வெள்ளி, 12 பிப்ரவரி, 2010

மனிதன் மாறவில்லை!

பாவ மன்னிப்பு என்று ஒரு பழைய சினிமா வந்ததே, அதில் “மனிதன் மாறிவிட்டான்” என்று ஒரு பாட்டு ஞாபகம் இருக்கிறதா? அது வந்த போதில் அந்தப் பாட்டில் சொன்னது எல்லாம் உண்மை என்று ரொம்ப நாளாக நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் அதில் பூராவும் உண்மையில்லை என்று இப்போது தோன்றுகிறது.

ஆடைகளால், பழக்க வழக்கங்களால் , மேலை நாட்டு நாகரீகங்களுக்கு அடிமையாய் மாறினோம். வழிவழியாய் வந்த நல் ஆசாரங்களை மூட நம்பிக்கை என்று உதறித் தள்ளினோம். அவர்களிடமிருந்து எது தேவையில்லாததோ அதை முழு “அர்ப்பணிப்போடு” ஏற்று செயல்படுகிறோம். (உதாரணமாக, இந்த அப்பா தினம், அம்மா தினம், காதலர் தினம் etc) ஆனால் எதைப் பின்பற்ற வேண்டுமோ அதைக் கண்டிப்பாய்க் கடைப்பிடிப்பதில்லை என்பது நம் கொள்கையாகிப் போயிற்று.

இந்த வழக்கம் காசு கொடுத்துப் பத்திரிகை வாங்கிப் படிப்பதிலும் ! அதிலும் ஸம்ப்ரதாயப் பத்திரிகைகள் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம்.

அடியேன்வசம் அவ்வப்போது கிடைக்கும் பல பழைய இதழ்களிலும் இதழ் தப்பாமல் அதன் நிர்வாகிகள் எல்லாரும் “சந்தா பாக்கி” நினைவூட்டல்களை இதழ்தவறாமல் வெளியிட்டுக் கிட்டத்தட்ட வாசகர்களிடம் கெஞ்சியிருக்கிறார்கள். ஆனாலும் பலனிருந்ததாகத் தெரியவில்லை.

அதிலும் இந்த “ஸம்ரக்ஷணீ” என்ற இதழின் ஆசிரியர் பாவம் சந்தா வசூலுக்குக்காக, மாதம்தோறும் இதழில் நினைவூட்டி, அதன்பின் கடிதங்கள் மூலம் வேண்டியும் பலனில்லாமல் ஊர் ஊராகப் போய் நேரில் சந்தித்து வசூல் செய்ய முயன்றிருக்கிறார். அதிலும் முழு வெற்றி கிடைக்கவில்லையாம். அதன்பின் 1941ல், 1938லிருந்து 1940 வரை சந்தா செலுத்தாதவர்கள் சந்தா பாக்கியைத் தள்ளுபடி செய்து 1941க்காவது சந்தா அனுப்பச் சொல்லிக் கதறியிருக்கிறார். இரண்டாம் உலக யுத்தம் காரணமாகக் கடுமையான பேப்பர் நெருக்கடி இருந்த அந்தக் காலத்தில், அதுவும் வருட சந்தா வெறும் ஒண்ணரை ரூபாயாக இருந்ததைக்கூட செலுத்தாமல், “யாராவது பைத்தியக் காரர்கள் ஒரு ஸம்ப்ரதாயப் பத்திரிகைக்கு சந்தா கட்டிப் படிப்பார்களோ” என்ற மனோ நிலையிலேயே வாழ்ந்திருப்பார்கள் போலும்.

சரி! அந்தக் காலம்தான் அப்படி என்றால், ஒரு வேளை அன்றிருந்த சூழ்நிலையில் அந்த ஒண்ணரை ரூபாய்கூடப் பெருந்தொகையாக இருந்திருக்கலாம் என்று வைத்துக் கொண்டாலும் கூட. இன்று ஏதாவது மாறியுள்ளதா என்று பார்த்தால், இன்றும் அதே கதைதான்! ஸ்ரீரங்கநாத பாதுகா, ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹப்ரியா, என்ற பெரிய பத்திரிகைகளோ, அல்லது ஸ்ரீ ஹயக்ரீவ ஸேவக, ஸேவா போன்ற சிறிய பத்திரிகைகளோ, அவற்றில் மாதம்தோறும் சந்தா நினைவூட்டல் இல்லாமல் வருகிறதா? அதே சமயம் குமுதம், விகடன் போன்ற ஜனரஞ்சகப் பத்திரிகைகள் எதிலாவது இந்த மாதிரி நினைவூட்டல் விளம்பரங்கள் வருகிறதா? அவைகளுக்கு நேரடி சந்தாதாரர்கள் கம்மி, பெரும்பாலும் கடைகளில் காசு கொடுத்து வாங்குகிறார்கள் என்று சிலர் வாதிக்கலாம். உண்மைதான். ஆனால், இன்று வெள்ளிக்கிழமை, விகடன் வந்திருக்கும் என்று 3 கி.மீ தள்ளியிருக்கும் கடைக்குத் தேடிப் போய் காசு கொடுத்து, கண்ட குப்பைகளை, வாழ்க்கைக்கு எந்தவித ப்ரயோஜனமும் இல்லாத விஷயங்களைப் படித்து இன்புற நாம் தயார். அந்த அக்கறை, அந்த ஆர்வம் ஆன்மாவுக்குப் பயன்படும் நல்லவற்றையே எழுதும், நம்மைப் பண்படுத்தும் உயர்வான கட்டுரைகளைத் தாங்கி வரும் பத்திரிகைகளை வருடத்துக்கொரு முறை சந்தா செலுத்துவதில் ஏன் இல்லை? ஊர் அக்கப்போர்களை, வம்புகளையே எழுதும் பத்திரிகைகள் (இவைகளுக்குப் புலனாய்வுப் பத்திரிகைகள் என்று பெயர்) வந்த அன்றைக்கே படிக்காவிட்டால் தவித்துப் போகும் சில நண்பர்கள் அடியேனுக்கு உண்டு. அரசியல், ஊழல் செய்திகளை அக்குவேறு ஆணிவேராய் அலசும் இவர்களிடம் நான் அடிக்கடி கேட்பதுண்டு. இவைகளால் உங்களுக்கு என்றாவது மன நிம்மதி ஏற்பட்டதா? என்று. கேபிள் டி.வி.க்கு சந்தா எப்போது முடிகிறது என்பது சரியாக ஞாபகம் இருக்கும். ஒரு வாரத்துக்கு முன்னேயே கூடப் போய் renew பண்ணுவோம். இல்லையென்றால், மானாட மயிலாட என்று வரும் அருவறுப்புகளைப் பார்க்க முடியாதே! இப்படிக் கண்ட குப்பைகளை நம் தலையில் கட்டி கொழுத்த லாபம் பார்த்துக் கோடீஸ்வரர்களாகிறவர்களிடம் நமக்கு ஒரு மயக்கம். ஆனால் நல்வழி காட்டும் ஸம்ப்ரதாயப் பத்திரிகைகள் என்றால் பாதிப் பேருக்கு வேப்பங்காய் ! இல்லையென்றால் அவர்களுக்கு மாறி மாறி பலமுறை நினைவூட்ட வேண்டும். இத்தனைக்கும் இந்தப் பத்திரிகைகள் பெரும்பாலும் நஷ்டத்தில், அச்சுக்கூலி, பேப்பர் செலவுகளுக்குக் கூட ஈடுகட்டாத சந்தா தொகையைத் தான் நிர்ணயித்துள்ளன. அப்படி இருந்தும் சந்தாக்கள் குறிப்பிட்ட காலங்களில் புதுப்பிக்கப் படுகின்றனவா என்றால் இல்லை என்றே சொல்லலாம். இவ்வளவு குறைந்த சந்தாவை – கிட்டத்தட்ட ஒரு நாளைக்கு ஒரு ரூபாய் – நினைவூட்டித் தான் பெற வேண்டியிருப்பது என்ன கொடுமை?    

அதனால்தான் ஆரம்பத்திலேயே சொன்னேன் “மனிதன் மாறவில்லை” என்று!   

இல்லை! இல்லை! நாங்கள் மாறித் தான் இருக்கிறோம். இப்போதெல்லாம் சந்தா வசூலிக்க யாரும் நேரில் வருவதில்லையே! அப்போ நாங்க மாறித் தானே இருக்கிறோம் என்று சொன்னாலும் சொல்லலாம்! யார் கண்டது?

செவ்வாய், 9 பிப்ரவரி, 2010

Paduka Sahasram intro – final portion

Author's vision

The poem is truly the "vision" of Paduka. Valmiki and Vyasa, says the author, are the two eyes with which we beheld the "vision". It means that unless we see, not merely eye to eye with, but with the very eyes of Valmiki and Vyasa -- the one the primate of all poets, the other the primate of all philosophers, -- we can not have the "vision" of "Sevice" in the glory of its universal soverignty. It is the one vision of all good poetry and the one truth of all good philosophy. It is the vision of the very essence of both in one and therefore a very beautiful vision. Truth was his eye and beauty was his vision, and that vision was Paduka. Such was the eye of the author and that eye was the eye of the "Poet-Philosopher". That eye in " a fine frenzy rolling" glanced "from heaven to earth and from earth to heaven and in that'glance' heaven and earth was seen as one(51). That is the "vision" of Paduka -- the integrator of earth in Heaven.

Author's art vision and creation
Poetic art creative

If Paduka was his vision it was equally his creation. Valmiki discovered it and the author recovered it and that recovery is his "creation". It was a creation in the intensity of poetic passion and in the sublimity of poetic art. Valmiki was his guide and he guided him into the creation. That creation was beauty and Paduka was that beauty. To the author Paduka is not merely beautiful but is beauty itself.(52) The poem is the experience of the aesthetic appeal of Paduka and that experience is unique in all literature. Paduka is the very crown of aesthetic philosophy and that is the author's philosophy as literary artist. Its essence , its function and its form is the one essence, the one function and the one form of "universal" service. That in essence is truth, in function is virtue, and in form is beauty. That is the author's "Paduka" and that "Paduka" is the author's creation. He created what he saw and he saw what he created. It is vision and creation in one. The poet's function is creation and therefore divine. The word 'poet' is derived from a Greek root which means "to make". He is a poet who creates......." is the author's definition of a poet(53). God is the Supreme Artist and creation is His supreme art. The author has sung the supremacy of God's creative art -- the one model for all good art, in his Yadavabhudaya. (54) God's is the creation in Himself (the One) of the Universe (the all) in all the richness of variety and in all the vitality and beauty of organic life and form. That is creation and that creation is the art of God. That is the Upanishadic art of "He saw" and "He created". In that art He not merely conceals His art, but in all His art, He conceals Himself in His own creation, his own work of art -- the universe. That concealment is the greatest art, and that art is immanence. That is His sport (lila). While He is manifesting in Himself His "all" (the universe) , He conceals Himself in His "all" (the universe) and remains concealed everywhere in that "all". That is truly the most wonderful of all arts -- the one wonder of Divine immanence . That manifestation is evolution, and evolution is His sport. It is the 'sport' of His concealing Himself in His own creation. All good art is the art of concealing the hand of the artist in his work of art. It is the immanence of the hand in its work. The artist therefore creates himself in his work of art. He is as much the creator as the creation of his own work. It is his "recreation". It is truly art for art's sake. That is creation and that creation is God's lila. It is the lila of Divine Love and 'Nature' is God's creation in that lila. It is the sport of God's concealing Himself in "Nature" and revealing Himself in "Grace". Concealment is the nature and revelation is the grace of poetry. Hence the divinity of literary art.

Creative and Figurative Arts -- Difference

Literary art differs radically from figurative and pictorial arts in that it is essentially creative. The latter are merely repetitive. There can be no true aesthetic philosophy in repetitive arts. The geometrical symmetry of mechanical patterns is usually mistaken for the aesthetic of organic forms. The former are soulless imitations and counterfeits. They are merely the "creations" either of biological necessity or of business propaganda. They are vocational or commercial activities and not aesthetic creativity. Figure is not form and symmetry is not beauty. Being soulless, "figures" have no aesthetic value, It is because of their soullessness and therefore of their "untruth" and "counterfeit" character that Plato in the tenth book of his Republic has excluded 'poets' from the philosopher's state. Plato's criticism is directed against arts for the reason that they are soulless and therefore counterfeits. It does not matter to him whether that art is figurative or pictorial or literary. It is a fallacy that because the art is literary, therefore it is necessarily different from or superior to, the figurative or graphic art. Plato's criticism concerns itself, not so much with the form or the technique of the art, as with its substance. That substance is life. In so far therefore as any art has no live in it but is merely a shadow, be that shadow figurative or literary, it is a counterfeit. Both are to Plato mere figures, the one being pictorial the other literary. Both are equally conterfeits for the reason that they are mere shadows without any substance, mere figures without any life, and both should therefore be excluded from the philosopher's republic. His objection is to mimicry and it is founded on its soullessness. That objection remains unanswered. His criticism does not touch the art of literary creation, the creation of organic life and form. He is in effect, if not in truth, driving by that criticism to that conclusion. That is Plato's art, and he is the very master of that art. That is the art of concealing his conclusion in his objection. That is the art of tenth book which is an attack on 'poetry' and which ends with a poem. It is a poem on life and it is life itself. His objection is not to creation, but to imitation. In his very attack on poetry by the method of extension by analogy of the figurative to the literary art is implicit his assumption that the attack applies only in so far as the analogy of that figurative is applicable to the literary, and no further. That the distinction between literary and graphic arts consists in that the former is creative and the latter is imitative, is beautifully voiced by the present author in his Subhashita Nivi.(55) Much of the "poetry" (and we may add also "philosophy") that we hear so much talked of and advertised is mere "counterfeit" for the reason that it is soulless repetition. Hence the condemnation of such "counterfeit" poetry as much by our sages as by Plato. It is "counterfeit" aesthetics that is condemned and condemned deservedly.

Beauty Goodness Service Joy

What man needs is not sensual excitement but spiritual equipoise and all aesthetic appeal is the appeal, not to the sensuality of the body, but to the spirituality of the soul. While imitations pander to the craving of the senses, creators minister to the longing of the soul. That longing is for beauty and that beauty is the creation of the poet. That is the beauty of truth, that is the beauty of goodness. That is the one beauty of "Service". Service is the function of selflessness in the height of spiritual equipoise and it is in that function that the universe is maintained in its moral anchorage and sustained in its organic form. That service is joy. It is ananda (abiding happiness) Happiness, according to Aristotle(56), is not the sum total of pleasures but "unimpeaded activity of the natural state of one's being". "No activity" according to him "is perfect if it be impeaded and happiness in its nature is perfect". It is the perennial activity of soul in the spiritual equipoise of selflessness, and "service" is that activity. It is perennially creative and beautific. It is in the height of spiritual equipoise that the author served and the poem is that service. That is the beauty of the poem. The author is the servant, service is his art and beauty is his creation. "Paduka" is that beauty, and here it is for the aesthetic philosopher to marvel: "Beauty! Thy name is Paduka!"

Tamil translation

Such is the appeal which the poem makes. That is the reason for this humble service in translating the original Sanskrit into Tamil. Translation is a creative art. It is not a repetitive work in word--substitution. To be true to the original is to be true to its soul and not to its figure. The author is a saint and teacher, a poet and philosopher, a creator and artist. He is the "Teacher of Vedanta". His teachings is "Surrender"(Anjali) and his gospel is service. He has taught the law of eternal survival in everlasting service. Anjali(surrender) is the weapon (astra) with which alone God could be 'won'. It is the glory of that "weapon" (anjalivaibhava) that he taught and taught to all. His is the teacher's voice and that is the voice of universal love (57). It is the symphony of Sanskrit, Tamil and Prakrit. The poem is that symphony in all its charm and sweetness. Service is its soul, music is its voice, and rhythm is its march. It is the vision of glory, the experience of purity, and the expression of sweetness -- all in one. That one is Paduka -- thousandfold. Hence the difficulty of its translation. It is therefore in a spirit of humble service that the original Sanskrit has been rendered into these Tamil songs, such as they are. May Paduka be pleased with the gesture of service!

(51): Paduka 974,977,979,1001 et passim

(52): Paduka 898. (53). Yadavabhudaya I.15 (54). I. I9. (55). Subhashta 2.3 (56). Nicomachean Ethics. Book VII. Ch 13. (57). Desikamalai: Adhikkarasangraha 17.

__________________________________________________________

       This introduction ends here and sri R. Kesava Iyengar continues his magnum opus “Thiruppaduka maalai” from here. That has already been posted here.

  adiyen sincerely thank for those handful of few who followed this introduction and the Thiruppadukamaalai  and pray Srimad Andavan to shower all the best on you.