did so, because of my faith in the perfection of humanity only in the inseparable combination of the masculine and the feminine in creation. I would not have been what I am but for my Arundhati-that perfection and pattern of womanhood.

Sita :- Your Holiness! I did not think of all these things when you placed us both on the throne on the Coronation day. I thought is was only for your blessings.

Rama :- No! my dear Sita. I had a glimpse into the mind of His Holiness. I knew and felt it was not for nothing. It is you who have made me what I am. And what am I without you? What is the sun without its light?

(The doors of the chamber open and the Dwarapalaka enters).

Dwarapalaka :- (Making obeisance to Vasistha, Srirama and Sita). Maharajah! Sachivothama sumantra has come and is waiting at the door. He asks if he may come in.

Rama :- What else! Somehow he always comes in at the right moment (To the Servant.) Ask him to come in.

(Exit Servant.)

Rama :- (To Vasishta) He is forsooth the other wing of our family –the secular wing.

(Enter Sumantra)

(He prostrates before Vasishta and makes obeisance to Rama and Sita)

Rama :- (To Sumantra). May I know my Sachivothama how you have throughout your life always come to the right place at the right moment?

Sumantra :- A minister who is worthy of his name must be al eyes and all ears.

Rama :- I suppose not all talk!

Sumantra :- No Maharajah! He who talks will not do.

Vasishta: And he who does, need not talk:!

Rama: (To Sumantra) My revered Minister! Baghawan Vasishta has come here to take leave of us and retire to his ancient Ashram on the Hills.

Sumantra: I suspected some such thing, Maharajah, and have therefore come with all speed.

Vasishta: (To Sumantra) Sachivothama, you and I have served the Raghu’s race of Kings faithfully for so long. Do tell me if I have not earned my right, in this evening of my life, to retire for my Tapas.

Sumantra: Your Holiness might also take me along with you.

Vasishta: You are not a Tapaswi. Your Tapas is the faithful discharge of your duties as Minister by the side of Sri Ramachandra!

Sumantra:- Your Holiness! How can even the mighty Royal Bird fly with one wing.

Rama:- Well spoken, Sumantra! It seems a judgment in one sentence. That is why you are truly Sumantra. I have been wondering whether that name was one given by your parents, or by my forefathers,

Sumantra: Why not both, Maharajah?

Rama: Yes, it was a proper name. It is truly a proper name.

Sita: I have ever thought that there is always a secret law behind the significance of the names of persons and even of places. A kind of pre-destiny! What about your own name, My Lord?

Vasishta: (Smiling) you have spoken truly, Sita. Though when I came in her, I came resolved to bid good-bye to you all, before retiring to my hermitage, as soon as I saw and spoke to Sri Ramachandra, all my resolve has melted away, even like moonlight of the smile of Sri Ramachandra?

Vasishta: (thinking for a moment and rising from his seat) (To Sumantra), Sumantra! When I came in, I was in two minds. There was a struggle within me. You have, as usual, helped me to get over it. How can I leave and go? Is he not a fool who leaves when the tree he has planted is in blossom and who would not wait till it bears fruit? (turning to Rama). I am sorry Sri Ramachandra, that I disturbed your peace of mind this morning by my impulsive proposal. No, I shall not leave. I shall go out of Ayodhya, when you, Sri Ramachandra, are leaving it with your Sita. (So saying Vasishta departs and goes out through the door. Rama, Sita and Sumantra follow him for a few steps and then halt).

Sita: It is a good morning in which such a great thing has been achieved with so little effort.

Rama: It is all due to our good and great Sachivothama!

                                        ----------------------

                                                                Scene  II to continue

Rama Rajya

RAMARAJYA

OR

THE IDEAL KING OF AN IDEAL KINGDOM

Act I. Scene I

PLACE: A Public Street in Ayodhya.

TIME : Night (Shortly after the Coronation of Sri Rama and Sita.)

[When the scene opens a large congregation of citizens of all castes and denominations, men and women, old and young, high and low, is seen with musical instruments etc., singing repeatedly and continuously the song:

"Raghupathi Raghava Raja Ram

Pathitha Pavana Sita Ram"

[Enter on one side Sri Rama and Sita in disguise.

The congregation slowly moves off the stage.]

Rama: Has this world witnessed such a thing ever before? Sita, dear!

Sita: Which thing, My Lord?

Rama: Such ecstatic devotion, such surging emotion, such love and loyalty, such praise and prayer by subjects to their rulers, by the common people to their King and Queen.

Sita: It seems the subjects of Rama Raj. What is there to be surprised at?

Rama: Do you know whom they are celebrating?

Sita: Of course you, My Lord, whom else?

Rama: No, my dear, not me,. They are celebrating not me, but the Scion of the Raghu’s race; not me, but the Husband of Sita.

Sita: Indeed! Who is that Scion of Raghu’s race? Who is that husband of Sita?

Rama: Sita, my love! The individual may be the same. But he may have several characters and aspects. Obviously they celebrate me merely as the descendant of the Great Raghu and as the husband of yourself, my dear.

Sita: That only shows My Lord, that you can be proud of your great race and need not be ashamed your spouse.

Sita: Be all that as it may. You have not answered my question Sita. Whether you have witnessed such a scene ever before.

Rama: Well do you think it has?

Sita: Well, My Lord, I think not. I am sure it has not. Of course I have seen no such thing even when your further the great Emperor ruled over this land. Nor have I seen anything like it with regard to my father, although he was also held in great esteem, as if he were a Maharshi himself.

Rama: I also believe not. Is it not wonderful? Is it not so gratifying? What have we done to deserve all this ecstatic devotion, love, and loyalty?

Sita: What more than that you are Rama, the delighter of human hearts!

Rama: Not me alone, my dear, but both of us together. The tribute, the homage, is to Sitaranm, to the husband of Sita. The two together! Are we not both of us together the bearers of the single sovereignty of this great and ancient state? Was it without significance that the great Vasishta, the Minister, the Ministrator and Pontiff of our royal race, set and seated you also beside me on the throne on the Coronation day and crowned us both jointly?

Sita: Yes, My Lord, I heard many people remark about it.

Rama: It was unprecedented forsooth. It was, however, as it should be. Is it not indeed the essence of our spiritual faith that divinity itself is the inseparable combination of the masculine and the feminine in existence, a kind of dual unity?

Sita: Is it then My Lord’s opinion that in every country, there should be a king and Queen ruling together?

Rama: No, not so. Not everywhere. Not always!

(Enter another group of citizens dancing and singing).

Rama: Stop dear, here comes another party of citizens. They are also singing the same and in the same manner.

(The crowd is singing "Raghupathi Raghava Raja Ram Pathitha Pavana Sita Ram")

(After singing for some time there is a stop).

Rama: Sita, my dear, why not we have some little fun? Shall we try and talk to these people? We are in disguise an d they would not know?

Sita: I am not quite sure of it. No doubt we are in disguise. But, My Lord, what will you do with your eyes? The moment they get a good look at your eyes, they are sure to discover the Lord of the Lotus Eyes.

Rama: Well, I do not know. Anyhow what would it matter? Even if we should be found out, we shall all have only a laugh.

Sita: I doubt it, my beloved Lord. You see the peopleare freely moving about singing and dancing without knowing that we are so near. If once they should come to know that we go about in disguise, it will make them for everafter suspicious and restrained.

Rama: No, dear, it will not matter much. Let us engage them in talk and see.

(So saying, Rama and Sita approach the crowd).

Rama: Brothers! What is the song you have been singing? What is its name? And what is the name of the composer?

(The leader of the party by name Prajapathi).

Prajapathi: Why? Did you not hear? Are your ears deaf? We were only singing about our King and our Queen.. Our Rama and Sita.

Rama: Who? What? Who are they?

Prajapathi: Hullo! Hullo! Look here, brothers and sisters! Here are two beasts come from the forest, who do not seem to have heard of Sita or Rama.

(A women in the crowd Savithri by name).

Savitri: They must be form the forest. They look it!

Rama: Do we? Perhaps you are right.

Prajapathi: Are you both strangers come to this City?

Rama: Yes. We have come to this City.

Savitri: Do you at least know the name of this town?

Rama: They tell me that it is called Ayodhya …… They invincible city!

Prajapathi: And so it is and so it has become in truth and fact. Where are the enemies that could even think of invading it? They have all been rooted out verily, cast off, destroyed, burnt to ashes and blown off. It ha, indeed, become the divine city of Ayodhya itself.

Rama: Oh! Indeed!

Prajapthi: You both seem to be quite strangers. Where do you come from?

Rama: Our native Place is far, far away. We left it long ago. We are wanderers, on this earth.

Prajapathi: More than wanderers, you seem to be wonderers.

Sita: True. We have been greatly wondering how the people of this city, instead of sleeping soundly in their houses at this hour of the night, should be going about singing and dancing.

Prajapathi: In this we find our greatest happiness. Is it notbetter to sing and dance than to sleep and dream?

Rama: I am sure I do not know. What is it you are singing about?

Prajapathi: Why? Did you not hear? We are singing about our King and Queen, our Rama and Sita, Our Sitaram.

Rama: Who are they? Perhaps you will tell me.

Prajapathi: Surely, you do not say, you have not heard of Sriram.

Rama: It seems to me that I have been hearing nothing else. If I could get sick of hearing that name and no other. Will you kindly tell me who that Ram is ?

Prajapathi: Why? He is our God!

Another in Crowd: He is our Emperor, our Great King!

A Third:-No9, He is our Father and Mother!

A Fourth:-Nay, our Brother and Sister!

A Sixth:-Indeed, he is our servant!

A Seventh:-The servant of servants!

Rama: I wish could know your Ram, as you seem to now him.

Prajapathi: Why? Have you not seen him? How

Long have you been here?

Rama: I cannot say I have met him anywhere.

Prajapathi: If so, dear brother, come tomorrow morning to the palace gate. From there, if you proceed straight to the great Hall in which the royal throne is placed, you will see your Rama and Sita seated there. You will then have their darshan and feast your eyes.

Sita: Are you quite sure that we will be allowed to meet them?

Prajapathi: What else am I telling you ?

One in the crowd: (to Prajapathi) What are you doing here, wasting time and talking to that man?

Another in the crowd: What does he want?

Prajapathi: He says he has not seen Srirama.

One in the crowd: Not seen Sri Ramachandra! It must be a lie.

Rama: I cannot speak a lie.

One in the crowd: Why then, if you are truly a per son that has not seen Sri Rama, you deserve to have yourself placed in the centre of the four royal roads of 0this city and exhibited to all the world as a curious animal who has never seen Sri Rama.

Rama: Not that we should mind! But what is the meaning of the song you have all been singing?

Savitri: Meaning! Meaning! Has Mantra any meaning?

Rama: Is it then a Mantra?

Prajapathi: What else? It is rama Mantra. The Taraka Mantra. It is the Mantra of Mantras.

Rama: Ah! Is its so? How wonderful! How do you say it is a Mantra? What is your authourity?

Prajapathi: Who wants authourity for what is known to all? Don’t you know?

Rama : Nobody ever taught me that Mantra.

Prajapathi: If you were Rama himself, you will do well for yourself to learn that Mantra. It is greater than all the thousand names of God Himself.

Sita: Of course it must be so. (Addressing Rama) I think we will also do well, for ourselves, to learn that great Mantra which these good people value so much.

Rama: Is it so valuable? In what way?

Prajapathi: Why! Why! I will even say that it is not so much Rama himself, but his miraculous name, that great Mantra, that has brought us Rama Rajaya .

Rama: My dear brother, don’t be foolish. You kseem to be a stranger to Rama Rajya. It means the ideal kingdom of an ideal king.

Rama: Is there such a thing on earth?

Prajapathi: Is there such a thing in heaven?

Rama: Why brother? Does Rama Rajya mean heaven on earth?

Praja[athi: Nay! Nay! More …. Much more!

Sita: Perhaps you will explain how than can be.

Prajapathi: How can one explain what is so plan?

Rama: (Glancing at Sita) Ah! I see.

Prajapathi: No you do not see. You will see only hereafter. There has been no king like Rama and no hingdomlike Rama Rajya.

Rama: How, and why, do you say so?

Ananda (a citizen): Has there ever been a kingdom in which the rains from heaven never failed and there has always been plenty?

Savitri: Or a kingdom in which there has been no evil, sorrow or sickness?

Prajapathi: Or a kingdom in which the king is like a common man and the common man like a king?

Savitri: By-the-by, brother, did you hear that last Friday when the marriage was going on of the daughter of the purohit Chaturvedi, the king suddenly came there and found fault with him for not telling him of the marriage, and made presents to the bridegroom and left for the palace?

Prajapathi: Is that so? Indeed I did not hear. But there is nothing to be surprised at.

Ananda: We have ceased to be surprised at surprises when every day and hour brings with it its surprises of goodness and kindness.

Prajapathi: What Else can be expected from such a God on earth! From one who has accepted the Kingship not because he wanted it, but because the people wanted him to: not because he hankered for the pomp and power of royalty, but only because he felt it was his Dharma.

Ananda: Yes, brother, you are right. The ancient Kings ruled over kingdoms and when they were tired, retired into asceticism. But Sri Rama having been first Brahmachari, then Grihastha and then Vanaprastha assumed the Crown in the place of asceticism.

(Rama looks at Sita and Sita smiles.)

Rama: Indeed! How wonderful!

Prajapathi: Brother and sister, if you are strangers, where will you sleep and rest tonight?

Sita: We have got our relations here. Please do not trouble.

(Then suddenly a woman emerges from the crowd and comes and states at Rama Sita by turns: then calls Prajapathi aside and talks to him).

Prajapathi: I cannot believe it.

Woman: Do look at their eyes.

(Rama and Sita hear it and suddenly both of them leave the place and disappear in the darkness).

Prajapathi: (Coming back to near the crowd) Where are the strangers?

Another: Who are they?

A still another : Where are they?

Woman: I am sure I can take an oath that they were our Rama and our Sita. It seems they must have come in disguise to give us darshan in answer to our prayers.

Prajapathi: I doubt it.

Woman: You have no eyes to see what is before you. They have eyes which they cannot hide.

Prajapathi: I think you are right. Else why should they have suddenly disappeared?

Woman: I saw them both watching our talking apart. It is when they turned and looked, I made sure.

Prajapathi: What a chance we have lost!

(Just then some one in the crowd begins again chanting the song. They all join in singing and dancing and leave the stage. The song is being heard proceeding further and further to a distance and dwindles away).

(curtain).

Act II to continue

after 3/3/2009.

விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமம் தமிழில்

ஆழ்வார்கள் அருளிச் செயலிலிருந்து ஸ்ரீமன் நாராயணனின் ஆயிரம் நாமங்களைத் தொகுத்து ஒரு சஹஸ்ர நாமம் அதில் முதல் ஐம்பது போற்றிகள் இங்கே

(அடியேனுக்கு திருவல்லிக்கேணி பழைய புத்தகக் கடையில் கிடைத்தது )