குரு தக்ஷிணை கொடுத்ததும்
முதுதுவரைக் குலபதி ஆனதும்
ஓது வாய்மையும் உவனியப் பிறப்பும், முந்து நூலும் முன் ஈந்த அந்தணாளன் ஒருவன், “காதல் என் மகன் புகலிடம் காணேன். கண்டு நீ தருவாய்” என்று கோதுஇல் வாய்மையினான் வேண்ட; குற்றம் இன்றிக் குணம் பெருக்கி குருக்களுக்கு அனுகூலராய், மாதவத்தோன் புத்திரன் போய் மறிகடல்வாய் மாண்டானை; ஓதுவித்த தக்கணையா அஞ்ஞான்று உருவுருவே கொடுத்து; குறை முடித்தான் கோவலர் குரிசில்.
வட மாமதுரை நாட்டில் தலைப்பழி எய்தி நன்மை இழந்து தலையிடாதே சமரில் தோற்றுச் சூட்டு உயர் மாடங்கள் சூழ்ந்து தோன்றும் பொங்கு முந்நீர்க்கடல் சூழ், நித்திலங்கள் பவ்வத்திரை உலவு துவராபதி சென்றான்; அடிசேர் முடியினர் ஆகி அரசர்கள் தாம்தொழ, இடிசேர் முரசங்கள் முற்றத்து இயம்ப, ஒரு நாயகமாய் உலகு ஆண்டான் ஆயர்தம் பெருமான்.
[ நாளை “ருக்மணி கல்யாணம்” மிக விரிவாக]
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக